-
1.《水调歌头(秩满告归,曾使君饯别,席间奉呈)》 宋·姚述尧
泽国正秋杪,微雨洒江滨。
凭高一望,万里多稼总如云。
芳野壤歌鼎沸,古市欢声辐凑,尽是泰平人。
铃阁尽无事,桃李满公门。 -
2.《野望》 唐·杜甫
纳纳乾坤大,行行郡国遥。
云山兼五岭,风壤带三苗。
野树侵江阔,春蒲长雪消。
扁舟空老去,无补圣明朝。 -
3.《野夫采鞭于东山偶得元者》 唐·羊士谔
追风岂无策,持斧有遐想。
凤去留孤根,岩悬非朽壤。
苔斑自天生,玉节垂云长。
勿谓山之幽,丹梯亦可上。 -
4.《闻击壤》 唐·薛存诚
尧年听野老,击壤复何云。
自谓欢由己,宁知德在君。
气平闲易畅,声贺作难分。
耕凿方随日,恩威比望云。
篑桴均下调,和木等南薰。
无落于吾事,谁将帝已闻。 -
5.《圣帝击壤歌四十声》 唐·陈陶
百六承尧绪,艰难土运昌。
太虚横彗孛,中野斗豺狼。
帝曰更吾嗣,时哉忆圣唐。
英星垂将校,神岳诞忠良。 -
6.《闻击壤》 唐·石殷士
尧年听野老,击壤复何云。
自谓欢由己,宁知德在君。
气平闲易畅,声贺作难分。
耕凿方随日,恩威比望云。
篑桴均下调,和木等南薰。
无落于吾事,谁将帝力闻。 -
7.《秀野轩诗》 明·梁时
素秉丘壑姿,劳生滞予往。
览兹惬幽情,遽尔成真赏。
林霏蔼孤墅,春物组膏壤。
稍行樵径远,忽展耕畴广。
所以山水情,遂结云霞想。
挂冠苟有期,终焉税尘鞅。 -
8.《访野人》 宋·陆游
我行城西南,适兹素秋时。
风露虽已高,草木郁未衰。
敲门寻野人,一笑万事非。
拂榻意何勤,酒酽雁鹜肥。
新凉天所赐,尽醉不足辞。
击壤歌尧年,瞑目以为期。 -
9.《野炊白沙沙上》 宋·杨万里
半日山行底路涂,欲炊无店籴无珠。
旋将白石支燃鼎,却展青油当野庐。
一望平田皆沃壤,只生枯苇与寒芦。
风餐露宿何亏我,玉馔琼楼合属渠。 -
10.《野望》 宋·宋祁
皋壤一摇落,年华此向阑。
雪云从北暝,霜日带西寒。
浆酒喧神鼓,风毛送猎鞍。
去邦犹未远,差认汉宫盘。 -
11.《和范景仁西圻野老诗》 宋·司马光
西郊广路浮壤黄,上天雨泣塞云苍。
鸾旗闟戟纷晻霭,扈从威神归帝乡。
田家老父眉睫白,杖藜匍匐泣路旁。
且云生逢至仁主,蠲租罢役岁为常。 -
12.《击壤图》 宋·刘克庄
昔闻华胥与净土,道释寓言非目睹。
此图物色皆华人,太平气象在里许。
竞披野服装束俭,旋泻薄醪盆盎古。
小姑丘嫂丑骇人,襁儿于背行伛偻。 -
13.《分得朝野多欢娱》 宋·杨亿
臯坏惊秋气,仓箱有岁储。
梁园從臣颂,谢墅富人车。
休沐新颁诏,珍符不绝书。
天心游蠖濩,民乐在华胥。
击壤欢谣洽,凝脂密网除。
行将封岱嶽,持橐奉金舆。 -
14.《野亭》 元·杨维桢
孟郊得野趣,野有真曜庐。
魏先得野趣,野有野堂居。
云间沈东氏,■草衣野夫。
东屯田可种,西壤水可渔。 -
15.《夜观野舟浩歌有感》 宋·王柏
康衢久寂寞,击壤音微茫。
南风启箫韶,拜手赓明良。
周衰二雅废,凤兮歌楚狂。
楚狂已再变,三闾竟哀伤。 -
16.《子野雪后寄和却寄廷玉》 宋·仇远
平明跨马晚方归,偃仰行窝早见几。
余子祗宜床下卧,诗人顿觉眼中稀。
堂堂白璧埋黄壤,冉冉缁尘染素衣。
得酒便须开口笑,雪畦紫芋胜秋肥。 -
17.《石季野县丞见示喜雨诗次韵为谢》 宋·晁公溯
骄阳裂厚地,沃壤变焦土。
野老呼苍天,吁嗟击雩鼓。
三时农甚劳,一饱天宜与。
自惭为刺史,封内当镇抚。 -
18.《题苗经历耕野》 宋·方回
士以仕为业,野处无所耕。
近世所大患,苟进颓厥声。
苏子佩六印,相国不为荣。
坐乏二顷田,此事误平生。 -
19.《知郡范公泽游野意轩尽斩轩前恶竹之蔽眼界豁》 宋·郭印
胜景天壤间,造物不能秘。
堂堂亘古今,取舍愈无匮。
江山本自如,优劣随人意。
城东古招提,轩宇旧凿翠。 -
20.《执契静三边》 唐·李世民
执契静三边,持衡临万姓。
玉彩辉关烛,金华流日镜。
无为宇宙清,有美璇玑正。
皎佩星连景,飘衣云结庆。