-
421.《首尾吟》 宋·邵雍
尧夫非是爱吟诗,诗是尧夫尽性时。
若圣与仁虽不敢,乐天和命又何疑。
恢恢志意方闲暇,绰绰情怀正坦夷。
心逸日休难状处,尧夫非是爱吟诗。 -
422.《独坐吟》 宋·邵雍
天意自分明,人多不肯行。
莺花春乍暖,风月雨初晴。
静坐澄思虑,闲吟乐性情。
谁能事闲气,浪与世人争。 -
423.《谢富相公见示新诗一轴》 宋·邵雍
文章天下称公器,诗在文章更不疏。
到性始知真气味,入神方见妙功夫。
闲将岁月观消长,静把乾坤照有无。
辞比离骚更温润,离骚其奈少宽舒。 -
424.《思山吟》 宋·邵雍
只恐身闲心未闲,心闲何必住云山,果然得手情性上,更肯埋头利害间。
动止未尝防忌讳,语言何复着机关。
不图为乐至于此,天马无踪自往还。 -
425.《自况三首》 宋·邵雍
每恨性昏闻道晚,长惭智短适时难。
人生三万六千日,二万日来身却闲。 -
426.《放言》 宋·邵雍
既得希夷乐,曾无宠辱惊。
泥空终日着,齐物到头争。
忽忽闲拈笔,时时自写名。
谁能苦真性,情外更生情。 -
427.《还圆益上人诗卷》 宋·邵雍
瓶锡相从更一巾,一巾曾拂十州尘。
心通佛性久无碍,口道儒言殊不陈。
吴越江山前日事,伊嵩风月此时身。
闲行坐闲松阴下,应恃眼明长笑人。 -
428.《瀔江秋居作》 唐·贯休
无事相关性自据,庭前拾叶等闲书。
青山万里竟不足,好竹数竿凉有余。
近看老经加澹泊,欲归少室复何如。
面前小沼清如镜,终养琴高赤鲤鱼。 -
429.《次韵棠美述志》 宋·晁补之
仲子甘心织屦避万锺,渊明不肯折腰为五斗。
一年鸿雁识来往,终日沐猴何去取。
甥诗意慕两君闲,读书要在存心久。
平生所谈性命奥,长弃不忧金石朽。 -
430.《赠宝上人》 宋·寇准
重城萧寺虽留滞,野鹤由来性本闲。
寒磬终宵鸣竹院,虚窗尽日对秋山。
旋移怪石资吟赏,应有孤云共往还。
自笑红尘成底事,幽期长是负松间。 -
431.《赋园中所有十首》 宋·苏辙
萱草朝始开,呀然黄鹄觜。
仰吸日出光,口中烂如绮。
纤纤吐须鬣,冉冉随风哆。
朝阳未上轩,粲粲幽闲女。 -
432.《题王诜都尉画山水横卷三首》 宋·苏辙
摩诘本词客,亦自名画师。
平生出入辋川上,鸟飞鱼泳嫌人知。
山光盎盎著眉睫,水声活活流肝脾。
行吟坐咏皆自见,飘然不作世俗词。 -
433.《次王适韵送张耒赴寿安尉二首》 宋·苏辙
绿发惊秋半欲黄,官居无处觅林塘。
浮生已是尘劳侣,病眼犹便锦绣章。
羞见故人梁苑废,梦寻归路蜀山长。
怜君顾我情依旧,竹性萧疏未受霜。 -
434.《次韵子瞻减降诸县囚徒事毕登览》 宋·苏辙
山川足清旷,阛阓巧拘囚。
安得纤阿御,同为穆满游。
遥知因涣汗,远出散幽忧。
原隰繁分绣,村墟尽小侯。 -
435.《次韵秦观梅花》 宋·苏辙
病夫毛骨日凋槁,愁见米盐惟醉倒。
忽传骚客赋寒梅,感物伤春同懊恼。
江边不识朔风劲,墙头亦有南枝早。
未开素质夜先明,半落清香春更好。 -
436.《谢刘小谏寄惠双鹤》 宋·魏野
令威兄弟涉烟波,谏署人教到薜萝。
毛比君情犹恐少,格如我性不争多。
相呼似说冲霄意,对舞初闻击壤歌。
仙术无能骑谢去,青云未免阻闲过。 -
437.《寄淮南制置使薛户部》 宋·魏野
西自荆巫彻海涯,南从吴越接京华。
半天下管权何重,两地间游路不赊。
山泽利均资我国,江湖璋尽属君家。
帝心已简身宁愧,使额虽雄性不奢。 -
438.《四十自咏》 宋·魏野
闲心虽不动,记性觉潜衰。
棋退难饶客,琴生却问儿。
手慵农器信,身散道装知。
笔砚将何用,除因改旧诗。 -
439.《赠孙何状元》 宋·魏野
天非道莫尊,道非贤莫存。
始知贤人生,与道为轮辕。
明庭亲选士,虑彼贤愚浑。
天子至文明,擢公为状元。 -
440.《谢乔职方惠山菜》 宋·魏野
山菜寻常见眼明,使君偏赐况新生。
野人屈指皆知性,老圃从头不识名。
五鼎减来为异味,一笔添出称闲情。
儿童笑道真嘉馔,诗思因餐觉转清。