-
1.《田制》 宋·方岳
井田变阡陌,万世以罪秦。
商君信苛刻,不过民自民。
汉名反秦火,当与三代邻。
今年田欲方,明年田欲均。 -
2.《秋怀十五首》 唐·孟郊
孤骨夜难卧,吟虫相唧唧。
老泣无涕洟,秋露为滴沥。
去壮暂如剪,来衰纷似织。
触绪无新心,丛悲有馀忆。 -
3.《和平甫舟中望九华山二首》 宋·王安石
楚越千万山,雄奇此山兼。
盘根虽巨壮,其末乃修纤。
去县尚百里,侧身勇前瞻。
萧条烟岚上,缥缈浮青尖。 -
4.《楚宫》 唐·李商隐
复壁交青琐,重帘挂紫绳。
如何一柱观,不碍九枝灯。
扇薄常规月,钗斜只镂冰。
歌成犹未唱,秦火入夷陵。 -
5.《奉和袭美二游诗·徐诗》 唐·陆龟蒙
尝闻四书曰,经史子集焉。
苟非天禄中,此事无由全。
自从秦火来,历代逢迍邅。
汉祖入关日,萧何为政年。 -
6.《思远》 宋·车若水
白兔速圩顶,暗壁收遗编。
握之不盈掬,而能千万年。
天地可无人,秦火乃可然。
其粗洒埽间,其精造化先。 -
7.《题三易备遗》 宋·葛寅炎
谁凿混沌窍,龙马出澄渊。
笃生羲文圣,立极先后天。
三三羑所演,两两山之连。
不假人安排,自有天浑全。 -
8.《题祖庙二首》 宋·孔道辅
秦火自焚宁害圣,金丝堂壁閟家书。
典坟启发皆天意,非谓共王好治居。 -
9.《手植桧》 宋·孔舜亮
圣人嘉异种,移对诵弦堂。
双本无今古,千年任雪霜。
右旋符地顺,在纽象乾纲。
影覆诗书府,根盘礼义乡。 -
10.《师道》 宋·潘兴嗣
师道久不振,小儒咸自私。
破崖求圭角,务出己新奇。
恻恻去圣远,六经秦火隳。
不有传授学,涉猎安所为。 -
11.《和答刘習之见赠》 宋·王文孙
先天奥学果何傅,造化机缄存阖闢。
精微惝恍入神范,天地谓可俄而测。
奥从二画抉秘蕴,乾元庶物因首出。
阳推阴荡六子成,致用坎离为月日。 -
12.《墨窗为赵捴谦赋》 明·管讷
女娲立极断鳌足,羲画之先无刻木。
始观鸟迹制文字,夜鬼哭天天雨粟。
篆隶变化生八分,行草复作何纷纷。
六书古制既茫昧,载籍况遭秦火焚。 -
13.《冬夜读书示子聿》 宋·陆游
易经独不遭秦火,字字皆如见圣人。
汝始弱龄吾已耄,要当致力各终身。 -
14.《读书》 宋·陆游
力不扶微学,心犹守旧闻。
壁间科斗字,秦火岂能焚? -
15.《诵书示子聿》 宋·陆游
易传三圣至仲尼,炎炎秦火乃见遗。
经中独无一字疑,正须虚心以受之。
世衰道散吁可悲!我老欲学无硕师。
父子共读忘朝饥,此生有尽志不移。 -
16.《鼠败书》 宋·陆游
云归雨亦止,鸦起窗既白。
秋宵未为永,不寐如岁隔。
平明亟不榻,亦未暇冠帻,检校案上书,狼藉鼠啮迹。
食箪与果笾,攘取初不责,侈然敢四出,乃至暴方册。 -
17.《元日读易》 宋·陆游
伏义三十余万岁,传者太山一毫芒。
春秋虽自鲁麟绝,礼乐盖先秦火亡。
孟轲财能道封建,孔子已不言鸿荒。
於虖易学幸未泯,安得名山处处藏! -
18.《晴窗读书自勉》 宋·陆游
今日雪始晴,遶舍鸟乌乐。
老来少睡眠,虽病亦早作。
岂无案上书,可与共寂寞。
弦歌始风雅,次第窥灏噩。 -
19.《读华陀传》 宋·陆游
六籍唯残圣道醇,中更秦火不成尘。
华陀老黠徒惊俗,吾岂无书可活人! -
20.《和林太渊二首》 宋·刘克庄
声称籍甚自髫年,圣处闻之于膝边。
庙瑟久无人续响,国棋谁与子分先。
书经秦火讹难读,钵至曹溪靳不传。
功行满时笙鹤下,未应山泽著臞仙。