-
1.《偶咏不才明主弃多病故人疏之句感孟浩然事作》 宋·赵蕃
吾评孟浩然,雅意作诗人。
死经四百载,赋诗名愈新。
爵禄岂不赏,不义宁贱贫。
身虽遭放还,未必非得亡。 -
2.《予奉诏总裁元史故人操公琬实与纂修寻以病归》 明·宋濂
忆昔试艺时,年丁二十九。
不谙精与粗,运笔若挥帚。
欲尽王霸言,自寅直窥酉。
于时有操君,许子乃其友。 -
3.《至正壬辰之春余卧病始起遭时多故奔走山谷间》 明·胡翰
早岁苦忧患,况兹抱沉疴。
展转不能寐,夙夜如枕戈。
骨肉交相持,朋友亦屡过。
感时寒燠易,无乃久愆和。
石闾有三秀,昆丘多玉禾。
达人贵知命,永言心匪他。
¤ -
4.《至正壬辰之春余卧病始起遭时多故奔走山谷间》 明·胡翰
病起不饮酒,客来意何如。
四座皆春风,燕燕深相於。
富有富贵交,贱有贫贱趋。
古意吾所爱,今人宁见迂。
忘情衡门下,言笑色旉腴。
忽淹嵇康驾,何烦翟公书。
¤ -
5.《至正壬辰之春余卧病始起遭时多故奔走山谷间》 明·胡翰
水烦鱼不大,驭促马已疲。
法令贵宽厚,牛毛安所施。
秦风荡六合,赋役悬高卑。
料民事隐核,簿书日孜孜。
君卿尝见嗟,谅者以为宜。
其势如张弓,后来谁弛之。
诗人咏岂弟,劳人千载思。
¤ -
6.《至正壬辰之春余卧病始起遭时多故奔走山谷间》 明·胡翰
缘山列城郭,岁久亦已颓。
羽檄来何方,工作殷如雷。
六丁运巨石,泉扉荡然开。
不知谁家坟,暴露骨与骸。
古碑置城头,叹息三徘徊。
死者何所知,但为生者哀。
¤ -
7.《至正壬辰之春余卧病始起遭时多故奔走山谷间》 明·胡翰
巴陵韩希孟,淑质自天挺。
一为军中虏,视死犹一瞑。
自云瑚琏器,不肯作溺皿。
借此清江水,葬我全首领。 -
8.《至正壬辰之春余卧病始起遭时多故奔走山谷间》 明·胡翰
野王有二老,矫若双凤雏。
不栖恶木枝,宁啄中田粰。
翱翔千仞上,览德周八区。
赤符启帝子,锵其应瑶图。 -
9.《至正壬辰之春余卧病始起遭时多故奔走山谷间》 明·胡翰
偶家长山下,遂与世途远。
泉声挂屋角,晓见池水满。
日出生清华,风来送余善。
大化无端倪,宁谓心有眼。
床头遗古书,岁月忽已晚。
玩之不能了,圣哲有忧患。 -
10.《南京别王道士秦淮卧病惜春阴,访问深知故旧》 明·危素
千里家乡渐投老,云山烂熳许相寻。