-
1.《松竹》 宋·郑獬
锄兰种松竹,意嫌兰易衰。
土气不变恶,物性先自欺。
劲竹见破节,直松生曲枝。
嗟嗟松与竹,空使幽兰悲。 -
2.《遣兴》 唐·孟郊
弦贞五条音,松直百尺心。
贞弦含古风,直松凌高岑。
浮声与狂葩,胡为欲相侵。 -
3.《乱离》 唐·孟郊
天下无义剑,中原多疮痍。
哀哀陆大夫,正直神反欺。
子路已成血,嵇康今尚嗤。
为君每一恸,如剑在四肢。 -
4.《芍药宅》 宋·杨万里
何以筑花宅,笔直松树子。
何以盖花宅,雪白清江纸。
纸将碧油透,松作画栋峙。
铺纸便成瓦,瓦色水精似。 -
5.《子夏山》 宋·赵瞻
山因先师成令名,人心仰止悬青冥。
文侯北面款山扃,石室至今犹南倾。
直松万林天籁声,长材大东资连甍。
溪泉四出照骨清,润物功溥民冈争。 -
6.《题张老松树》 唐·宋之问
岁晚东岩下,周顾何凄恻。
日落西山阴,众草起寒色。
中有乔松树,使我长叹息。
百尺无寸枝,一生自孤直。 -
7.《孤松篇》 唐·刘希夷
蚕月桑叶青,莺时柳花白。
澹艳烟雨姿,敷芬阳春陌。
如何秋风起,零落从此始。
独有南涧松,不叹东流水。 -
8.《宿直温泉宫羽林献诗》 唐·张说
冬狩美秦正,新丰乐汉行。
星陈玄武阁,月对羽林营。
寒木罗霜仗,空山响夜更。
恩深灵液暖,节劲古松贞。
文武皆王事,输心不为名。 -
9.《奉和九日幸临渭亭登高应制得直字》 唐·李咸
重阳乘令序,四野开晴色。
日月数初并,乾坤圣登极。
菊黄迎酒泛,松翠凌霜直。
游海难为深,负山徒倦力。 -
10.《入彭蠡经松门观石镜缅怀谢康乐题诗书游览之志》 唐·李白
谢公之彭蠡,因此游松门。
余方窥石镜,兼得穷江源。
将欲继风雅,岂徒清心魂。
前赏逾所见,后来道空存。