-
1.《斋中》 明·范景文
颇嫌多事是尊生,但得心闲近道情。
长与疏梅耐幽独,更教瘦鹤伴凄清。
扫花欲便亲苔坐,删竹当防碍月行。
片石颓然无位置,也同老懒畏经营。 -
2.《倚竹》 宋·范成大
轻薄人情翻覆手,冰容却耐幽居久。
关中旧事逐春休,付与新人莫回首。
目送斜阳忘却归,竹风摇曳翠罗衣。
君看脉脉无言处,中有杜陵饥客诗。 -
3.《次韵王司户梅花五绝下得用古人意及比妇人玉》 宋·王之望
可耐幽花发较迟,殷勤为情晓风吹。
朝来策杖探消息,香处初开一两枝。 -
4.《次刘伯益三咏韵·耐冬子》 宋·刘学箕
雪裹婆娑结子低,山童应亦讶卑枝。
几年开落惭无取,一日搜吟信有时。
红实累累临曲砌,丹苞簇簇耀幽墀。
古今未见多题品,却恐君诗取世知。 -
5.《幽疥》 宋·舒岳祥
必不耐喧聒,况遭疥痒牵。
此物有朋党,一搔千窍连。
幽阴及肘股,烂漫罗肋肩。
城狐及社鼠,不如汝穴坚。 -
6.《秋日题汝阳潭壁》 唐·刘希夷
独坐秋阴生,悲来从所适。
行见汝阳潭,飞萝蒙水石。
悬瓢木叶上,风吹何历历。
幽人不耐烦,振衣步闲寂。 -
7.《古风五十九首》 唐·李白
其一
大雅久不作。
吾衰竟谁陈?
王风委蔓草。 -
8.《自遣诗三十首》 唐·陆龟蒙
五年重别旧山村,树有交柯犊有孙。
更感卞峰颜色好,晓云才散便当门。
雪下孤村淅淅鸣,病魂无睡洒来清。
心摇只待东窗晓,长愧寒鸡第一声。 -
9.《自遣诗三十首》 唐·陆龟蒙
五年重别旧山村,树有交柯犊有孙。
更感卞峰颜色好,晓云才散便当门。
雪下孤村淅淅鸣,病魂无睡洒来清。
心摇只待东窗晓,长愧寒鸡第一声。 -
10.《复睹三乡题处留赠》 唐·贾驰
壁古字未灭,声长响不绝。
蕙质本如云,松心应耐雪。
耿耿离幽谷,悠悠望瓯越。
杞妇哭夫时,城崩无此说。 -
11.《风光草际浮》 唐·吴秘
草色春沙里,风光晓正幽。
轻明摇不散,郁昱丽仍浮。
吹缓苗难转,晖闲叶本柔。
碧凝烟彩入,红是日华流。
耐可披襟对,谁应满掬收。
恭闻掇芳客,为此尚淹留。 -
12.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
13.《浣溪沙》 唐·孙光宪
蓼岸风多橘柚香,江边一望楚天长,片帆烟际闪孤光¤
目送征鸿飞杳杳,思随流水去茫茫,兰红波碧忆潇湘。
桃杏风香帘幕闲,谢家门户约花关,画梁幽语燕初还¤
绣阁数行题了壁,晓屏一枕酒醒山,却疑身是梦云间。 -
14.《苏幕遮》 宋·杜安世
尽思量,还叵耐。
因甚当初,故故相招买。
早是幽欢多障碍。
更遣分飞,脉脉如天外。
有心怜,无计奈。
两处厌厌,一点虚恩爱。
独上高楼临暮霭。
凭暖朱阑,这意无人会。 -
15.《朝中措》 宋·朱敦儒
元宵初过少吹弹。
楼角B237灯残。
踏雪闲寻深院,携壶试觅幽欢。
麻姑暂语,文君未寝,五老双鸾。
要共梅花同晓,薄罗不耐春寒。 -
16.《满庭芳·小阁藏春》 宋·李清照
小阁藏春,闲窗锁昼,画堂无限深幽。
篆香烧尽,日影下帘钩。
手种江梅渐好,又何必、临水登楼。
无人到,寂寥浑似,何逊在扬州。 -
17.《花舞》 宋·史浩
奇花命以佳名,因其有香,尊之为客。
欲知标格,请观一字之褒;爰藉品题,遂作群英之冠。
适当丽景,用集仙姿。
玉质轻盈,共庆一时之会;金尊潋滟,式均四坐之欢。 -
18.《疏影》 宋·吴潜
嗤琼笑玉。
向画堂可肯,风露边宿。
耐冻禁寒,便瘦宜枯,前生莫是孤竹。
从来不上春工谱,梦不到、沈香亭北。 -
19.《减兰十梅(并序·总题)》 宋·李子正
窃以花虽多品,梅最先春。
始因暖律之潜催,正直冰澌之初泮。
前村雪里,已见一枝;山上驿边,乱飘千片。
寄江南之春信,与陇上之故人。 -
20.《减兰十梅(并序·总题)》 宋·李子正
窃以花虽多品,梅最先春。
始因暖律之潜催,正直冰澌之初泮。
前村雪里,已见一枝;山上驿边,乱飘千片。
寄江南之春信,与陇上之故人。