-
1.《雁门胡人歌》 唐·崔颢
高山代郡东接燕,雁门胡人家近边。
解放胡鹰逐塞鸟,能将代马猎秋田。
山头野火寒多烧,雨里孤峰湿作烟。
闻道辽西无斗战,时时醉向酒家眠。 -
2.《长亭怨 与李天生冬夜宿雁门关作》 清·屈大均
记烧烛、雁门高处。
积雪封城,冻云迷路。
添尽香煤,紫貂相拥、夜深语。
苦寒如许,难和尔、凄凉句。 -
3.《雁门太守行》 唐·李贺
黑云压城城欲摧,甲光向日金鳞开。
(向日 一作:向月)
角声满天秋色里,塞上燕脂凝夜紫。
(塞上 一作:塞土)
半卷红旗临易水,霜重鼓寒声不起。
报君黄金台上意,提携玉龙为君死! -
4.《闻丹丘子于城北营石门幽居中有高凤遗迹仆离群…以寄之》 唐·李白
春华沧江月,秋色碧海云。
离居盈寒暑,对此长思君。
思君楚水南,望君淮山北。
梦魂虽飞来,会面不可得。 -
5.《蓟北寒月作》 唐·贯休
蓟门寒到骨,战碛雁相悲。
古屋不胜雪,严风欲断髭。
清吟得冷句,远念失佳期。
寂寞谁相问,迢迢天一涯。 -
6.《秋雨顿寒偶书》 宋·陆游
羁怀不醉自昏昏,卧对青灯独掩门。
沙雁带寒来古泽,林鸠催雨暗孤村。
数椽蟹舍偿初志,九陌尘衣洗旧痕。
自叹一生书里活,暮年无力济黎元。 -
7.《冬节忤寒约客默坐爇品字柴作五禽戏体中差小》 宋·郑清之
牡丹骄春醉无力,艳紫妖红锦新织,鹿解衔花空误唐,楚以姬归竟亡息。
何如野外挺孤操,照水渊然有深识。
昂昂雪鬓颜真卿,何物女子称国色。 -
8.《闻吹杨叶者二首》 唐·郎士元
妙吹杨叶动悲笳,胡马迎风起恨赊。
若是雁门寒月夜,此时应卷尽惊沙。
天生一艺更无伦,寥亮幽音妙入神。
吹向别离攀折处,当应合有断肠人。 -
9.《北至太原》 唐·李益
炎祚昔昏替,皇基此郁盘。
玄命久已集,抚运良乃艰。
南厄羊肠险,北走雁门寒。
始于一戎定,垂此亿世安。 -
10.《寄内诗》 唐·河北士人
握笔题诗易,荷戈征戍难。
惯从鸳被暖,怯向雁门寒。
瘦尽宽衣带,啼多渍枕檀。
试留青黛著,回日画眉看。