-
61.《吴老公》 明·李东阳
吴老公,薄心肠。
夕河南,旦贞阳。
诈书实报恩作殃,一身非魏还非梁。
彼穷归义弃不祥,公心不薄尔可忘。
梁家养客如养狼,狼入彼室坏彼堂。
当时许媾惟朱张,溧阳公主谁家郎,乐游丝竹令人伤。 -
62.《老熊》 宋·戴表元
老熊谁能脱,中年子自如。
丹胎三转候,卦气一周时。
倦动身如客,平眠力胜医。
看书亦渐懒,意到或成诗。 -
63.《晚春客愁五绝》 宋·方回
老身何可病,客舍只宜晴。
晓鼎催煎药,窗间又雨声。 -
64.《送蔡伸道》 宋·李处权
当年倾盖便情亲,老去那知更贱贫。
松竹故园秋未老,溪山南国雨能新。
可怜作客身如梦,尚喜传家笔有神。
咫尺重阳归务速,吹花落帽要吾人。 -
65.《和吉祥孜老二诗》 宋·释宝昙
白头身老大江南,已约孤云共一庵。
有道故人今隔海,不应龙卧在深潭。
编茅固作痴儿计,闭户全胜俗客谈。
剩种木奴千百本,不忧土锉冷松龛。 -
66.《客次感怀》 宋·释绍嵩
投老诗成癖,愁生为客途。
烟云长在目,山水暂游吴。
远意极千里,归心寄九衢。
一身仍更病,意绪日荒芜。 -
67.《赠黄元吉》 宋·释绍嵩
此客非常客,搜诗病入神。
锦囊称具眼,文学老於身。
机息知名误,家因守道贫。
仍闻猿与鹤,与尔转相关。 -
68.《有客》 宋·释文珦
有客老柴荆,终辞世上名。
因贫诸事省,无位一身轻。
水月通禅意,山云寄野情。
草衣兼木食,亦足了余生。 -
69.《客居》 宋·释文珦
借得空房住十春,野麋山鹿日相新。
宁嫌老景犹为客,却喜闲身不属人。
於转物时观世界,向无心处得天真。
深居谢绝曾非傲,朽钝形骸畏屈伸。 -
70.《客有自燕而归哀其老而赠之》 唐·常建
羸马朝自燕,一身为二连。
忆亲拜孤冢,移葬双陵前。
幽愿从此毕,剑心因获全。
孟冬寒气盛,抚辔告言旋。 -
71.《春日江村五首》 唐·杜甫
农务村村急,春流岸岸深。
乾坤万里眼,时序百年心。
茅屋还堪赋,桃源自可寻。
艰难贱生理,飘泊到如今。 -
72.《送毕侍御谪居》 唐·钱起
崇兰香死玉簪折,志士吞声甘徇节。
忠荩不为明主知,悲来莫向时人说,沧浪之水见心清,楚客辞天泪满缨。
百鸟喧喧噪一鹗,上林高枝亦难托。 -
73.《送白宾客分司东都》 唐·张籍
赫赫声名三十春,高情人独出埃尘。
病辞省闼归闲地,恩许宫曹作上宾。
诗里难同相得伴,酒边多见自由身。
老人也拟休官去,便是君家池上人。 -
74.《游宝称寺》 唐·白居易
竹寺初晴日,花塘欲晓春。
野猿疑弄客,山鸟似呼人。
酒嫩倾金液,茶新碾玉尘。
可怜幽静地,堪寄老慵身。 -
75.《授太子宾客归洛(自此后东都作)》 唐·白居易
南省去拂衣,东都来掩扉。
病将老齐至,心与身同归。
白首外缘少,红尘前事非。
怀哉紫芝叟,千载心相依。 -
76.《自宾客迁太子少傅分司》 唐·白居易
头上渐无发,耳间新有毫。
形容逐日老,官秩随年高。
优饶又加俸,闲稳仍分曹。
饮食免藜藿,居处非蓬蒿。 -
77.《早春招张宾客》 唐·白居易
久雨初晴天气新,风烟草树尽欣欣。
虽当冷落衰残日,还有阳和暖活身。
池色溶溶蓝染水,花光焰焰火烧春。
商山老伴相收拾,不用随他年少人。 -
78.《残春晚起,伴客笑谈》 唐·白居易
掩户下帘朝睡足,一声黄鸟报残春。
披衣岸帻日高起,两角青衣扶老身。
策杖强行过里巷,引杯闲酌伴亲宾。
莫言病后妨谈笑,犹恐多于不病人。 -
79.《赠毛仙翁》 唐·李宗闵
不知仙客占青春,肌骨才教称两旬。
俗眼暂惊相见日,疑心未测几时人。
闲推甲子经何代,笑说浮生老此身。
残药倘能沾朽质,愿将霄汉永为邻。 -
80.《七年初到洛阳寓居宣教里时已春暮而四老俱在洛中分司》 唐·李绅
青莎满地无三径,白发缘头忝四人。
官职谬齐商岭客,姓名那重汉廷臣。
圣朝寡罪容衰齿,愚叟多惭未退身。
惟有门人怜钝拙,劝教沈醉洛阳春。