-
101.《王才谅自行朝归以进士题名示予怆然有感》 宋·晁公溯
先朝赐第白玉京,五世不出长安城。
每闻三岁射策罢,诸生盛服趋天庭。
禁门漏尽开九重,阙角仿佛晨光红。
衣冠是日集殿下,金支翠旗色相射。 -
102.《次韵邵子文感春之什》 宋·郭印
池塘不似昔年春,蝶乱蜂狂更恼人。
莫傍花丛看婉娩,且怀诗卷诵清新。
山林祗管萦魂梦,寰宇无端变劫尘。
遥想江东忧未歇,可能熟醉巧谋身。 -
103.《和元汝功江皋感怀》 宋·郭印
奸谀同一辙,举世谁与归。
溪山有佳趣,此乐知者稀。
悠然远罾弋,鱼潜鸟高飞。
不作无根云,苍狗变白衣。 -
104.《秋感》 宋·陆文圭
遥夜百感集,白露下空庭。
秋风入草木,众叶会飘零。
革液始润物,屐霜惭阴凝。
衰哉石榴树,识语成涯丁。
兰艾既同焚,孰别臭与汰。
皇天黑不误,今古常青青。 -
105.《野眺有感》 宋·释绍嵩
流落复蹉跎,生崖总几何。
羁游故交少,归思夜深多。
纵目怀青岛,遥天浸白波。
谁令贪眺睡,到处被诗磨。 -
106.《观窗前月过有感》 宋·舒岳祥
檐影倒垂地,月高窗更阴。
残蛩沉积叶,悲鸟发遥岑。
易下伤时泪,难平读史心。
胸中犹若此,酒盏可辞深。 -
107.《苏州有感》 宋·宋伯仁
秋意满姑苏,扁舟忆五湖。
铃声边报急,帆影客心孤。
野港青如染,遥山澹欲无。
英雄应念我,时事满银须。 -
108.《逍遥咏》 宋·宋太宗
随缘心不见,性各本来真。
恶事夸唇頰,愚痴似醉人。
忙忙何物有,急急利名亲。
入定观浮世,苍生业感因。 -
109.《逍遥咏》 宋·宋太宗
求得真宗一,深知万象清。
自然通感应,意外别长生。
学古身何措,辉华日莹明。
谁穷天地理,去住两无成。 -
110.《逍遥咏》 宋·宋太宗
穷真妙理访仙乡,云水青山地久长。
闻说洞中诸境异,谁知鼎内有非常。
遭逢只是因缘感,费力无成枉用忙。
瑞气青天含象彩,十洲档坐论阴阳。 -
111.《逍遥咏》 宋·宋太宗
万灵通有感,臧否在名人。
志诚昭明德,清净见於真。
奉道惟恭谨,修持原本因。
广将求利益,苦乐救生民。 -
112.《逍遥咏》 宋·宋太宗
十洲洞府养神仙,几说桑田屡变迁。
老才商周为柱史,刘安拔宅上青天。
名山隐遁非堪守,炼药修真本自然。
想取仪形通感应,徒劳运智乱烹煎。 -
113.《逍遥咏》 宋·宋太宗
还知受气禀天然,百法方为事理全。
假合都来归至道,修持远大更通玄。
二仪交感成祥瑞,八卦刚柔被俗牵。
何谓此中生恍惚,直须欵曲细精研。 -
114.《逍遥咏》 宋·宋太宗
一法从何有,三皇五帝前。
周知多异境,猛利要精专。
我命须依道,阴功及物缘。
善心通感应,动静理深玄。 -
115.《逍遥咏》 宋·宋太宗
逍遥知语默,境外见真空。
有位皆玄感,无缘不用功。
义说三才理,幽深万事通。
因依堪法则,答谢向旻穹。 -
116.《逍遥咏》 宋·宋太宗
於身日益但多为,贤圣何曾免是非。
大道几时明鄙隔,真宗隐显在玄机。
周知物理通还感,俯仰从来有顺违。
宜且守恒存礼让,难中轻重两相依。 -
117.《逍遥咏》 宋·宋太宗
气类须相假,阴阳造化成。
离凡知有圣,得外更求精。
先秘庚辛理,后传戊己名。
真铅归一体,交感自长生。 -
118.《逍遥咏》 宋·宋太宗
混纯初分后,阴阳辨浊清。
三才皆备位,万物有长生。
罔象精通感,淳和道可明。
但求方寸是,剖判应非轻。 -
119.《逍遥咏》 宋·宋太宗
具足人难得,聪明别是非。
具足人难得,志诚符感应,清静扣玄机。
道大雄名久,真邪有顺违。
精专闲彼我,万法一宗归。 -
120.《逍遥咏》 宋·宋太宗
千年福寿自由人,万象星罗仰在身。
宝马不教龟鳖乳,嘉禾须问谷田神。
根株种植华池内,药鼎煎催运火匀。
混沌分来皆是道,二仪交感八方亲。