-
321.《赠笔生林君实》 宋·陆文圭
我爱古人巧,创物揜前闻。
遐哉苍颉氏,赖此蒙将军。
将军绝地脉,乃解开人文。
模写不得力,制作空云云。 -
322.《鄂渚和章同年元荣邓教授友友微字韵》 宋·彭龟年
世情如水与天违,谁识春从岳麓归。
衮衮源流知有自,纷纷华鄂看相辉。
今人得似古时少,我拙从教俗子非。
且倒一樽寻乐事,奇章台上晚风微。 -
323.《维摩赞》 宋·释崇岳
深入不二门,巧尽翻成拙。
一默定千差,常说炽然说说拙,万古清风寒稳彻骨。 -
324.《赞黄檗和尚》 宋·释法薰
破布裹真珠,古寺甘守拙。
与裴国安名,对百丈吐舌。
棒头敲出小厮儿,却向大愚言下瞥。
瞥不瞥,返遭一掌如何雪。 -
325.《写怀》 宋·释绍嵩
养拙甘沉默,萧条古寺间。
中心无所愧,在世有余闲。
梦钓鸥边雪,锺鸣枕上山。
徘徊幽兴熟,何处不开颜。 -
326.《偈颂一百一十七首》 宋·释绍昙
拄杖子,黑粼皴。
韬藏头角,枯槁身心。
刚被业风飘鼓,忙忙入草寻人。
奔驰鸟道,簸弄驴唇。
湖海听闻齐掩耳,只宜藏拙古岩阴。 -
327.《閒兴》 宋·释文珦
分得此生閒,於今老更顽。
心终如白水,身不离青山。
拙性从人诮,前诗或自删。
衡门深草色,坏衲上苔斑。
虽有贫居乐,犹闻世道艰。
皇天如有意,会见古风还。 -
328.《林卧》 宋·释文珦
林卧岁月久,閒襟颇孤清。
静中观庶类,因之感予情。
木伐以其材,膏煎以其明。
兽槛以狡彯,禽笼以音声。 -
329.《偈颂三十首》 宋·释印肃
打折达磨西来脚,莫令有误本来人。
当处得心非向背,九年面壁寂光明。
庭中立雪憨痴汉,海裹口乾渴爱津。
如今大有心颠倒,梦寐胡诌学道人。 -
330.《禅人并化主写真求赞》 宋·释正觉
古岩老僧,百事不能。
饱雪筠林野之姿,癯犹高节;抱松石岁寒之骨,老更苍棱。
去就且拙,唱酬可憎。
慎严逆流洞水道,孝满颠酒曹山曾。 -
331.《春风辞寄武威石秘校》 宋·释重顯
春风何萧萧,和雨复兼雪。
坼花功未深,偃草势曾烈。
毗城癡爱老,怯寒对清拙。
衰岩影响士,难御同孤劣。 -
332.《缘识》 宋·宋太宗
伏藏终不见,巧拙是兼非。
至道光怀古,周通隐圣机。
清天何物性,浊地故相依。
修炼真堪惜,疏慵有顺违。 -
333.《缘识》 宋·宋太宗
利钝犹根性,无缘枉用心。
邪求皆是相,正定理玄深。
巧拙高含识,轻浮力不任。
大乘通语默,稽古便知今。 -
334.《逍遥咏》 宋·宋太宗
伏藏终不见,巧拙是兼非。
至道光怀古,周通隐圣机。
清天何物性,浊地故相依。
修炼真堪惜,疏慵有顺违。 -
335.《逍遥咏》 宋·宋太宗
利钝犹根性,无缘枉用心。
邪求皆是相,正定理玄深。
巧拙高含识,轻浮力不任。
大乘通语默,稽古便知今。 -
336.《暇日游逍遥台睹南华塑像独置一榻旁无侍卫前》 宋·苏颂
忆昔初读南华篇,但爱闳辨如川源。
沉酣渐得见真理,驰骛造化游胚浑。
潜心四纪不知倦,间日讲解时寻温。
其言无端极放肆,大抵顺物尤连犿。 -
337.《元丰己未三院东阁作·元丰戊午夏予尹京治陈》 宋·苏颂
纵出由来古有诛,徇私无实荷宽纾。
已知公冶本非罪,免似邹阳更上书。
刀笔任从文俗议,风霜方识宪台居。
自惭衰拙将何用,学术无堪政事疏。 -
338.《奉陪府公赛雪桥公庙纪事兼呈粹幕诸君》 宋·苏颂
北走出都门,寒坰冒初雪。
言瞻汉三公,严祠奉遗烈。
襜帷未行春,首兹荐腥血。
念昨冬愆阳,时风少凝冽。 -
339.《雕木工》 宋·苏籀
君不见峄山高崖斯相迹,枣木刻模真并失。
又不见深之袖手安国碑,帝悟百牛欣倒石。
秦唐二子皆有声,何必今人不逾昔。
拙工砺器雕不已,印版传书差可贵。 -
340.《吕尚书挽章》 宋·王洋
古远儒冠拙,时忙壮士尊。
百年难保命,万里未归魂。
身后塞翁马,生前廷尉门。
悲笳咽遗恨,行矣不须论。