-
121.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
水洗硬石头,浪打枯杨树。
净智装严功德聚。
虽然脱体无尘,未是透法身句。
如何是透法身句,只有湖水无行路。 -
122.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
玉栏花药头号春工,雨湿胭脂脸晕红。
丝管纷纷来赏翫,可怜吹落五更风。 -
123.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
结夏已十日了也,寒山子作麽生。
村诗吟落韵,竹管贮残羹。
结夏已十日了也,水牯牛作麽生。
爱从荒草去,不向坦途行。
精神陡顿,头角峥嵘。
好把一坑埋瘞却,千峰云静月华明。 -
124.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
不拟寒山落韵诗,未传卢老泼禅衣。
脚头活取通宵路,来透庭前划草机。 -
125.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
打头不遇作家,谩说俱轮先度。
饶伊诸漏顿超,到底终成染污。
不染污,活眼点开,光吞寰宇。 -
126.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
六用门头,力战争夺,钥杀贼阵云横。
群魔窜入藕丝孔,竟挽天河洗甲兵。 -
127.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
庄上吃油糍,鬼精魂罢休拈弄。
雁影沉寒水,穷伎俩何用施呈。
虽云博饭栽田,何似归堂向火,静悄悄,暖烘烘。
不劳共话无宾主,衲被蒙头号万境空,死水何曾有活龙。 -
128.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
住院恰周年,日夜荒忙杀。
园荒手自锄,屋老身惊压。
费尽心神,百丑千拙。
翻思三条椽下,噇饭噇眠。
凡圣情空,心行处灭,赤条条地生涯别。
生涯别,羊头车子推明月。 -
129.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
蔓草系罗裙,山云笼蓆帽。
鼓舞贺元正,石女呵呵笑。
唤作新年头佛法,赚度人不少。
不唤作新年头佛法,赚度人不少。 -
130.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
索寞芝峰,赏元宵节。
佳宾到来,如何铺设。
能挑海底灯,细剪山头月。
东山瓦鼓歌,堋八剌札,不是知音向谁说。 -
131.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
诸庄旱涝不为忧,只恐难调水牯牛。
拽脱鼻绳憨睡稳,数声羌笛野田秋。
绝无形影,谁放谁收。
通身白了通身黑,游戏风烟百草头。 -
132.《偈颂一百零二首》 宋·释绍昙
瑞岩彻骨穷,最苦冤憎会。
厨无糁聚蝇,将何物分岁。
拟烹露地牛,催纳筋角反为忧。
拟取凤凰髓,伤损太平禅瑞气。 -
133.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
丈夫膝下有黄金,争肯与他人作礼。
须弥灯王,脚头脚底。 -
134.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
妙摄化权,使不辱命。
鹤唳东皋,云归乳岭。
拄杖子,黑粼皴,困卧壁根,声前唤醒。
舞蹈清风两腋生,安闲又入萝窗定。
宾主历然,头正尾正。 -
135.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
南山灿灿,白石烂烂。
觌当面机,瞎人天眼。
拄杖子,闻如是语,从定而起,向香积世界, -
136.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
醭醭红尘,炎炎火聚。
著脚无踪,翻身有路。
去时山色惨愁容,归来幽鸟啼芳树。
不涉去来,如何吐露。
碧眼黄头总不知,问讯粼皴拄杖子,逢人不得错举。 -
137.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
八月秋,何处热,尽大地,一团铁。
衲僧家向南北东西,草鞋跟踏得裂,拄杖头挑得折。
蓦劄相逢,德山棒,临济喝,百怪千妖,如何计结。
{左口右恶},邪法难扶,莫说莫说。 -
138.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
天巧剪瑶花,六出缤纷落。
二祖立腰酸,杨岐嗟项缩。
争似炎炉头柮榾高烧,纸衾包却暖烘烘。
憨睡著,天堕凝寒一色边,错错。 -
139.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
复见天地心,举世皆知有。
山意冲寒欲放梅,岸容待腊将舒柳。
惟有拄杖子,黑粼皴,元依旧。 -
140.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
柳条弓,蒿枝箭,射中虚空成两片。
狸奴白牯,雷厉风行。