-
101.《予久客思归以秋光都似宦情薄山色不如归意浓》 宋·仇远
人寄天地间,官爵寄所寄。
所寄本傥来,得丧亦常事。
何哉浅丈夫,以此芥胸次。
达人视为轻,譬彼摴蒲戏。 -
102.《望蓬莱·修练者》 元·王哲
修练者,四事倒颠论。
地水火风应化去,色声香味怎生存。
方是显良因。
全得得,窈默与冥昏。
慧性来回清净路,真灵出入妙玄门。
空外九光 -
103.《秦楼月 今岁八月自哉生明夜,月色如画,及》 元·王恽
时偏者,诗人不得无怅然之情也。
取太白诗例,赋秦楼月一阕,歌以问之。
是夜月色亦佳,但微云点缀耳华阳阁。
一年心赏中秋约。 -
104.《会稽杨梅雄天下其佳者皆出项里相传项羽乡里》 宋·王铚
越山杨梅最珍美,人杰地灵生项里。
江东庙食忆至今,应缘似舜重瞳子。
南方炎威无时穷,落在故乡草木中。
请看枝头万点火,犹是咸阳三月红。 -
105.《隐者山房》 明·张羽
一龛俱绝顶,门外众山横。
池小鱼能活,庭荒草乱生。
窗虚延月色,林远隔钟声。
俗客不得到,主人无送迎。 -
106.《感旧歌者》 宋·戴表元
牡丹红豆艳春天,檀板朱丝锦色笺。
头白江南一尊酒,无人知是李龟年。 -
107.《晚客狎至应接不一或有疑者作此诗示谢敞教授》 宋·李复
岸帻扶藜杖,移床傍晚林。
形骸犹是累,语默更何心。
望外浮云薄,凉生古汲深。
自怜多懒僻,尘色闷孤琴。 -
108.《女色无定美赠卿材》 宋·李覯
女色无定美,宠至美则多。
士才无定称,用显称已过。
长字小家子,粲粲秋池荷。
性慧不觉耻,母怜不加诃。 -
109.《贤者之孝二百四十首·孟宗》 宋·林同
万象死灰色,千林号怒声。
何人苦哀泣,冻竹强抽萌。 -
110.《贤者之孝二百四十首·王悦》 宋·林同
色养倾余子,高名重一时。
足为丞相喜,岂计外人知。 -
111.《贤者之孝二百四十首·贾谊》 宋·林同
谇言取箕箒,德色借耰锄。
不是贾年少,还能痛哭无。 -
112.《缘侍者之浙右》 宋·释绍昙
一本潼川花瑞菜,全蜀知名谁不爱。
夜雨丛凝色染蓝,春风花噀香如麝。
不知何处得灵根,栽遍牛头山后前。
古佛低头看不厌,声闻鼻孔衩渠穿。 -
113.《因雪示随行禅者》 宋·释正觉
家家种玉满区区,谁裹烟蓑细步趣。
千里同风休缀缀,十方一色尚拘拘。
梦醒光彩两头断,坐稳身心三际无。
清白传家衲僧事,其间转处看工夫。 -
114.《送怀秀禅者》 宋·释重顯
麻衣草座思灵彻,一食安闲更无别,倏忽迁流数百年,杳杳谁来继其绝。
吾兮亦是疏慵辈,冷淡身心存慷恺。
偶续灵峰照夜灯,遽泛铁船下沧海。 -
115.《送澄禅者》 宋·释重顯
春色依依,袭尔原草。
春风浩浩,拂我窗牖。
念此分飞,赠无琼玖。
片片乱飘岩上梅,条条纵舞溪边柳。 -
116.《送清演禅者》 宋·释重顯
我年老大,心力衰微。
赠别无语,冥同振飞。
因思古之送人有言,吾不知其殊途同归。
独爱新丰,曲腾清辉。
寸草不生千万里,出门春色共依依。 -
117.《送顯冲禅者》 宋·释重顯
聚散非常准,古今亦标格。
如何无事人,还似未归客。
秋风生群林,野水资寒色。
谁兮谢寸阴,观彼青山白。
冲禅行复行,五叶待时拆。 -
118.《丙子兵祸台温为烈宁海虽经焚掠然耕者不废丁》 宋·舒岳祥
白兔秋毫绽,青虫树色并。
兴亡谁与吊,聊复快新晴。 -
119.《耕者得古玉指环一首》 宋·苏籀
百世繁华堕劫灰,凄凉断簪并擘钗。
淑颜窈窕亦尘土,指环耕出田中来。
野人辛勤务稼穑,两手龟拆闢草莱。
未知此环竟安用,但讶光采尤奇瑰。 -
120.《谹父得洞庭柑分送往往难遇赏者因成小诗》 宋·王洋
绿玉波心耸绛台,丹霞道士日传胎。
仙人不惜黄金贵,海蜃遥惊对使来。
玉食光辉天著力,主家春色雪融腮。
手中三日香犹在,不是吴姬乞打回。