《病梅馆记》 龚自珍

bìng méi guǎn jì
病梅馆记

jiāng níng zhī lóng pán, sū zhōu zhī dèng wèi, háng zhōu zhī xī xī, jiē chǎn méi.
江宁之龙蟠，苏州之邓尉，杭州之西溪，皆产梅。
huò yuē:" méi yǐ qū wèi měi, zhí zé wú zī yǐ yī wèi měi, zhèng zé wú jǐng yǐ shū wèi měi, mì zé wú tài.
或曰：“梅以曲为美，直则无姿；以欹为美，正则无景；以疏为美，密则无态。
" gù yě.
”固也。
cǐ wén rén huà shì, xīn zhī qí yì, wèi kě míng zhào dà hào yǐ shéng tiān xià zhī méi yě yòu bù kě yǐ shǐ tiān xià zhī mín zhuó zhí, shān mì, chú zhèng, yǐ yāo méi bìng méi wèi yè yǐ qiú qián yě.
此文人画士，心知其意，未可明诏大号以绳天下之梅也；又不可以使天下之民斫直，删密，锄正，以夭梅病梅为业以求钱也。
méi zhī yī zhī shū zhī qū, yòu fēi chǔn chǔn qiú qián zhī mín néng yǐ qí zhì lì wèi yě.
梅之欹之疏之曲，又非蠢蠢求钱之民能以其智力为也。
yǒu yǐ wén rén huà shì gū pǐ zhī yǐn míng gào yù méi zhě, zhuó qí zhèng, yǎng qí páng tiáo, shān qí mì, yāo qí zhì zhī, chú qí zhí, è qí shēng qì, yǐ qiú zhòng jià, ér jiāng zhè zhī méi jiē bìng.
有以文人画士孤癖之隐明告鬻梅者，斫其正，养其旁条，删其密，夭其稚枝，锄其直，遏其生气，以求重价，而江浙之梅皆病。
wén rén huà shì zhī huò zhī liè zhì cǐ zāi! yǔ gòu sān bǎi pén, jiē bìng zhě, wú yī wán zhě.
文人画士之祸之烈至此哉！予购三百盆，皆病者，无一完者。
jì qì zhī sān rì, nǎi shì liáo zhī: zòng zhī shùn zhī, huǐ qí pén, xī mái yú dì, jiě qí zōng fù yǐ wǔ nián wéi qī, bì fù zhī quán zhī.
既泣之三日，乃誓疗之：纵之顺之，毁其盆，悉埋于地，解其棕缚；以五年为期，必复之全之。
yǔ běn fēi wén rén huà shì, gān shòu gòu lì, pì bìng méi zhī guǎn yǐ zhù zhī.
予本非文人画士，甘受诟厉，辟病梅之馆以贮之。
wū hū! ān de shǐ yǔ duō xiá rì, yòu duō xián tián, yǐ guǎng zhù jiāng níng háng zhōu sū zhōu zhī bìng méi, qióng yǔ shēng zhī guāng yīn yǐ liáo méi yě zāi!
呜呼！安得使予多暇日，又多闲田，以广贮江宁、杭州、苏州之病梅，穷予生之光阴以疗梅也哉！