-
61.《虞美人 其二》 近代·汪精卫
秋来凋尽青山色,我亦添头白。
独行踽踽已堪悲,况是天荆地棘欲何归。
闭门不作登高计,也揽茱萸涕;
谁云壮士不生还,看取筑声椎影满人间。 -
62.《桂源早行》 宋·余靖
闻鸡已行迈,策马更徘徊。
月色依山尽,秋声带雨来。
自堪悲玉璞,谁复筑金台。
薄宦空羁束,西斋长绿苔。 -
63.《长安道中怅然作三首》 宋·宋祁
兴亡作今古,事往始堪悲。
宫破黄山在,城空北斗移。
走冈寒兔急,啼戍暮鸦饥。
灞岸重回首,惟馀王粲诗。 -
64.《孤山和李鹤田》 宋·汪元量
湖上悲风舞白杨,英雄凋尽只堪伤。
花飞废苑怜铜马,草没荒坟卧石羊。
人在醉中春已晚,客於愁处日偏长。
林西楼观青红湿,又逊僧官燕梵王。 -
65.《感事》 宋·李新
银涛千里引长吟,玉轸他年有古音。
云起不知山有助,鸟啼争奈竹无心。
画蛇可笑须安足,撄市堪悲只见金。
莫与浮去较休戚,北窗棋酒夜方深。 -
66.《见童志道旧已非有感》 宋·陈著
人亡屋亦非,世事已堪悲。
遗树老于我,故山春为谁。
论文归一梦,闭眼立多时。
默默无言处,东风知不知。 -
67.《春夜雨》 宋·张嵲
小雨集春夜,忆居江汉时。
西园桃李树,到晚有余姿。
载酒绕阡陌,折芳恣遨嬉。
里闾多乐事,中年遭乱离。 -
68.《寄友》 明·张羽
客路寻常怨别离,况逢秋色倍堪悲。
一封书到千山暮,正是思君独坐时。 -
69.《鲜于伯几举近诗有一官屡厄黄杨闰之句忘其全》 宋·方回
与世相违已背驰,樽前各举近吟诗。
一官屡厄黄杨闰,万卷难充画饼饥。
浪说炎蒸今可畏,悬知摇落即堪悲。
山潜涧蛰吾当去,自有髯侯奋迅时。 -
70.《端午月山主人酒边即事》 宋·黄庚
窗外葵榴照眼明,香蒲沁酒注银瓶。
自无饮量堪同醉,非慕清名佼独醒。
一日沈湘悲楚客,千年吊古读骚经。
他乡记节聊随俗,艾虎朱行挂户庭。 -
71.《孔雀东南飞/古诗为焦仲卿妻作》 两汉·佚名
汉末建安中,庐江府小吏焦仲卿妻刘氏,为仲卿母所遣,自誓不嫁。
其家逼之,乃投水而死。
仲卿闻之,亦自缢于庭树。
时人伤之,为诗云尔。 -
72.《封丘作》 唐·高适
封丘作
我本渔樵孟诸野,一生自是悠悠者。
乍可狂歌草泽中,宁堪作吏风尘下?
只言小邑无所为,公门百事皆有期。 -
73.《戚氏·晚秋天》 宋·柳永
晚秋天,一霎微雨洒庭轩。
槛菊萧疏,井梧零乱,惹残烟。
凄然,望江关,飞云黯淡夕阳间。
当时宋玉悲感,向此临水与登山。 -
74.《枯树赋》 南北朝·庾信
殷仲文风流儒雅,海内知名。
世异时移,出为东阳太守。
常忽忽不乐,顾庭槐而叹曰:“此树婆娑,生意尽矣!”。
至如白鹿贞松,青牛文梓。 -
75.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
76.《玉蝴蝶·望处雨收云断》 宋·柳永
望处雨收云断,凭阑悄悄,目送秋光。
晚景萧疏,堪动宋玉悲凉。
水风轻,蘋花渐老,月露冷、梧叶飘黄。
遣情伤。 -
77.《小园赋》 南北朝·庾信
若夫一枝之上,巢父得安巢之所;一壶之中,壶公有容身之地。
况乎管宁藜床,虽穿而可座;嵇康锻灶,既暖而堪眠。
岂必连闼洞房,南阳樊重之第;赤墀青锁,西汉王根之宅。
余有数亩敝庐,寂寞人外,聊以拟伏腊,聊以避风霜。 -
78.《封丘县》 唐·高适
我本渔樵孟诸野,一生自是悠悠者。
乍可狂歌草泽中,宁堪作吏风尘下。
只言小邑无所为,公门百事皆有期。
拜迎官长心欲碎,鞭挞黎庶令人悲。 -
79.《孔雀东南飞》 两汉·汉无名氏
序曰:汉末建安中,庐江府小吏焦仲卿妻刘氏,为仲卿母
所遣,自誓不嫁。
其家逼之,乃投水而死。
仲卿闻之,亦 -
80.《天马歌》 唐·李白
天马来出月支窟,背为虎文龙翼骨。
嘶青云,振绿发,兰筋权奇走灭没。
腾昆仑,历西极,四足无一蹶。
鸡鸣刷燕晡秣越,神行电迈蹑慌惚。