-
1.《秦楼月(寒食日湖南提举胡元高家席上闻琴)》 宋·范成大
湘江碧。
故人同作湘中客。
湘中客。
东风回雁,杏花寒食。
温温月到蓝桥侧。
醒心弦里春无极。
春无极。
明朝残梦,马嘶南陌。 -
2.《高风堂》 宋·朱翌
一溪之云各为雨,聊与萧王分出处。
乱山深处有生涯,三尺渔竿一枝櫓。
细读怀仁辅义书,先生於世未尝疏。
我已飘然遗物去,斯言却以告司徒。
参政树碑颂遗德,舍人作堂诏无极。
高风之高高几何,下视乌龙六千尺。 -
3.《玉烛新·养高梓里》 宋·无名氏
养高梓里,袖手珍祠,太平五福人物。
自是昔年,场屋文章旧豪杰。
诗书平生事业。
问造物、为谁悭惜。 -
4.《龙山会(南丰登高)》 宋·赵以夫
重整登高屐。
君玉峰头,万里秋无极。
远山青欲滴。
新雁过、缥缈孤云天北。 -
5.《巫山高》 南北朝·范云
巫山高不极。
白日隐光辉。
霭霭朝云去。
溟溟暮雨归。
岩悬兽无迹。
林暗鸟疑飞。
枕席竟谁荐。
相望空依依。 -
6.《高其佩指头画虎》 清·乾隆
铁岭老人阎李流,画不用笔用指头,纵横挥洒饶奇趣,晚年手法弥警遒。
为吾染指画苍虎,气横幽壑寒飕飕,落墨伊始鸦雀避,着色欲罢豺狼愁。 -
7.《九日登高翠微亭分韵得满字》 明·陶安
山川甚雄丽,积雨为磨浣。
天开秋气清,游娱共萧散。
石径接巉岩,兴到行不懒。
微霜护新晴,杲日送余暖。 -
8.《口占》 宋·邓肃
白鹤一去断消息,白鹤岭高高无极。
仙人望汝久不归,珠花撩乱瑶海碧。
当时同伴有飞鸾,雪浪欣天翻彩翼。
世间千岁会重来,过眼不须寻鸟迹。 -
9.《自古无长生劝姚合酒(一本作劝杨勉酒)》 唐·刘叉
奉子一杯酒,为子照颜色。
但愿腮上红,莫管颏下白。
自古无长生,生者何戚戚。
登山勿厌高,四望都无极。 -
10.《以长歌意无极好为老夫听为韵奉别沔鄂亲友》 宋·姜夔
中郎逝千霜,曲高复谁为。
庞翁趣无弦,郑伯功斩鼻。
春风桃花溪,寒渌绕苍翠。
何当从两君,放浪讨幽事。 -
11.《横吹曲辞·陇头水》 唐·卢照邻
陇坂高无极,征人一望乡。
关河别去水,沙塞断归肠。
马系千年树,旌悬九月霜。
从来共呜咽,皆是为勤王。 -
12.《陇头水》 唐·卢照邻
陇阪高无极,征人一望乡。
关河别去水,沙塞断归肠。
马系千年树,旌悬九月霜。
从来共呜咽,皆是为勤王。 -
13.《送客》 宋·宋祁
西出都门路,横参送客鞍。
低云能作暝,轻吹不成寒。
天势高无极,原姿秀可餐。
长年伤别甚,作恶叵能欢。 -
14.《以长歌意无极好为老夫听为韵奉别沔鄂亲友》 宋·姜夔
伐木响虚牝,我愿友褐夫。
九关呀虎豹,何时内高祛。
黄鹄眇云树,鹦鹉澹烟芜。
倚杖得清赏,洗心观本初。 -
15.《高宗皇帝挽章四首》 宋·陈造
天地重开阔,华夷赴指挥。
群生欣按堵,三纪仰垂衣。
凤历虽无极,龙楼忽告违。
广成谭道处,千古想骖騑。 -
16.《寄赠集虚孟高士》 宋·方回
天地春藏冻核中,时来蜂蝶哄东风。
万端变化根无极,一寸灵明裹太空。
妙处千江分明月,飘然六合点飞鸿。
守玄知默交龙虎,肯泥丹炉子午红。 -
17.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
18.《九辩》 先秦·宋玉
悲哉,秋之为气也!
萧瑟兮草木摇落而变衰。
憭栗兮若在远行,登山临水兮送将归。
泬漻兮天高而气清,寂寥兮收潦而水清。 -
19.《神女赋》 先秦·宋玉
楚襄王与宋玉游于云梦之浦,使玉赋高唐之事。
其夜玉寝,果梦与神女遇,其状甚丽,玉异之。
明日,以白王。
王曰:“其梦若何?”玉对曰:“晡夕之后,精神恍忽,若有所喜,纷纷扰扰,未知何意?目色仿佛,乍若有记:见一妇人,状甚奇异。 -
20.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。