-
1.《眼病二首》 唐·白居易
散乱空中千片雪,蒙笼物上一重纱。
纵逢晴景如看雾,不是春天亦见花。
僧说客尘来眼界,医言风眩在肝家。 -
2.《广文出新意得梅之全花实根叶谱入秀句辄效反》 宋·郑清之
东风不借半分力,老树丝窠罥寒织。
虚枝生白独也正,夜气归根吹以息。
个中洒洒无一尘,无眼界至无意识。
居然暗发定慧香,不取诸相了空色。 -
3.《聚景园看荷花》 宋·曹勋
四山收尽一天云,水色天光冷照人。
面面荷花供眼界,顿如身不在凡尘。 -
4.《和陶桃花源》 宋·吴芾
我闻桃花源,其先是秦世。
当时避地人,岁久俱已逝。
其后长子孙,生理还不废。
种桃以自营,结茅以自憇。 -
5.《落花》 唐·修睦
一片又一片,等闲苔面红。
不能延数日,开亦是春风。
公子歌声歇,诗人眼界空。
遥思故山下,经雨两三丛。 -
6.《闻东湖荷花盛开未尝一游寄郑禹功》 宋·曾几
言登巾子山,天外入眼界。
呀然城之东,一鉴如许大。
得非所领州,其下临渤澥。
乃知湖浸阔,便觉井邑隘。 -
7.《春日田园杂兴》 宋·仇远
一湾新绿护茅庐,草细泥忪已可锄。
野老但知分社酒,地官宁复进农书。
莺花眼界人烟外,蚕麦生涯谷雨余。
我爱赋归陶令尹,柳边时见小蓝舆。 -
8.《人间词话七则》 清·王国维
有有我之境,有无我之境。
“泪眼问花花不语,乱红飞过秋千去。
”“可堪孤馆闭春寒,杜鹃声里斜阳暮。
”有我之境也。 -
9.《木皮散人鼓词》 清·贾凫西
释闷怀,破岑寂,只照着热闹处说来。
十字街坊,几下捶皮千古快;
八仙桌上,一声醒木万人惊。
凿破混沌作两间, -
10.《入都》 清·李鸿章
其一
丈夫只手把吴钩,意气高于百尺楼。
一万年来谁著史,三千里外欲封侯。
定将捷足随途骥,那有闲情逐水鸥。