-
1.《减字木兰花·逍遥自在》 元·谭处端
逍遥自在。
去去来来无挂碍。
一片灵空。
处处圆明无不通。
无分内外。
莹彻周沙含法界。
遍照无私。
明月高穹秋夜时。 -
2.《恣逍遥 赠韩守玄》 元·马钰
恣意逍遥,逍遥恣意。
逍遥自在无萦系。
行坐逍遥,逍遥似醉。
逍遥到处,似云似水。
悟彻逍遥,逍遥养气。
逍遥里面修仙计。
这个逍遥,逍遥无比。
逍遥去蓬岛,十洲有位。 -
3.《逍遥峰》 宋·王文卿
从汉仙峰一柱清,晴春登览四山明。
祥云昼护神光现,瑞月宵临法乐鸣。
华子冈头灵运赋,七星杉下蔡经盟。
慨思今古无穷事,那得逍遥自在情。 -
4.《逍遥咏》 宋·宋太宗
逍遥自在何拘束,天地希夷无返覆。
勿把他心向外求,真宗理道相和睦。 -
5.《西江月 三十四首 自勉》 元·马钰
识破家缘冤苦。
忻然跳出乡闾。
秦川秀处作庵居。
永住永住永住。
物外逍遥自在,如今寄甚家书。
还乡便得赴仙都。
不去不去不去。 -
6.《郭郎儿慢·自在逍遥》 元·王哲
自在逍遥,清静恣闲行走。
拄灵杖、慢垂宽袖。
任彩霞、缭绕紧相随,更远远香风,翠雾同来诱。
忽昂头,蓦观莹景添秀。
见青衣、半空召手。
便唤余、休更别追寻,指白云深处,这里神仙有。 -
7.《逍遥咏》 宋·宋太宗
自在无拘束,逍遥里外安。
顽情终不见,圣境类乎端。
机智将何用,幽深大道宽。
区分能解意,四季一周看。 -
8.《逍遥咏》 宋·宋太宗
飞腾自在莫教赊,坎女离男共一家。
无碍逍遥通智慧,将求利乐勿须夸。
灵根就看和春雪,神室之中有绛砂。
彼是彼非堪可重,常娥倚树笑唅呀。 -
9.《逍遥咏》 宋·宋太宗
逍遥我命在玄穹,鹤宿霞栖景致中。
自得安宋兼养道,更将利益屏群雄。
渊深引古知今用,劈斫区分尽可通。
和畅五音从豁达,乾坤之内霭溟蒙。 -
10.《二月九日访仰之闻德茂与婿邓叔厚蚤作逍遥溪》 宋·王洋
贪闲心不受嚣尘,六十年馀自在身。
爱水爱山三益友,如冰如玉两闲人。
言无拘畏诗多健,酒借豪华力有神。
闻说山中承相语,与君心事最相亲。