-
21.《逍遥咏》 宋·宋太宗
时人不识理深玄,细意精修被业牵。
幻化杳冥随物性,虚无岂是乱相迁。
龙飞入位真堪仰,虎伏休闲有自然。
洞里烟霞何缥缈,神仙景致没休年 -
22.《逍遥咏》 宋·宋太宗
谁测玄机圣,天功地久长。
群生皆是性,道德有圆方。
妍丑随情意,於戏细酌量。
达人知淡泊,默默见非常。 -
23.《逍遥咏》 宋·宋太宗
群生各自意,未有一般般。
名利贪嗔贼,愚迷道路宽。
避烦如雨散,清静入云端。
善想因缘理,经穷子细看。 -
24.《逍遥咏》 宋·宋太宗
世利贪拘束,欺心自不知。
一真求意在,四叙绝参差。
顿悟超诸圣,娱情改换痴。
生前如似梦,愿重细推之。 -
25.《逍遥咏》 宋·宋太宗
炼矿勿教侵外域,真铅岂得离中华。
天然五色被云遮,圣境由来路迳赊。
苞含日月高还远,自是人心识见邪。
龙浴凤池谁可意,神仙群聚笑唅呀。 -
26.《逍遥咏》 宋·宋太宗
昆仑山上聚神仙,羽驾争行意不偏。
积雪远看欹下界,巅峰高认涌流泉。
真空的实难堪比,异景皆从造化迁。
秘密岂教容易辨,玄中之外更深玄。 -
27.《逍遥咏》 宋·宋太宗
虚无知大道,极意思悠然。
摩日云中雁,潇湘水似天。
孤峰高远近,宝月莹团圆。
信解明开悟,青霄在目前。 -
28.《逍遥咏》 宋·宋太宗
交结从头有顺违,方知协和散若云飞。
超凡入圣含金体,抛弃迷蒙挂紫衣。
细认消停无远近,分明意外隐玄机。
相逢配偶为闲事,谁解调持得一归。 -
29.《逍遥咏》 宋·宋太宗
真一生天地,因依认宿缘。
智高通理性,凡下少周旋。
语默何奇绝,幽深隐圣贤。
谁人解我意,大道寸心玄。 -
30.《逍遥咏》 宋·宋太宗
论功须是一阳初,二八调和作楷模。
固济但牢封密闭,莫教中道有差殊。
依时消息专心记,在意停腾运火徐。
日月无亏明节候,从容愿所不踌躇。 -
31.《逍遥咏》 宋·宋太宗
仙经无限意,龙虎返丹砂。
采缀阴阳理,终期岁月赊。
求来皆有应,不信固难夸。
忙说闲清境,真诚悟几家。 -
32.《逍遥咏》 宋·宋太宗
直须意遗凡庸道,所以难言论密奥。
先令顿悟了然空,方扣玄关驱烦恼。 -
33.《逍遥咏》 宋·宋太宗
皇天无不照,福业重来轻。
背正堪何益,归真道自成。
本元宗一体,功行录三清。
几许解吾意,慈悲早益平。 -
34.《逍遥咏》 宋·宋太宗
大都滋味莫因循,减节从教岁月身。
述作比图人世解,凡情谩说内丹真。
消停意上宽还远,宗旨犹来最好亲。
动静机关勿劳苦,坎离卦象善调匀。 -
35.《逍遥咏》 宋·宋太宗
乘云驾鹤自西东,修炼真人意气雄。
出离凡为高见识,周旋道理远怀通。
愚迷尽说皆非实,解者方知事不空。
宿业大都心外障,有缘岁月易成功。 -
36.《逍遥咏》 宋·宋太宗
白日众生见,几来得意人。
萍蓬如似梦,丹鼎妙清神。
红树非花影,青松压海津。
入玄龙虎伏,大道许相亲。 -
37.《逍遥咏》 宋·宋太宗
不争多气力,容易可成功。
意马须调伏,如尘幻梦中。
任持从雅淡,乐道定雌雄。
修炼知勤苦,因缘自合同。 -
38.《逍遥咏》 宋·宋太宗
达取真空性,成名有后先。
智劳如似梦,恬澹不论年。
闭口恒持默,精修更是玄。
消停须在意,安稳上清天。 -
39.《逍遥咏》 宋·宋太宗
道者强名立,清虚隐显深。
欲行千里路,别探一般心。
景象空天远,何劳意马寻。
玄谈通智慧,曩动至从今。 -
40.《逍遥咏》 宋·宋太宗
道者强名立,清虚隐显深。
欲行千里路,别探一般心。
景象空天远,何劳意马寻。
玄谈通智慧,曩动至从今。