-
21.《哀蜀人为南蛮俘虏五章·初出成都闻哭声》 唐·雍陶
但见城池还汉将,岂知佳丽属蛮兵。
锦江南度遥闻哭,尽是离家别国声。 -
22.《哀蜀人为南蛮俘虏五章·过大渡河蛮使许之泣望乡国》 唐·雍陶
大渡河边蛮亦愁,汉人将渡尽回头。
此中剩寄思乡泪,南去应无水北流。 -
23.《哀蜀人为南蛮俘虏五章·出青溪关有迟留之意》 唐·雍陶
欲出乡关行步迟,此生无复却回时。
千冤万恨何人见,唯有空山鸟兽知。 -
24.《哀蜀人为南蛮俘虏五章·别巂州一时恸哭云日为之变色》 唐·雍陶
越巂城南无汉地,伤心从此便为蛮。
冤声一恸悲风起,云暗青天日下山。 -
25.《哀蜀人为南蛮俘虏五章·入蛮界不许有悲泣之声》 唐·雍陶
云南路出陷河西,毒草长青瘴色低。
渐近蛮城谁敢哭,一时收泪羡猿啼。 -
26.《哀筝》 唐·李商隐
延颈全同鹤,柔肠素怯猿。
湘波无限泪,蜀魄有馀冤。
轻幰长无道,哀筝不出门。
何由问香炷,翠幕自黄昏。 -
27.《哀筝》 唐·李商隐
延颈全同鹤,柔肠素怯猿。
湘波无限泪,蜀魄有馀冤。
轻幰长无道,哀筝不出门。
何由问香炷,翠幕自黄昏。 -
28.《正乐府十篇·哀陇民》 唐·皮日休
陇山千万仞,鹦鹉巢其巅。
穷危又极嶮,其山犹不全。
蚩蚩陇之民,悬度如登天。
空中觇其巢,堕者争纷然。 -
29.《春秋战国门·哀公》 唐·周昙
贤为邻用国忧危,庙算无非委艳奇。
两叶翠娥春乍展,一毛须去不难吹。 -
30.《哀教》 唐·皎然
本师不得已,强为我著书。
知尽百虑遣,名存万象拘。
如何工言子,终日论虚无。
伊人独冥冥,时人以为愚。 -
31.《哀教》 唐·皎然
本师不得已,强为我著书。
知尽百虑遣,名存万象拘。
如何工言子,终日论虚无。
伊人独冥冥,时人以为愚。 -
32.《经羊角哀墓作》 唐·吴筠
祇召出江国,路傍旌古坟。
伯桃葬角哀,墓近荆将军。
神道不相得,称兵解其纷。
幽明信难知,胜负理莫分。 -
33.《七哀诗三首·其三》 魏晋·王粲
边城使心悲,昔吾亲更之。
冰雪截肌肤,风飘无止期。
百里不见人,草木谁当迟。
登城望亭燧,翩翩飞戍旗。 -
34.《七哀》 魏晋·曹植
明月照高楼,流光正徘徊。
上有愁思妇,悲叹有余哀。
借问叹者谁,言是宕子妻。
君行逾十年,孤妾常独栖。 -
35.《菩萨蛮·哀筝一弄湘江曲》 宋·晏几道
哀筝一弄湘江曲,声声写尽湘波绿。
纤指十三弦,细将幽恨传。
当筵秋水慢,玉柱斜飞雁。
弹到断肠时,春山眉黛低。 -
36.《柳梢青(哀二歌者,邓元实同赋)》 宋·刘埙
青鸟西沈,彩鸾北去,月冷河桥。
梦事荒凉,垂杨暗老,几度魂销。
云边音信迢迢。
把楚些、凭谁为招。
万叠清愁,西风横笛,吹落寒潮。 -
37.《桂枝香(过溧水感羊角哀左伯桃遗事)》 宋·鞠华翁
丁丁起处。
在纵牧九京,经烧残树。
时见鸟鸢饥噪,鸺鹠妖呼。
数间老屋团荒堵。 -
38.《七哀诗三首·其一》 魏晋·王粲
西京乱无象,豺虎方遘患。
复弃中国去,委身适荆蛮。
亲戚对我悲,朋友相追攀。
出门无所见,白骨蔽平原。 -
39.《七哀诗》 魏晋·曹植
明月照高楼,流光正徘徊。
上有愁思妇,悲叹有余哀。
借问叹者谁?言是宕子妻。
君行逾十年,孤妾常独栖。 -
40.《哀郢》 先秦·屈原
皇天之不纯命兮,何百姓之震愆。
民离散而相失兮,方仲春而东迁。
去故乡而就远兮,遵江夏以流亡。
出国门而轸怀兮,甲之朝吾以行。