-
321.《牡丹四首》 唐·薛能
异色禀陶甄,常疑主者偏。
众芳殊不类,一笑独奢妍。
颗折羞含懒,丛虚隐陷圆。
亚心堆胜被,美色艳于莲。 -
322.《病中书怀呈友人》 唐·温庭筠
逸足皆先路,穷郊独向隅。
顽童逃广柳,羸马卧平芜。
黄卷嗟谁问,朱弦偶自娱。
鹿鸣皆缀士,雌伏竟非夫。 -
323.《江南秋怀寄华阳山人》 唐·陆龟蒙
栉发凉天曙,含毫故国情。
归心一夜极,病体九秋轻。
忽起襜褕咏,因悲络纬鸣。
逢山即堪隐,何路可图荣。 -
324.《和友人喜相遇十首》 唐·李咸用
为儒自愧已多年,文赋歌诗路不专。
肯信披沙难见宝,只怜苫草易成编。
燕昭寤寐常求骏,郭隗寻思未是贤。 -
325.《送樊琯司业归朝》 唐·唐彦谦
近者苏司业,文雄道最光。
夫君居太学,妙誉继中行。
汲郡陵初发,汾阴箧久亡。
寂寥方倚席,容易忽升堂。 -
326.《桃花石枕歌赠康从事》 唐·皎然
卞山幽石产奇璞,荆人至死采不著。
何人琢枕持赠君,片片桃花开未落。
剑工见兮可为剑,玉工辨兮知非石。 -
327.《观怀素草书歌》 唐·贯休
张颠颠后颠非颠,直至怀素之颠始是颠。
师不谭经不说禅,筋力唯于草书朽。
颠狂却恐是神仙,有神助兮人莫及。 -
328.《题明公房》 唐·齐己
寺北闻湘浪,窗南见岳云。
自然高日用,何要出人群。
瓦滴残松雨,香炉匝印文。
近年精易道,疑者晓纷纷。 -
329.《寄白龙洞刘道人》 唐·吕岩
玉走金飞两曜忙,始闻花发又秋霜。
徒夸篯寿千来岁,也是云中一电光。
一电光,何太疾,百年都来三万日。 -
330.《读襄阳耆旧传,因作诗五百言寄皮袭美》 唐·陆龟蒙
汉皋古来雄,山水天下秀。
高当轸翼分,化作英髦囿。
暴秦之前人,灰灭不可究。
自从宋生贤,特立冠耆旧。 -
331.《奉酬袭美先辈吴中苦雨一百韵》 唐·陆龟蒙
微生参最灵,天与意绪拙。
人皆机巧求,百径无一达。
家为唐臣来,奕世唯稷卨.只垂青白风,凛凛自贻厥。
犹残赐书在,编简苦断绝。 -
332.《鹧鸪天》 宋·赵长卿
暇日泛舟,游客有叹居士发白者。
未竟,忽见临江倚楼人,因思向来有感作此
绿水澄江得胜游。
浪平风软称轻舟。 -
333.《沁园春(铙镜游吴中)》 宋·陈人杰
易得仲宣,难得世间,有刘景升。
叹男儿未到,鸣珂谒帝,此身那免,弹铗依人。
橘自盈洲,莸难共器,一榻相看如越秦。
元龙者,独门前有客,胸次无尘。 -
334.《谒金门》 宋·刘埙
至“刘郎正是当年少。
更那堪、天教赋与,许多才调”之句,笑谓余曰:古曲名今日恰好使得。
予因以此意作小词题壁,明日遂行。
后二年再访之,壁间醉墨尚存,而人已他适矣。 -
335.《莺啼序(春晚)》 宋·赵文
东风何许红紫,又匆匆吹去。
最堪惜、九十春光,一半情绪听雨。
到昨日、看花去处,如今尽是相思树。
倚斜阳脉脉,多情燕子能语。 -
336.《莺啼序(春晚)》 宋·赵文
东风何许红紫,又匆匆吹去。
最堪惜、九十春光,一半情绪听雨。
到昨日、看花去处,如今尽是相思树。
倚斜阳脉脉,多情燕子能语。 -
337.《二鬼》 明·刘基
忆昔盘古初开天地时,以土为肉石为骨,水为血脉天为皮
,昆仑为头颅,江海为胃肠,蒿岳为背膂,其外四岳为四
肢。
四肢百体咸定位,乃以日月为两眼,循环照烛三百六十骨 -
338.《百一诗 一》 魏晋·应璩
下流不可处。
君子慎厥初。
名高不宿着。
易用受侵诬。 -
339.《次史德载韵示诸孙》 宋·牟巘
我家无绛帐,贫贱人所弃。
忽闻唔咿声,老怀倍欢喜。
比邻亦惊怪,捩眼不敢睨。
先生史鱼直,自谓骨不媚。 -
340.《寄题愚斋》 宋·李兼
巧鬻非善贾,利获非良农。
君子不自智,甘与庸人同。
天君见独者,进退有新功。
忽敛艺文手,反著怀袖中。
客问以臆对,此说非易穷。
吾非宁武子,今学北山翁。