-
1.《至人无梦》 唐·蒋防
已赜希微理,知将静默邻。
坐忘宁有梦,迹灭未凝神。
化蝶诚知幻,征兰匪契真。
抱玄虽解带,守一自离尘。
寥朗壶中晓,虚明洞里春。
翛然碧霞客,那比漆园人。 -
2.《同邻几避暑景德》 宋·韩维
脩廊环无端,华殿鸟斯革。
石鲸窥广庭,金像飞半壁。
高槐十丈馀,凉叶散檐隙。
兹游得我所,烈日徒自赤。 -
3.《江南秋怀寄华阳山人》 唐·陆龟蒙
栉发凉天曙,含毫故国情。
归心一夜极,病体九秋轻。
忽起襜褕咏,因悲络纬鸣。
逢山即堪隐,何路可图荣。 -
4.《南堂对竹怀江十邻几》 宋·韩维
端居无所聊,稍复治文字。
南堂冬日明,窗户暖可喜。
图书罗满前,意览不由次。
聊收静者趣,以乱忧人思。 -
5.《过曹氏坟庵在灊皖间蜀僧修静自天柱退居于此》 宋·宋庠
山郭屏仆从,取径问樵牧。
短松新被冈,青嶂远遮屋。
鸡犬无四邻,日月自两毂。
阿师厌机缘,脱迹谢尘俗。 -
6.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
7.《淳化五年秋八月二十四日钜鹿魏野江东僧用晦》 宋·魏野
危城闲登临,秋色际空碧。
四顾廊且平,万虑忽然释。
精诚日月暗,旷达天地窄。
壮节但孤耸,愤气欲四射。 -
8.《晨兴》 宋·张耒
喔喔鸡向晨,夙兴邻里静。
朝光出东岗,秋晓气耿耿。
亭亭脱树叶,寒意已疏劲。
草根有微露,醲绿尚交映。
老夫起默坐,览物感衰盛。
忽然遇杯酒,酣歌朝达暝。 -
9.《读书吟示铉》 宋·彭龟年
吾闻读书人,惜气胜惜金。
累累如贯珠,其声和且平。
忽然低复昂,似绝反可听。
有时静以默,想见紬绎深。