-
1.《古碑塔寺改律为禅乡大夫招增值云智禅师主法》 宋·程公许
智禅生峨下,稚齿希空门。
落发受具戒,持钵巡诸村。
有如摩尼球,炯然古井浑。
又若大明镜,不受尘垢昏。 -
2.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。 -
3.《送曾子华游赣》 宋·邓有功
丈夫达有遇,出令走千里。
焚香玩太空,宴坐尘不起。
云胡子曾子,不自乐沂不。
风烟挟两袖,足跟尚芒履。 -
4.《木皮散人鼓词》 清·贾凫西
释闷怀,破岑寂,只照着热闹处说来。
十字街坊,几下捶皮千古快;
八仙桌上,一声醒木万人惊。
凿破混沌作两间, -
5.《鸟道行(阳城西陌)》 明·文翔凤
车轮推太行,尚是驱车路。
羊肠只是盘,鸟道缘底过。
冰滑不留跟,剑子可斫痕。
泥滑不留杖,欲干待斜昏。 -
6.《石鼓》 宋·苏轼
冬十二月岁辛丑,我初従政见鲁叟。
旧闻石鼓今见之,文字郁律蛟蛇走。
细观初以指画肚,欲读嗟如箝在口。
韩公好古生已迟,我今况又百年后。 -
7.《谒岱祠即事》 宋·晁补之
泽南三百里,极望横天云。
云端色凝黛,谛视初可分。
峥嵘介丘像,澒洞元气屯。
顷刻有变化,惨澹殊明昏。 -
8.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
薄福住山,浑无暇日。
忙时直是闲,缓处非常急。
驱园夫奴子,锄菜地,扫松行;指莫监杨协团,拆东篱, -
9.《磉石》 宋·释绍昙
鎚凿工夫见十全,润时知雨玉余温。
看渠负载擎天柱,个个无非硬脚跟。