-
1.《虞美人·无情世事催人老》 元·邵亨贞
无情世事催人老。
不觉风光好。
江南无处不萧条。
何处笙歌灯火作元宵。
承平父老头颅改。
就里襟怀在。
相逢不忍更论心。
只向路旁握手共沉 -
2.《诉衷情》 宋·曹勋
人情世态饱经过。
眼也见来多。
忙中掉得便去,不是有人唆。
云似舞,水如歌。
笑呵呵。
这回还我,半世偎绥,一味磨跎。 -
3.《钗头凤·世情薄》 宋·唐婉
世情薄,人情恶,雨送黄昏花易落。
晓风干,泪痕残。
欲笺心事,独语斜阑。
难,难,难!
人成各,今非昨,病魂常似秋千索。
角声寒,夜阑珊。
怕人寻问,咽泪装欢。
瞒,瞒,瞒!(装欢 通:妆) -
4.《寄欧阳舍人书》 宋·曾巩
巩顿首再拜,舍人先生:去秋人还,蒙赐书及所撰先大父墓碑铭。
反复观诵,感与惭并。
夫铭志之著于世,义近于史,而亦有与史异者。
盖史之于善恶,无所不书,而铭者,盖古之人有功德材行志义之美者,惧后世之不知,则必铭而见之。 -
5.《西江月·世事短如春梦》 宋·朱敦儒
世事短如春梦,人情薄似秋云。
不须计较苦劳心。
万事原来有命。
幸遇三杯酒好,况逢一朵花新。
片时欢笑且相亲。
明日阴晴未定。 -
6.《依韵修睦上人山居十首》 唐·李咸用
生身便在乱离间,遇柳寻花作麽看。
老去转谙无是事,本来何处有多般。
长怜蠛蠓能随暖,独笑梧桐不耐寒。 -
7.《冬日读白集爱其贫坚志士节病长高人情之句作》 宋·陆游
仕如柳柳州,牋奏典仪曹。
君恩笃始终,赐骸老东皋。
历观亲党间,如我亦已遭。
世世当歛退,里门不须高。 -
8.《偈倾一百六十九首》 宋·释智朋
人情浓厚道情微,道用人情世岂知。
盐鹹醋酸,阿谁不知。
只要熟处放教生,生处放教熟。
道用人情日久,自然打成一片。
犹是蹲坐在净地上,要得大方独步,柏山与你草鞋。 -
9.《闻无相道人顺世五首》 唐·贯休
一事不经营,孤峰长老情。
惟餐橡子饼,爱说道君兄。
池藕香狸掘,山神白日行。
又闻行脚也,何处化群生。 -
10.《闻无相道人顺世五首》 唐·贯休
一事不经营,孤峰长老情。
惟餐橡子饼,爱说道君兄。
池藕香狸掘,山神白日行。
又闻行脚也,何处化群生。