-
1.《杨监又出画鹰十二扇》 唐·杜甫
近时冯绍正,能画鸷鸟样。
明公出此图,无乃传其状。
殊姿各独立,清绝心有向。
疾禁千里马,气敌万人将。 -
2.《题童氏画》 唐·无名氏
林下材华虽可尚,笔端人物更清妍。
如何不出深闺里,能以丹青写外边。 -
3.《文与可画筼筜谷偃竹记》 宋·苏轼
竹之始生,一寸之萌耳,而节叶具焉。
自蜩腹蛇蚶以至于剑拔十寻者,生而有之也。
今画者乃节节而为之,叶叶而累之,岂复有竹乎?故画竹必先得成竹于胸中,执笔熟视,乃见其所欲画者,急起从之,振笔直遂,以追其所见,如兔起鹘落,少纵则逝矣。
与可之教予如此。 -
4.《戏画松柏壁》 宋·王当
穷山数家聚,官况羁若旅。
冰厅昼日永,眇眇谁与语。
眷彼苍髯生,结友得新甫。
奋笔写瑰姿,双虬见墙堵。 -
5.《为陈子复画扇戏题》 明·文徵明
长松荫高原,虚亭写清泚。
重重夕阳山,忽堕清谈里。
吾生溪壑心,苦受尘氛累。
昔从笔墨间,涂抹聊尔耳。 -
6.《离堆伏龙祠观孙太古画英惠王像》 宋·陆游
岷山导江书禹贡,江流蹴山山为动。
呜呼秦守信豪杰,千年遗迹人犹诵。
决江一支溉数州,至今禾黍连云种。
孙翁下笔开生面,岌嶪高冠摩屋栋。 -
7.《刘元辅画马扇赞》 宋·黄庭坚
天材权奇,以龙为友。
玄黄虺隤,以脚支柱。
与物殊绝,笔墨易取。
至於庸庸,殆难为工。
然後知何时有古人之风。
观其雄雌,矜顾不进。
庸中俊佼,驽中骏馹邪。 -
8.《戏咏子舟画两竹两鸜鹆》 宋·黄庭坚
风晴日暖摇双竹,竹间相语两鸜鹆。
鸜鹆之肉不可肴,人生不材果为福。
子舟之笔利如锥,千变万化皆天机。
未知笔下鸜鹆语,何似梦中胡蝶飞。 -
9.《咏伯时画太初所获大宛虎脊天马图》 宋·黄庭坚
笔端那有此,千里在胸中。
四蹄雷电去,一顾马群空。
谁能乘此物,超俗驾长风。
逸材归辔勒,岁在执徐同。 -
10.《故僰道廖君画像赞》 宋·黄庭坚
廖君欉遫,卒享五福。
其艰其勤,天畀戬谷。
治生之材,可以治邦。
知子之智,可以使能。
耋老于乡,以福孙曾。
在尔後人,思其艰勤,思其好贤,维衣食之源。
瞻像思孝,勿堕其教。 -
11.《观刘永年团练画角鹰》 宋·黄庭坚
刘侯才勇世无敌,爱画工夫亦成癖。
弄笔扫成苍角鹰,杀气棱棱动秋色。
爪拳金钩觜屈铁,万里风云藏劲翮。
兀立槎枒不畏人,眼看青冥有余力。 -
12.《谢胡藏之送栗鼠尾画维摩二首》 宋·黄庭坚
貂尾珍材可笔,虎头墨妙疑神。
颇知君尘外物,真是我眼中人。 -
13.《题仁上座画松》 宋·黄庭坚
偃蹇松枝隔烟雨,知侬定是岁寒材。
百年根节要老硬,将恐崩崖倒石来。 -
14.《题金禹瑞画松图》 元·王冕
毕宏韦偃远莫追,画松得名今是谁?黄岩太守夸绝倒,休宁县令争新奇。
苍髯铁甲风雷动,浮云散尽青天空。
只因曾看读碑图,至今多作营丘梦。
钱塘有道金隐君,风流不让今古人。 -
15.《夏日同伯氏毕裕之守一程国材游天宁登西山国》 宋·李弥逊
游轮走朱盖飞碧,路如羊肠山虎脊。
奇观多似九牛毛,尘服轻於一狐腋。
禅房借枕空函丈,野磴搘筇座盈尺。
阴崖日淡春杲杲,老树风悲秋索索。 -
16.《送王炎弼赴山阳守以兵卫森画戟宴寝凝清香为》 宋·曾协
盛世须材杰,高名动圣明。
一麾淮海去,青旆拥千兵。 -
17.《送王炎弼赴山阳守以兵卫森画戟宴寝凝清香为》 宋·曾协
公材如武库,剑槊方森森。
亦复擅风流,坐继正始音。 -
18.《题彦真天开图画》 宋·赵蕃
湘山不为高,湘水未为远。
湘城几何家,湘景无不挽。
滕侯宅虽早,郭圃市之晚。
纡余直陂陁,突兀对偃蹇。
登临适正昼,亭榭惬深稳。
诗材浩无穷,画手羞用本。
虽然倏变化,正以发关键。 -
19.《舟》 唐·李峤
征棹三江暮,连樯万里回。
相乌风际转,画鹢浪前开。
羽客乘霞至,仙人弄月来。
何当同傅说,特展巨川材。 -
20.《舟》 唐·李峤
征棹三江暮,连樯万里回。
相乌风际转,画鹢浪前开。
羽客乘霞至,仙人弄月来。
何当同傅说,特展巨川材。