-
1.《喜侯十七校书见访》 唐·耿湋
东城独屏居,有客到吾庐。
发廪因舂黍,开畦复剪蔬。
许酣令乞酒,辞窭任无鱼。
遍出新成句,更通未悟书。
藤丝秋不长,竹粉雨仍馀。
谁为须张烛,凉空有望舒。 -
2.《次韵时进叔二十六韵》 宋·黄庭坚
时子河上园,竹间开栋宇。
大儿胜衣冠,小儿丰颊辅。
嫁女与朱公,伏腊可称举。
发疏虽苍浪,齿嚼未龃龉。 -
3.《禳田辞》 先秦·佚名
瓯窭满篝。
污邪满车。
五谷蕃熟。
穰穰满家。 -
4.《逐贫赋》 两汉·扬雄
扬子遁居,离俗独处。
左邻崇山,右接旷野,邻垣乞儿,终贫且窭。
礼薄义弊,相与群聚,惆怅失志,呼贫与语:“汝在六极,投弃荒遐。
好为庸卒,刑戮相加。 -
5.《滑稽列传》 两汉·司马迁
孔子曰:“六艺于治一也。
《礼》以节人,《乐》以发和,《书》以道事,《诗》以达意,《易》以神化,《春秋》以义。
”太史公曰:“天道恢恢,岂不大哉!谈言微中,亦可以解纷。
淳于髡者,齐之赘婿也。 -
6.《尊经阁记》 明·王守仁
经,常道也。
其在于天,谓之命;其赋于人,谓之性。
其主于身,谓之心。
心也,性也,命也,一也。 -
7.《稽山书院尊经阁记》 明·王守仁
经,常道也,其在于天谓之命,其赋于人谓之性,其主于身谓之心。
心也,性也,命也,一也。
通人物,达四海,塞天地,亘古今,无有乎弗具,无有乎弗同,无有乎或变者也,是常道也。
其应乎感也,则为恻隐,为羞恶,为辞让,为是非;其见于事也,则为父子之亲,为君臣之义,为夫妇之别,为长幼之序,为朋友之信。 -
8.《五哀诗故太子中允知洛阳县颍公》 宋·王禹偁
洛阳富文彩,峭拔四子流。
提笔入广场,辞气干斗牛。
擢第在芸阁,言事触冕旒。
左降宰百里,道胜心无忧。 -
9.《五哀诗故尚书兵部侍郎琅琊王公》 宋·王禹偁
琅琊名父子,少孤起徒步。
贽谒桑魏公,藻监非易与。
抚顶久叹惜,王杨许为伍。
诸侯取为官,佐幕大名府。 -
10.《和徐常丞洪秘监倡和四首》 宋·刘克庄
孤忠郁积未全输,臧氏其如命世儒。
归治隐栖秦系里,去留遗爱葛仙湖。
一辞吾已抽身退,什袭公非待价沽。
大手会当摛玉检,窭人只合传冰壶。 -
11.《又四首》 宋·刘克庄
幸无再榷与三输,得半犹堪活窭儒。
宁揖刘郎归钓濑,肯于孟守觅崲湖。
杯中兴至休辞饮,膜外名虚不必沽。
晨出作劳宵稳睡,管他布谷更提壶。 -
12.《急笔次梁教韵》 宋·陈造
旱气如燬民其咨,漂然一雨喜可知。
醮席龙坛揭精意,青章祝号免愧辞。
馨香了知罔时怨,耕耦亟用发尔私。
四鬴足食可倚俟,三年馀蓄夫何疑。 -
13.《赠吴思道》 宋·曹勋
某也极连蹇,世缘牵喧卑。
久困戎烬间,方与鞍马辞。
得奉宫观禄,遽失糟糠妻。
泪零繐帷风,春惨中梱悲。 -
14.《将军一首》 宋·苏籀
将军义勇名,蜂蚁尝旅拒。
俯迩建赤油,超摇挥白羽。
不辞援鼓桴,岂以遗君父。
匈奴恨未灭,致官逾哙伍。 -
15.《送朱仲微使君赴阙》 宋·孙应时
声迹周行旧,人门汉相延。
谢宗康乐在,阮侄仲容贤。
文献群公侧,风流晚辈先。
天资超珏,心量极澄渊。