-
21.《满江红(寄剡中自醉兄)》 宋·周密
秋水涓涓,情渺渺、美人何许。
还记得、东堂松桂,对床风雨。
流水桃花西塞隐,茂林修竹山阴路。
二十年、历历旧经行,空怀古。 -
22.《太史公自序》 两汉·司马迁
太史公曰:“先人有言:‘自周公卒五百岁而有孔子。
孔子卒后至于今五百岁,有能绍明世、正《易传》,继《春秋》、本《诗》、《书》、《礼》、《乐》之际?’”意在斯乎!意在斯乎!小子何敢让焉!上大夫壶遂曰:“昔孔子何为而作《春秋》哉”?太史公曰:“余闻董生曰:‘周道衰废,孔子为鲁司寇,诸侯害子,大夫雍之。
孔子知言之不用,道之不行也,是非二百四十二年之中,以为天下仪表,贬天子,退诸侯,讨大夫,以达王事而已矣。
’子曰:‘我欲载之空言,不如见之于行事之深切著明也。 -
23.《西江月·觉性从来具足》 元·姬翼
觉性从来具足,天真本自完全。
浮生多被眼睛瞒。
并月空花缭乱。
八识元从孰起,六根本是谁般。
豁然打破这疑团。
吾道分明一贯。 -
24.《志峡船具诗·百丈》 宋·王周
少尝侍先君,余闲诵白氏。
始得入峡诗,深味作诗旨。
云有万仞山,云有千丈水。
自念坎壈时,尤多兢慎理。 -
25.《睡起自遣》 明·沈周
书枕悠悠自小康,何须断送脚尘忙。
屏心云气山开画,树里檐声雨满堂。
名利可怜鸡有肋,神仙只累鼠拖肠。
时时具酒招邻曲,闲与桑麻较短长。 -
26.《与孙自修祝和甫读宛陵山谷诗》 宋·程永奇
孙君出空陵,梅诗氏独不喜。
祝黄世通家,於此更訾毁。
暇日扣我门,相与求正始。
敢述过庭闻,用告二三子。 -
27.《茶具一贽鲜于伯机》 宋·方逢振
惠山天下第一泉,阳羡百草不敢先。
二绝独与端石便,不受翠铁黄金煎。
古来风韵擅玉川,日高丈五犹打眠。
山中旧事今不然,石铫不在坡炉砖。 -
28.《谢从义参军自京还言危中书见问且讶无书因寄》 元·陈基
参军过我夷白庵,为言廊庙高岩岩。
故人谁为国柱石,临川先生危大参。
猥蒙问及且见讶,十载尺书无一缄。
忆昔相从客燕赵,削去崖岸无猜嫌。 -
29.《次韵寄答一初因怀南竺具庵老人》 明·南洲法师
自笑还乡野性慵,有怀多为白头翁。
山楼半照崦嵫日,海郭孤吟舶趠风。
贺监祗应归镜曲,征西也复念谯东。
凄凉莫话平生事,空易魂消苍莽中。 -
30.《自画山居图歌赠宜春朱隐君地理专门》 明·虞堪
朱侯有隐居,乃在宜春间。
东游久未已,浩荡忘其还。
山川神气具在眼,穷幽赜隐知何限。
黄河之源出昆仑,千里万里盘旋屈折支天根。 -
31.《和圣俞农具诗十五其八牛衣》 宋·王安石
百兽冬自暖,独牛非氄毛。
无衣与卒岁,坐恐得空牢。
主人覆护恩,岂啻一绨袍。
问尔何以报,离离满东皋。 -
32.《和圣俞农具诗十五首其三耕牛》 宋·王安石
朝耕草茫茫,暮耕水潏潏。
朝耕及露下,暮耕连月出。
自无一毛利,主有千箱实。
睆彼天上星,空名岂余匹。 -
33.《和圣俞农具诗十五首其四水车》 宋·王安石
取车当要津,膏润及远野。
与天常斡旋,如雨自奔泻置心亦何有,在物偶相假。
此理及可言,安得圆机者。 -
34.《和圣俞农具诗十五首其十四台笠》 宋·王安石
耕有春雨濡,耘有秋阳暴。
二物应时须,九州同我服。
欲为生少慕,得此自云足。
君思周伯阳,所愿岂华毂。 -
35.《自石林回过小玲珑,岩窦益奇,昔为富人吴氏》 宋·范成大
一丘乃中虚,洞穴四无碍。
却略岩岫杳,黝纠石床怪。
苍牛饮前池,丘罅灩微濑。
雕锼具百巧,图画窘千态。 -
36.《自嘲》 宋·陆游
身见绍兴初改元,百罹敢料至今存。
生涯破碎余龙具,学问荒唐守兔园。
独立未除还笏气,余生犹待阖棺论。
北窗灯暗霜风恶,且置孤愁近酒樽。 -
37.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
暑退财几时,忽已迫霜露;西风一何厉,落叶纷满路。
老翁衰可笑,日夜念墐户;衣裘先关怀,膏火亦当具。
酒尤不可缓,倾听糟床注。
供盘柿栗耳,何敢议雉兔! -
38.《自诒》 宋·陆游
莫笑幽栖僻,谋生亦未疏。
残囷具薄粥,半俸补残书。
均节贫无患,安恬疾可除。
虽云苦寒近,随手蓄薪樗。 -
39.《修居室赋诗自警》 宋·陆游
荒园二三亩,败屋八九间,初至如逆旅,忽逾四十年。
屋日已朽蠹,我老不自还。
茅可刈之野,木可伐之山,尚复不能具,日夜忧其颠;况我虚幻身,念念随化迁,齿堕发亦缟,镜中失朱颜,其危甚于屋,何恃能牢坚?丰汝梨与枣,养汝汞与铅,防疾如待敌,爱气如守关,谋于履霜初,惧在横流前,书绅铭席端,虽老尚可全。 -
40.《天庆观三色桧:{一木而具松、柏、桧三物}》 宋·张耒
聚处岁寒物,生为千岁身。
柯条虽自异,臭味本相亲。
商季诸公子,茅家贤弟昆。
分驱众彭恶,各共一清真。
竽籁风中合,鳞鳍雨后伸。
高枝如借便,轻举岂无人。