-
1.《刘、阮妻二首》 唐·元稹
仙洞千年一度闲,等闲偷入又偷回。
桃花飞尽东风起,何处消沉去不来。
芙蓉脂肉绿云鬟,罨画楼台青黛山。
千树桃花万年药,不知何事忆人间。 -
2.《刘晨阮肇游天台》 唐·曹唐
树入天台石路新,云和草静迥无尘。
烟霞不省生前事,水木空疑梦后身。
往往鸡鸣岩下月,时时犬吠洞中春。
不知此地归何处,须就桃源问主人。 -
3.《刘阮洞中遇仙子》 唐·曹唐
天和树色霭苍苍,霞重岚深路渺茫。
云实满山无鸟雀,水声沿涧有笙簧。
碧沙洞里乾坤别,红树枝前日月长。
愿得花间有人出,免令仙犬吠刘郎。 -
4.《仙子送刘阮出洞》 唐·曹唐
殷勤相送出天台,仙境那能却再来。
云液每归须强饮,玉书无事莫频开。
花当洞口应长在,水到人间定不回。
惆怅溪头从此别,碧山明月闭苍苔。 -
5.《仙子洞中有怀刘阮》 唐·曹唐
不将清瑟理霓裳,尘梦那知鹤梦长。
洞里有天春寂寂,人间无路月茫茫。
玉沙瑶草连溪碧,流水桃花满涧香。
晓露风灯零落尽,此生无处访刘郎。 -
6.《刘阮再到天台不复见仙子》 唐·曹唐
再到天台访玉真,青苔白石已成尘。
笙歌冥寞闲深洞,云鹤萧条绝旧邻。
草树总非前度色,烟霞不似昔年春。
桃花流水依然在,不见当时劝酒人。 -
7.《刘阮祠》 宋·林仰
深树冥冥一径风,溪流应与十洲通。
仙家日月无人识,只爱桃花二月红。 -
8.《刘阮庙》 宋·赵汝愚
当年刘阮意何穷,莫谓仙凡事不同。
解到琼台双阙下,遥知道骨与仙风。 -
9.《刘阮天台谣》 宋·王淮
天台山,乃在钱塘之南,瓯越之间。
上有撑云挂日千丈高峰挺岌?,下有奔雷喷雪万仞深壑流
潺湲。
银河倒泻石梁滑,自非仙风道骨谁能攀。 -
10.《刘阮洞》 宋·晁公为
桃花开已繁,溪水溅溅去。
不见持杯人,自叹来何暮。 -
11.《经由天台刘阮洞以雨作不及游》 宋·顾士龙
松形夭矫学悄鸾。
怪石苍岩藓晕团。
地僻不容人迹到,云深更觉客衣单。
春归不见桃干树,月冷空馀水一滩。
欲问神仙向何处,山风吹雨作朝寒。 -
12.《刘阮洞》 宋·王汉之
洞府门閒白日赊,碧潭清影照云霞。
弄珠人捧江皋佩,刻玉岩开阆苑花。
风月有情回俗驾,尘埃无处问仙家。
归来怅望金桥处,露滴桃源一径斜。 -
13.《刘阮洞》 宋·王汉之
二女春游阆苑花,醉邀刘阮饭胡麻。
仙衣忽逐笙箫去,空倚山头恨落霞。 -
14.《刘阮洞》 宋·吴师正
天台春暖兰若馨,海榴喷血黄鸟鸣。
风晴雨霁洞天晓,画屏有路游人行。
刘郎阮郎剡溪客,结们穷幽绝人迹。
洞口遥闻漱玉声,时有飘英点溪碧。 -
15.《读刘阮传》 明·张简
俗缘未断念家乡,回首仙源竟渺茫。
野鸟自啼春自好,桃花应是怨刘郎。 -
16.《题刘阮天台图》 明·徐庸
白云苍霭迷行路,水复山重不知处。
行过涧谷有人家,忽见东风万桃树。
芳香艳态娱青春,花间得遇娉婷人。
五铢衣薄卷烟雾,笑语便觉情相亲。
神仙虽遇终离别,千古佳名自传说。
天台山水至今存,桃源望断空明月。 -
17.《游刘阮洞》 宋·释慧远
云深露冷无人到,小径阴云翠欲迷。
吊罢神仙古时迹,乱峰影裹听猿啼。