-
101.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
水洗硬石头,浪打枯杨树,净智庄严功德聚。
-
102.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
浪荡贪观野鸭儿,犯丛林合讲清规。
鼻头担破知惭愧,烧炷枫香供养伊。 -
103.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
红锦缠头舞醉身,笙歌声沸凤楼春。
百花丛里扶归去,谁道儿郎彻骨贫。 -
104.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
百二十日夏,今朝始发头。
饭抄云子白,羹煮菜香浮。
未问寒山子,先看水牯牛。
山前千顷地,信脚踏翻休。 -
105.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
智与理冥,神与境会。
碎维摩床,断毗卢髻。
碧眼黄头著眼觑,百杂碎。 -
106.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
死柴头,无烟火。
信口一吹,面门烁破。
可怜龙门远知客礼首座。
火炉头热血相喷,分争你我,笑倒嵩山破灶堕。 -
107.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
借家传帝纲丝,下公子仙鳌钓。
捩转衲僧鼻头,撩拨诸方一笑。
鲲化鹏飞总未知,推蓬对月平分破。
却请维那,杨帆鼓棹。 -
108.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
三百斤铁枷,数载无人荷。
颺在壁根头,只得冤雠到。
口款分明不可翻,老肩无力也须担。 -
109.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
卢老无端颺下柴,碓头舂出古菱花。
恶声千载成狼籍,养子谁人解克家。 -
110.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
川僧素无头号脑,步上学引人入草。
忽惊野鸭群飞,便把鼻头担扭。
哭不成哭,笑不成笑。
只因家富小儿娇,七世门风都环了。 -
111.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
大康山,杨浮山。
撞头搕额,共打乡谈。
其中切脚无人会,一大藏教,华梵重翻。 -
112.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
杨岐栗棘蓬,临际清凉树。
钁头无柄,正好栽培,版齿生毛,不妨吞吐。
一抽三,二添四,跛脚云门,乾坤独步。
瞎人天眼分缁素。 -
113.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
脚跨马师门,便有弥天过。
喝得耳朵聋,扭得鼻头破。
纵大雄毛虎略露爪牙,脱百丈野狐不昧因果。
说条念贯,监本无端,不独瞒人亦自瞒。 -
114.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
拽杖出烟霞,红尘去路赊。
淡金垂柳线,寒玉点梅花。
触目分群象,当机裂万差。
岂不见太原孚上座,楼头吹画角,丧尽泼生涯。
活与深深掘窖埋。 -
115.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
百鸟啼春风,村村自花柳。
揭示目前机,大地人积压有。
随声逐色,活陷重围。
盖色骑声,翻成窠臼。
牢关击碎,海岳平沈。
山鸟自啼花自笑,到头一点不关心。 -
116.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
家住云坳,盖头把茆。
蓬门无钥,谁解推敲。
万籁声沈,鸟啼幽谷。
千林色静,月挂寒梢。
风檐索寞人投宿,睡到平明手脚交。
更问其中端的,床头木枕子,葛坦半中凹。 -
117.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
三月青春弹指过,九旬朱夏又从头。
茶抽雀舌郎忙摘,麦弄蝦须逐旋收。
炽然说法,声撼林丘。 -
118.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
十二峰前块石头,雨洗风磨净无梁。
苔衣剥落耿光寒,因甚诸不觑不见。
{左虎右见}得见,丈六金身,时时出现。 -
119.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
以大圆觉,为我伽蓝。
牛头向北,马头向南。
身心安居,平等性智。
北负须弥,无息肩地。 -
120.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
路隔重湖,一尘不到。
片段白云,绵蛮幽鸟。
静倚石阑听,稳拂苔衣卧,此乐只应林下有,人间少。
衲僧家,眼里著得须弥山,耳里著得四大海,声色堆头,闲行闲坐,全身入荒草。