-
1.《归去来兮辞·并序》 魏晋·陶渊明
余家贫,耕植不足以自给。
幼稚盈室,瓶无储粟,生生所资,未见其术。
亲故多劝余为长吏,脱然有怀,求之靡途。
会有四方之事,诸侯以惠爱为德,家叔以余贫苦,遂见用于小邑。 -
2.《何源秀才为予画山水图觅诗》 宋·王当
孤峰特立何巉巉,势与霄汉高相参。
左蟠右列分岭岫,俨若至尊朝子男。
怪予蜗室不盈丈,欲有异境超尘凡。
素缣挂壁故妥帖,平地作此千嵌岩。 -
3.《彼鴷吟》 宋·梅尧臣
断木喙虽长,不啄柏与松。
松柏本坚直,中心无蠹虫。
广庭木云美,不与松柏比。
臃肿质性虚,圬蝎招猛觜。 -
4.《送高秘丞》 宋·曾巩
簿书壅处精神健,负俗浇时质性淳。
公退种花常满县,政成驯雉不惊人。
指麾细柳通河外,歌咏甘棠付汉滨。
惆怅不能留自助,谩将樽酒驻车轮。 -
5.《我质本瑚琏,宗庙供频蘩·一朝婴祸难,失身》 宋·韩希孟
宁当血刃死,不作衽席完。
汉上有王猛,江南无谢安。
长号赴洪水,激烈摧心肝。
宋夫有天下,坚正臣礼秉。 -
6.《元质苦留过重阳且约泛舟观泉二首》 宋·李流谦
舟行十里远,山出一泉清。
为景寻几遍,将诗赌欲赢。
江清浑玩著,酒好易支撑。
半世无功业,狂歌任性情。 -
7.《捣练子·从来性》 元·王哲
从来性,本来命。
无形无质怎生惺。
*哩,哩*。
汞中明,铅中莹。
霞光里面通贤圣。
*哩,哩*。 -
8.《奉和喜雪应制》 唐·许敬宗
嵰州表奇贶,閟竹应遐巡。
何如御京洛,流霰下天津。
忽若琼林曙,俄同李径春。
姑峰映仙质,郢路杂歌尘。 -
9.《赋得临池竹应制》 唐·虞世南
葱翠梢云质,垂彩映清池。
波泛含风影,流摇防露枝。
龙鳞漾嶰谷,凤翅拂涟漪。
欲识凌冬性,唯有岁寒知。 -
10.《古意六首》 唐·王绩
幽人在何所,紫岩有仙躅。
月下横宝琴,此外将安欲。
材抽峄山干,徽点昆丘玉。
漆抱蛟龙唇,丝缠凤凰足。 -
11.《古风五十九首》 唐·李白
其一
大雅久不作。
吾衰竟谁陈?
王风委蔓草。 -
12.《晚出沣上,赠崔都水》 唐·韦应物
临流一舒啸,望山意转延。
隔林分落景,馀霞明远川。
首起趣东作,已看耘夏田。
一从民里居,岁月再徂迁。
昧质得全性,世名良自牵。
行忻携手归,聊复饮酒眠。 -
13.《自京赴奉先县咏怀五百字/自京赴奉先咏怀五百字》 唐·杜甫
杜陵有布衣,老大意转拙。
许身一何愚,窃比稷与契。
居然成濩落,白首甘契阔。
盖棺事则已,此志常觊豁。 -
14.《清如玉壶冰》 唐·潘炎
琰玉性惟坚,成壶体更圆。
虚心含景象,应物受寒泉。
温润资天质,清贞禀自然。
日融光乍散,雪照色逾鲜。 -
15.《书绅诗》 唐·权德舆
和静有真质,斯人称最灵。
感物惑天性,触里纷多名。
祸机生隐微,智者鉴未形。
败礼因近习,哲人自居贞。 -
16.《书绅诗》 唐·权德舆
和静有真质,斯人称最灵。
感物惑天性,触里纷多名。
祸机生隐微,智者鉴未形。
败礼因近习,哲人自居贞。 -
17.《寄侍御从舅》 唐·权德舆
靡靡南轩蕙,迎风转芳滋。
落落幽涧松,百尺无附枝。
世物自多故,达人心不羁。
偶陈幕中画,未负林间期。 -
18.《孟生诗(孟郊下第,送之谒徐州张建封也)》 唐·韩愈
孟生江海士,古貌又古心。
尝读古人书,谓言古犹今。
作诗三百首,窅默咸池音。
骑驴到京国,欲和熏风琴。 -
19.《孟生诗(孟郊下第,送之谒徐州张建封也)》 唐·韩愈
孟生江海士,古貌又古心。
尝读古人书,谓言古犹今。
作诗三百首,窅默咸池音。
骑驴到京国,欲和熏风琴。 -
20.《玉壶冰(一作咏冰壶)》 唐·李程
琢玉性惟坚,成壶体更圆。
虚心含众象,应物受寒泉。
温润资天质,清贞禀自然。
日融光乍散,雪照色逾鲜。