-
1.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
2.《偶苦耳聋》 宋·吴芾
衰年已是病双瞳,那更新添两耳聋。
山外钟声元不到,窗前难唱亦难通。
便遭谤骂安能累,给有笙歌也是空。
每恨肚皮从旧窄,而今却做得家翁。 -
3.《顶山祷雨》 宋·孙应时
官身缚尘事,日日如丝棼。
驾言适秋郊,开颜慰艰勤。
大田平如席,多稼绿於云。
早熟有饷获,晚播方耦耘。 -
4.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
5.《太上感应篇》 宋·李昌龄
太上曰:祸福无门,唯人自召。
善恶之报,如影随形。
是以天地有司过之神依人所犯轻重,以夺人算。
算减则贫耗,多逢忧患,人皆恶之,刑祸随之,吉庆避之,恶星灾之,算尽则死。 -
6.《偈七首》 宋·释允韶
月月初一十五,处处槌钟打鼓。
若不毁谤禅道,便是呵骂佛祖。
尽道慈悲接人,毕竟无过於此。
承天鼻孔笑伊,直是未敢相许。
坐人舌头即不无,争教无舌人解语。 -
7.《斋居阅东坡定惠院诗次韵遣兴》 明·陆釴
前岁青绫卧玉堂,今年桦烛春坊夜。
美景良朋往事中,清香宴寝疏帘下。
天空月白久不寐,雪重枝高坐闻泻。
门外材官护卫严,城头乌尾依栖亚。 -
8.《漫尉》 宋·黄庭坚
豫章黄鲁直,既拙又狂痴。
往在江湖南,渔樵乃其师。
腰斧入白云,挥车棹清溪。
虎豹不乱行,鸥鸟相与嬉。 -
9.《偈颂一百六十首》 宋·释宗杲
多时不说禅,口边生白醭。
大众苦相煎,便登陆曲录木。
匪论五家宗,不引传灯录。
才开两片皮,业因招薄福。 -
10.《妙道禅人求赞》 宋·释宗杲
这村僧,无明大。
少柔和,多褊隘。
爱骂人,舌头快。
受佛荫,破佛戒。