-
221.《缘识》 宋·宋太宗
无穷思广大,幽隐便知深。
智达千经论,方关一寸心。
聪明怀往古,曩劫顺从今。
此理人须信,周旋子细寻。 -
222.《缘识》 宋·宋太宗
知之修炼法,便是圣中人。
有象虚无境,邪缘不见真。
恒持功行益,响应甚平均。
浑然天地理,大道遍乾坤。 -
223.《缘识》 宋·宋太宗
天上与人间,贤愚不暂闲。
精修归至理,道大隐玄关。
圣境皆奇绝,凡情岂易攀。
群仙宽坦荡,却老尽童颜。 -
224.《缘识》 宋·宋太宗
世途含万象,稽古便知今。
大树垂清影,如花耀碧岑。
虚劳空自白,德行胜黄金。
有过而能改,无为积善深。 -
225.《缘识》 宋·宋太宗
法演双林下,凡情世眼观。
澹烟光雨际,孤月净云端。
意思皆时暂,纵横大教宽。
含情能息虑,物外不相干。 -
226.《缘识》 宋·宋太宗
逍遥能自在,大道亦何去何殊。
澹薄随情遣,优游静恶除。
春生凡作则,秋谢遍悲疏。
利益玄穹鉴,公平信史书。 -
227.《缘识》 宋·宋太宗
紫陌红尘里,贪名利好争。
世情皆扰攘,大道甚纵横。
弦直终无曲,心邪自不平。
若能如遂意,复学法先生。 -
228.《缘识》 宋·宋太宗
真一生天地,因依认宿缘。
智高通理性,凡下少周旋。
语默何奇绝,幽深隐圣贤。
谁人解我意,大道寸心玄。 -
229.《缘识》 宋·宋太宗
石室巢新燕,人心在眼前。
飞云高去影,败叶拥流泉。
取舍凭谁定,升沈勿自专。
守贫知大道,盛事好攀缘。 -
230.《缘识》 宋·宋太宗
利钝犹根性,无缘枉用心。
邪求皆是相,正定理玄深。
巧拙高含识,轻浮力不任。
大乘通语默,稽古便知今。 -
231.《缘识》 宋·宋太宗
智使千般用,思量也大愚。
黄昏直至晓,皎日莹康衢。
瑞典通三界,华胥乐四隅。
谕开方便治,平坦绝崎岖。 -
232.《缘识》 宋·宋太宗
皆救眼前急,锥刀蕴利名。
愚心违善道,慧眼自分明。
大海波浪没,深山栋木成。
旁求存古意,后学法先生。 -
233.《缘识》 宋·宋太宗
遁迹深岩谷,身闲未是闲。
研穷堪语默,寂静杳冥间。
秘密逢邪见,难开大道关。
金丹无效用,弗可返童颜。 -
234.《缘识》 宋·宋太宗
行止由修炼,辉光朗自然。
深山藏虎豹,大海隐龙泉。
鹤唳冲霄汉,龟生得寿年。
怡情含道识,浩渺九重天。 -
235.《寄译经清衍大师》 宋·苏颂
辇寺栖迟不计年,衡门无异对林泉。
试闱给笔频辞命,译馆翻经屡奏篇。
九陌尘埃方外境,六时香火静中缘。
思陪丈室谈名理,自愧常为俗累牵。 -
236.《大夫七弟有庆新居二百四十言次韵和之》 宋·苏颂
勿谓衡茅陋,门墙亦仅全。
山连京岘外,水接漕渠边。
乔木傍行列,幽花晚秀妍。
子孙环舍后,兄弟对斋前。 -
237.《饮叶氏园亭不觉大醉欹侧诗呈德茂仰这并简二》 宋·王洋
步入青冥路渺赊,岚我四面照流霞。
相公未许归旄节,旅客还来看物华。
不独衰肠难胜酒,自缘饥眼乍看花。
醒来知免污茵席,端为勤劳不驾车。 -
238.《邻僧以木龛养蜂一日坠地僧见密燎烟薰蜂蜂大》 宋·王洋
采花供课能满庾,不自营巢庇风雨。
壘土削板非爱君,君自归之若安堵。
一声衙集律令严,两股挟持筋力苦。
栋宇不牢偶堕地,尽见室家窥积聚。 -
239.《诗谒按察疏斋赐贱号二大字赋诗以谢》 宋·杨公远
幸披云雾睹青天,尽道山人有宿缘。
得坐春风才半日,胜居尘世已千年。
槎枯许到银河畔,葭老容依玉树边。
两字光芒关不住,私心犹敢觅新篇。 -
240.《送楼大防粹丹丘》 宋·喻良能
我以疏慵丐外迁,公乎何事亦翩然。
两家俱有亲庭乐,且结斑衣自在缘。