-
1.《苏武慢·元气充餐》 元·冯尊师
元气充餐,麻衣遮体,万事转头何济。
黄芽白雪,黑水红云,轩帝注传名世。
深谢名师,说破希夷,妙理本来精粹。
把仙胎养就、云*缭绕,万神咸备。 -
2.《十二时歌》 宋·释印肃
夜半子,万事无心谁到此。
一毛头上了遍圆,永劫不遭邪魅使。
升高台,挝大鼓,努目摇头如老虎。
猪羊咬尽更伤人,自己不真长劫苦。 -
3.《昌谷诗(五月二十七日作)》 唐·李贺
昌谷五月稻,细青满平水。
遥峦相压叠,颓绿愁堕地。
光洁无秋思,凉旷吹浮媚。
竹香满凄寂,粉节涂生翠。 -
4.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
5.《偶作五首》 唐·贯休
谁信心火多,多能焚大国。
谁信鬓上丝,茎茎出蚕腹。
尝闻养蚕妇,未晓上桑树。
下树畏蚕饥,儿啼亦不顾。 -
6.《题南岳招仙观壁上(题此诗后数日上升)》 唐·许碏
洪炉烹锻人性命,器用不同分皆定。
妖精鬼魅斗神通,只自干邪不干正。
黄口小儿初学行,唯知日月东西生。 -
7.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。 -
8.《东京赋》 两汉·张衡
安处先生于是似不能言,怃然有间,乃莞尔而笑曰:“若客所谓,末学肤受,贵耳而贱目者也!苟有胸而无心,不能节之以礼,宜其陋今而荣古矣!由余以西戎孤臣,而悝缪公于宫室,如之何其以温故知新,研覈是非,近于此惑?”“周姬之末,不能厥政,政用多僻。
始于宫邻,卒于金虎。
嬴氏搏翼,择肉西邑。
是时也,七雄并争,竞相高以奢丽。 -
9.《佩刀行(并序)》 明·徐尊生
金华之永康有山曰云岩,拔起天半。
有巨舟藏壑中,舟尾翘出如虿。
一钉堕崖下,野僧得之,以遗张君孟兼,孟兼制为佩刀,銛利特甚。 -
10.《书窜》 宋·梅尧臣
皇佑辛卯冬,十月十九日。
御史唐子方,危言初造膝。
曰朝有巨奸,臣介所愤嫉。
愿条一二事,臣职非妄率。