《黄州快哉亭记》 苏辙

huáng zhōu kuài zāi tíng jì
黄州快哉亭记

jiāng chū xī líng, shǐ dé píng dì, qí liú bēn fàng sì dà.
江出西陵，始得平地，其流奔放肆大。
nán hé yuán xiāng , běi hé hàn miǎn, qí shì yì zhāng.
南合沅、湘 ，北合汉沔，其势益张。
zhì yú chì bì zhī xià, bō liú jìn guàn, yǔ hǎi xiàng ruò.
至于赤壁之下，波流浸灌，与海相若。
qīng hé zhāng jūn mèng dé zhé jū qí ān, jí qí lú zhī xī nán wèi tíng, yǐ lǎn guān jiāng liú zhī shèng, ér yú xiōng zi zhān míng zhī yuē" kuài zāi".
清河张君梦得谪居齐安，即其庐之西南为亭，以览观江流之胜，而余兄子瞻名之曰“快哉”。
gài tíng zhī suǒ jiàn, nán běi bǎi lǐ, dōng xī yī shè.
盖亭之所见，南北百里，东西一舍。
tāo lán xiōng yǒng, fēng yún kāi hé.
涛澜汹涌，风云开阖。
zhòu zé zhōu jí chū mò yú qí qián, yè zé yú lóng bēi xiào yú qí xià.
昼则舟楫出没于其前，夜则鱼龙悲啸于其下。
biàn huà shū hū, dòng xīn hài mù, bù kě jiǔ shì.
变化倏忽，动心骇目，不可久视。
jīn nǎi dé wán zhī jǐ xí zhī shàng, jǔ mù ér zú.
今乃得玩之几席之上，举目而足。
xī wàng wǔ chāng zhū shān, gāng líng qǐ fú, cǎo mù háng liè, yān xiāo rì chū.
西望武昌诸山，冈陵起伏，草木行列，烟消日出。
yú fū qiáo fù zhī shě, jiē kě zhǐ shù.
渔夫樵父之舍，皆可指数。
cǐ qí suǒ yǐ wéi" kuài zāi" zhě yě.
此其所以为“快哉”者也。
zhì yú cháng zhōu zhī bīn, gù chéng zhī xū.
至于长洲之滨，故城之墟。
cáo mèng dé sūn zhòng móu zhī suǒ pì nì, zhōu yú lù xùn zhī suǒ chěng wù.
曹孟德、孙仲谋之所睥睨，周瑜、陆逊之所骋骛。
qí liú fēng yí jī, yì zú yǐ chēng kuài shì sú.
其流风遗迹，亦足以称快世俗。
xī chǔ xiāng wáng cóng sòng yù jǐng chà yú lán tái zhī gōng, yǒu fēng sà rán zhì zhě, wáng pī jīn dāng zhī, yuē:" kuài zāi cǐ fēng! guǎ rén suǒ yǔ shù rén gòng zhě yé?" sòng yù yuē:" cǐ dú dài wáng zhī xióng fēng ěr, shù rén ān dé gòng zhī!" yù zhī yán gài yǒu fěng yān.
昔楚襄王从宋玉、景差于兰台之宫，有风飒然至者，王披襟当之，曰：“快哉此风！寡人所与庶人共者耶？”宋玉曰：“此独大王之雄风耳，庶人安得共之！”玉之言盖有讽焉。
fū fēng wú cí xióng zhī yì, ér rén yǒu yù, bù yù zhī biàn chǔ wáng zhī suǒ yǐ wéi lè, yǔ shù rén zhī suǒ yǐ wéi yōu, cǐ zé rén zhī biàn yě, ér fēng hé yǔ yān? shì shēng yú shì, shǐ qí zhōng bù zì dé, jiāng hé wǎng ér fēi bìng? shǐ qí zhōng tǎn rán, bù yǐ wù shāng xìng, jiāng hé shì ér fēi kuài? jīn zhāng jūn bù yǐ zhé wéi huàn, qiè kuài jì zhī yú gōng, ér zì fàng shān shuǐ zhī jiān, cǐ qí zhōng yí yǒu yǐ guò rén zhě.
夫风无雌雄之异，而人有遇，不遇之变；楚王之所以为乐，与庶人之所以为忧，此则人之变也，而风何与焉？士生于世，使其中不自得，将何往而非病？使其中坦然，不以物伤性，将何适而非快？今张君不以谪为患，窃会计之余功，而自放山水之间，此其中宜有以过人者。
jiāng péng hù wèng yǒu wú suǒ bù kuài ér kuàng hū zhuó cháng jiāng zhī qīng liú, yī xī shān zhī bái yún , qióng ěr mù zhī shèng yǐ zì shì yě zāi! bù rán, lián shān jué hè, cháng lín gǔ mù, zhèn zhī yǐ qīng fēng, zhào zhī yǐ míng yuè, cǐ jiē sāo rén sī shì zhī suǒ yǐ bēi shāng qiáo cuì ér bù néng shèng zhě, wū dǔ qí wèi kuài yě zāi! yuán fēng liù nián shí yī yuè shuò rì, zhào jùn sū zhé jì.
将蓬户瓮牖无所不快；而况乎濯长江之清流，揖西山之白云 ，穷耳目之胜以自适也哉！不然，连山绝壑，长林古木，振之以清风，照之以明月，此皆骚人思士之所以悲伤憔悴而不能胜者，乌睹其为快也哉！元丰六年十一月朔日，赵郡苏辙记。