-
1.《贾谊论》 宋·苏轼
非才之难,所以自用者实难。
惜乎!贾生,王者之佐,而不能自用其才也。
夫君子之所取者远,则必有所待;所就者大,则必有所忍。
古之贤人,皆负可致之才,而卒不能行其万一者,未必皆其时君之罪,或者其自取也。 -
2.《长沙过贾谊宅》 唐·刘长卿
三年谪宦此栖迟,万古惟留楚客悲。
秋草独寻人去后,寒林空见日斜时。
汉文有道恩犹薄,湘水无情吊岂知。
寂寂江山摇落处,怜君何事到天涯。 -
3.《文帝议以贾谊任公卿绛灌冯敬等害之乃毁谊日》 宋·袁说友
诸老谗言入,长沙远地留。
一闻天子议,众嫉少年谋。
自堕奸谀术,谁宽痛哭忧。
至今言绛灌,犹为孔门羞。 -
4.《七绝·贾谊》 现代·毛泽东
贾生才调世无伦,哭泣情怀吊屈文。
梁王堕马寻常事,何用哀伤付一生。 -
5.《读贾谊王粲传》 明·李延兴
白发悲王粲,青春羡贾生。
万言词慷慨,一赋气峥嵘。
吊屈心犹壮,依刘恨未平。
怀贤坐长夜,斜月半窗明。 -
6.《贾谊》 宋·张耒
贾生未免孝文疑,自古功名叹数奇。
逐得洛阳年少去,白头绛灌亦何为。 -
7.《读贾谊新书》 宋·宋庠
谁谓贾生学,兼之文帝朝。
死忧王坠马,生赋鵩如鸮。
被召宣温密,矜功绛灌骄。
勤勤论五饵,史笔未相饶。 -
8.《贤者之孝二百四十首·贾谊》 宋·林同
谇言取箕箒,德色借耰锄。
不是贾年少,还能痛哭无。 -
9.《过贾谊宅》 唐·戴叔伦
一谪长沙地,三年叹逐臣。
上书忧汉室,作赋吊灵均。
旧宅秋荒草,西风客荐蘋.凄凉回首处,不见洛阳人。 -
10.《过贾谊旧居》 唐·戴叔伦
楚乡卑湿叹殊方,鵩赋人非宅已荒。
谩有长书忧汉室,空将哀些吊沅湘。
雨馀古井生秋草,叶尽疏林见夕阳。
过客不须频太息,咸阳宫殿亦凄凉。 -
11.《读贾谊传》 唐·李群玉
卑湿长沙地,空抛出世才。
已齐生死理,鵩鸟莫为灾。 -
12.《读贾谊传》 唐·李群玉
卑湿长沙地,空抛出世才。
已齐生死理,鵩鸟莫为灾。 -
13.《贾谊》 唐·吴仁璧
扶持一疏满遗编,汉陛前头正少年。
谁道恃才轻绛灌,却将惆怅吊湘川。 -
14.《七律·咏贾谊》 现代·毛泽东
少年倜傥廊庙才,壮志未酬事堪哀。
胸罗文章兵百万,胆照华国树千台。
雄英无计倾圣主,高节终竟受疑猜。
千古同惜长沙傅,空白汨罗步尘埃。 -
15.《杂咏一百首·贾谊》 宋·刘克庄
寄声谢绛灌,勿毁洛阳人。
岁晚治安策,谆谆礼大臣。 -
16.《贾谊》 宋·徐钧
年少毋庸毁洛阳,才高虑远策深长。
如何宣室成虚问,才傅长沙又傅梁。 -
17.《贾节庵冒夏暑越修涂过我苕霅情谊甚厚令闻古》 宋·牟巘五
君留剑水浔,我卧弁峰下。
十书九不到,思君无日夜。 -
18.《贾节庵冒夏暑越修涂过我苕霅情谊甚厚令闻古》 宋·牟巘五
一朝忽在眼,喜极生悲酸。
老泪如撒菽,泪尽气亦阑。 -
19.《贾节庵冒夏暑越修涂过我苕霅情谊甚厚令闻古》 宋·牟巘五
事故不可料,柯烂棋局更。
两家骨肉内,往往隔死生。 -
20.《贾节庵冒夏暑越修涂过我苕霅情谊甚厚令闻古》 宋·牟巘五
英英君令弟,介烈夙所秉。
就死得处所,我意复何恨。