-
61.《酒为偷儿所窃》 宋·吴芾
我性苦拙疏,与世不相偶。
平生不如意,往往十八九。
何以遣此怀,赖有樽中酒。
去冬酿碧香,颇不计升斗。 -
62.《送吴门叶元老归浮光》 宋·魏了翁
龙标之南路穷绝,峨峨群峰倚天胁。
顽云压溪鸢跕翅,很石横空马沟血。
叶君尺箠度崔嵬,朱霞白鹤云端来。
蛮邦自昔少此客,问此胡为乎来哉。 -
63.《寄李考功》 宋·魏了翁
虚灵天地心,亹亹万化机。
几形有动静,诚尽无显微。
人惟不自信,稷颜有相违。
居人惮寒暑,游子行不归。
谁知炯然存,彼物乃吾知。
高人真畏友,圣贤吾师师。 -
64.《正字南仲祭诗》 宋·周文璞
昭阳作噩冬,愁云凝上苍。
我堕豀谷底,卤莽闻公丧。
哲人困中寿,颇谓告者狂。
继执邸吏符,踯蹢抽肝肠。 -
65.《十四日同张伯修罗坚甫大智赏探韵即事感兴殊》 宋·程公许
涉秋苦多阴,婵娟竟见乍。
天巧竟作难,借皮三五夜。
屯云滃四面,如鹜俗士驾。
宝坊盍朋簪,尊酒共清话。 -
66.《回陆主簿贺生日诗》 宋·阳枋
南华眇夸灵椿树,八千为秋八千春。
要是循名须责实,人生三万六千日。
世间修短皆自然,造化到底难为言。
一十二万九千岁,更加五百乾之兑。 -
67.《次张龙山韵反骚》 宋·马廷鸾
雪柏霜松自有神,冲风槁叶故难禁。
云间已閟贞元曲,岁晚谁闻正始音。
天地有穷归幻化,圣贤无命亦山林。
愁来又把离骚读,长夜悠悠慷慨吟。 -
68.《览古五首》 宋·方回
人有好与恶,造化无颇偏。
种谷匪种稗,稗实在谷先。
谓天不佑恶,细察似不然。
麟凤世罕识,蛇虎动百千。 -
69.《次韵全君玉和高士马虚中道院》 宋·方回
古人无欲非引年,古无有欲之圣贤。
曰无欲者无私欲。
昊皇鲁叟画系传,柱下木子知止足。 -
70.《白日苦短行》 宋·释文珦
白日常苦短,无方使迟延。
始见出暘谷,忽已沈虞渊。
迫促於生人,无一能永年。
丰质成槁项,鬒发变华颠。 -
71.《逝水》 宋·释文珦
逝水向东流,前后浪相续。
尼父达机兆,川上叹不足。
人生天地间,百年诚短促。
菁华草头露,光景风中烛。 -
72.《怀汪圣锡》 宋·张九成
美玉藏精璞,明珠媚深渊。
天清气或朗,光景露涓涓。
或者辄按剑,奇才叹难全。
之子英杰人,声名何轩轩。 -
73.《离骚》 先秦·屈原
帝高阳之苗裔兮,朕皇考曰伯庸。
摄提贞于孟陬兮,惟庚寅吾以降。
皇览揆余初度兮,肇锡余以嘉名:
名余曰正则兮,字余曰灵均。 -
74.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
75.《后廿九日复上宰相书》 唐·韩愈
三月十六日,前乡贡进士韩愈,谨再拜言相公阁下。
愈闻周公之为辅相,其急于见贤也,方一食三吐其哺,方一沐三握其发。
天下之贤才皆已举用,奸邪谗佞欺负之徒皆已除去,四海皆已无虞,九夷八蛮之在荒服之外者皆已宾贡,天灾时变、昆虫草木之妖皆已销息,天下之所谓礼、乐、刑、政教化之具皆已修理,风俗皆已敦厚,动植之物、风雨霜露之所沾被者皆已得宜,休征嘉瑞、麟凤龟龙之属皆已备至,而周公以圣人之才,凭叔父之亲,其所辅理承化之功又尽章章如是。
其所求进见之士,岂复有贤于周公者哉?不惟不贤于周公而已,岂复有贤于时百执事者哉?岂复有所计议、能补于周公之化者哉?然而周公求之如此其急,惟恐耳目有所不闻见,思虑有所未及,以负成王托周公之意,不得于天下之心。 -
76.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
77.《袁州州学记》 宋·李觏
皇帝二十有三年,制诏州县立学。
惟时守令,有哲有愚。
有屈力殚虑,祗顺德意;有假官借师,苟具文书。
或连数城,亡诵弦声。 -
78.《重赠卢谌》 魏晋·刘琨
握中有悬璧,本自荆山璆。
惟彼太公望,昔在渭滨叟。
邓生何感激,千里来相求。
白登幸曲逆,鸿门赖留侯。 -
79.《月下独酌四首》 唐·李白
花间一壶酒,独酌无相亲。
举杯邀明月,对影成三人。
月既不解饮,影徒随我身。
暂伴月将影,行乐须及春。 -
80.《太史公自序》 两汉·司马迁
太史公曰:“先人有言:‘自周公卒五百岁而有孔子。
孔子卒后至于今五百岁,有能绍明世、正《易传》,继《春秋》、本《诗》、《书》、《礼》、《乐》之际?’”意在斯乎!意在斯乎!小子何敢让焉!上大夫壶遂曰:“昔孔子何为而作《春秋》哉”?太史公曰:“余闻董生曰:‘周道衰废,孔子为鲁司寇,诸侯害子,大夫雍之。
孔子知言之不用,道之不行也,是非二百四十二年之中,以为天下仪表,贬天子,退诸侯,讨大夫,以达王事而已矣。
’子曰:‘我欲载之空言,不如见之于行事之深切著明也。