-
381.《负暄》 宋·郭印
儒生习气深,寒陋浑未除。
茅檐负晨曦,暖入四体舒。
怡然得真趣,自谓世所无。
不知华屋下,绣茵围红炉。
风霜搅乾坤,冻死盈路隅。
无计凌空去,云间留日车。 -
382.《秋夜》 宋·黄庚
博山香冷夜将阑,红影摇窗灯未残。
庭树露浓花气湿,井悟风老叶声乾。
世情冷暖知心少,朋旧东西会面难。
一段客愁吟不就,无言背月倚阑干。 -
383.《题东山玩月图》 宋·黄庚
斜阳红尽暮云碧,一片天光涵水色。
海涛拥出烂银盘,千里婵娟共今夕。
主人邻客登东山,踏碎寒光看秋液。
星河倒景浸空明,露华溥玉夜气清。 -
384.《春日即事》 宋·黄庚
园林芳事渐阑珊,客思无聊午梦残。
红杏花繁蜂蜜饱,碧芹香老燕泥乾。
光阴有限鬓已白,勋业无杨心尚丹。
倚遍吟阑天俗暮,一帘风雨卷青春。 -
385.《过朝天门留题茶肆壁》 宋·陆文圭
飞龙殿嵌何崔鬼,黄须龙种去不回。
只见长安不见日,不闻人从日边来。
软红湿雨胜香雾,歌童舞女钱塘路。
沙碛秋乾雁落群,日光寒薄西风暮。 -
386.《晚霁》 宋·钱时
斑驳天穿漏,惊奔浪叠空。
山留宿雨碧,云受夕阳红。
蚕麦关时务,莺花怯老翁。
乾坤方寸地,今古一丝风。 -
387.《送陈判之邑庠》 宋·丘葵
君去采芹藻,那知事不同。
乾坤已易主,礼乐尚儒宫。
雨过山仍绿,春归花尽红。
悠悠圣门意,千古独清风。 -
388.《次徐相公韵十首·李显忠》 宋·释行海
五丈高原跃战鞍,同州太守旧藩官。
路挑野斗皈南急,旗猎风鸣带北寒。
采石盘中兵胆涌,橘红袍上箭痕乾。
鸡豚放却西元帅,只要当时国步宽。 -
389.《次徐相公韵十首·少马》 宋·释行海
龙堪斗健铁为鞍,频载将军战得官。
逐北蹄奔胡雪滑,嘶边鬣耸朔风寒。
金镮辔上红缨乱,火印轮中白汗乾。
草满沙场无暇吃,阵前缰勒不曾宽。 -
390.《次徐相公韵十首·出塞》 宋·释行海
红罗抹额坐红鞍,阵逐黄旗拨发官。
秋戍卢龙番鼓哑,夜屯白马虏星寒。
铁球步帐三军合,火箭烧营万骨乾。
兵器徒知是凶器,止戈为武帝心宽。 -
391.《次徐相公韵十首·魏胜》 宋·释行海
第一山东逐虏鞍,平淮命作守淮官。
英雄内比黄金贵,死斗牙穿毒箭寒。
雨洒红刀胡血滴,风披斑甲虎皮乾。
功高孤竹今如此,旧恨茫茫沧海宽。 -
392.《颂古一百首》 宋·释智愚
脚跟不断红丝线,掉臂乾坤自在行。
塞壑填沟无处著。
妇来依旧两眉横。 -
393.《偈颂一百二十三首》 宋·释祖钦
万化之源,万物之母。
德被河沙,量包海宇。
圣中之圣,主中之主。
庆会一时,寿敬千古。
以坤自贵,月朗太虚。
以乾为子,红日卓午。 -
394.《偈颂一百二十三首》 宋·释祖钦
云影重重,山色蒙蒙。
天晴日出,柳绿花红。
云门大师飏下乾屎橛,进得清香遍地,散为万物春风。 -
395.《巾山行同王监簿作》 宋·舒岳祥
皇华真人游海东,云行急疾去若风。
蜺旌羽节追不及,飘遥双帻堕碧空。
六丁六甲不得取,化作两峰撑青红。
至今八面各变态,隐见有无横复纵。 -
396.《吾道》 宋·舒岳祥
闻恶休三唾,怀贤赋七哀。
衰年催白发,细雨足红梅。
江海归诗卷,乾坤换劫灰。
老儒何所用,吾道自须回。 -
397.《春雪》 宋·舒岳祥
去年腊雪已四白,五白六白农夫愁。
麦苗冻熟锄不得,菜心僵死何时抽。
常年梅花已烂漫,今乾乾没如枸囚。
枯枝尚黏红豆绿,细蕊初作苍蝇头。 -
398.《寄海安林监镇》 宋·宋伯仁
风摇红叶下林端,又见长淮九月寒。
诗草未谐唐律吕,菊花如忆晋衣冠。
目穷鹾灶烟初息,梦想亭沙雨未乾。
客宦有缘随处好,不须来作小场官。 -
399.《初冬》 宋·宋伯仁
过了重阳便作寒,貂裘心事未容安。
贫时侯伯人难识,醉裹乾坤我自宽。
红叶已飘千万点,黄花羞对两三般。
小窗破处须频补,莫放西风正眼看。 -
400.《缘识》 宋·宋太宗
春色春兮景媚妍,薰风暖润物华鲜。
上林花结和香雾,絮压轻轻软似绵。
寰中运启大平年,文武须精百艺全。
弄影马骄难控勒,龟兹韵雅奏钓天。