-
1.《题叶山甫见惠古琴走笔以谢》 宋·胡仲弓
南风之歌久绝响,生民不作声希想。
声音之道与政通,审音知政惟丝桐。
堪嗟世道多翻覆,几度桑田变陵谷。
摩挲古物忆当年,人在春风和气天。 -
2.《古琴歌》 宋·周文璞
山人袖携古琴来,形模拙丑腹破穿。
上两金字亦残漫,自云得自十年前。
十年前宿野店间,野店岑寂无炊烟。
只将百钱乞翁媪,回买湿薪煨涧泉。 -
3.《古琴诗》 宋·释智圆
良工采峄桐,斗为绿绮琴。
一奏还淳风,再奏和人心。
君子不暂去,所贵禁奢淫。
后世惑郑声,此道遂陆沈。
朱丝鼠潜齧,金徽尘暗侵。
冷落横闲窗,弃置岁已深。
安得师襄弹,重闻大古音。 -
4.《李成季得阎子常古琴作》 宋·晁补之
昔人流水高山手,此意宁从弦上有。
阎侯卷舌卧闾里,意向是中留不朽。
似闻绿绮置床头,暑雨东城无麦秋。
赵传和氏斋五日,吴得湛卢当两州。 -
5.《严氏古琴》 宋·艾性夫
苍梧弓剑俱尘土,一片枯桐尚传古。
有弦弹入碧虚寒,彩凤应来兽应舞。
物真物赝不必论,立名幸有古意存。
南风不作民正愠,我欲抱渠招帝魂。 -
6.《山中废宅见古琴》 明·王醇
废宅何遗此,终年掩暗尘。
弦残空抱响,谷冷未逢人。
余趣思纤指,全身总剩薪。
转虞归俗士,沉没任山春。 -
7.《依韵和普上人古琴见赠》 宋·梅尧臣
独蠒丝为弦,九窍珥为珍。
弹风松飕飕,听水流泯泯。
欣者举袖舞,悲者欲涕陨。
若此辄动人,干时固能准。
虞舜今在上,南薰思无尽。 -
8.《古琴吟》 宋·邵雍
长随书与棋,贫亦久藏之。
碧玉琢为轸,黄金拍作徽。
典多因待客,弹少为求知。
近日僮奴恶,须防煮鹤时。 -
9.《听弹古渌水(琴曲名)》 唐·白居易
闻君古渌水,使我心和平。
欲识慢流意,为听疏泛声。
西窗竹阴下,竟日有馀清。 -
10.《得琴砚古雅堂》 宋·陈郁
端溪湮塞焦桐已,罗旅文房尚奢侈侈。
古风雅志莫养成,从此词章堕雕靡。
仙岩名士独不然,家有琴砚皆世传。
熨焦蛇断互左右,俾受弹弄供磨研。 -
11.《梧桐园(故吴宫吴王夫差园,一名琴川·古语》 未知·王宾
七月交秋未变秋,轻轻一叶下枝头。
君王不在当时悟,直到凋残后始愁。