-
501.《沁园春·壮岁耽书》 元·完颜某
壮岁耽书,黄卷青灯,留连寸阴。
到中年赢得,清贫更甚,苍颜明镜,白发轻簪。
衲被蒙头,草鞋著脚,风雨潇潇秋意深。
凄凉否,瓶中匮粟,指下忘琴。 -
502.《望月婆罗门引 叔经宣慰寿 强村丛书用善本书》 元·萧某
□□□□,□谁人得数登临。
看公钟鼎何心。
凤味东边小筑,桃李作高林。
道诗书教子,绝胜黄金。 -
503.《放言五首 并序》 唐·白居易
元九在江陵时,有《放言》长句诗五首,韵高
而体律,意古而词新。
予每咏之,甚觉有味,虽前辈深于诗者,未有此作。 -
504.《游紫霄宫七言八句》 唐·白居易
水洗尘埃道味甞,甘于名利相相忘。
心怀天洞丹霞客,各诵三清紫府章。
早里采莲歌达旦,一轮明月桂飘香。
日高公子还相觅,见得山中好酒浆。 -
505.《侄安节远来夜坐三首》 宋·苏轼
南来不觉岁峥嵘,坐拨寒灰听雨声。
遮眼文书元不读,伴人灯火亦多情。
嗟予潦倒无归日,今蹉跎已半生。
免使韩公悲世事,白头还对短灯檠。 -
506.《和陶杂诗十一首》 宋·苏轼
余龄难把玩,妙解寄笔端。
常恐抱永叹,不及丘明迁。
亲友复劝我,放心饯华颠。
虚名非我有,至味知谁餐。
思我无所思,安能观诸缘。
已矣复何叹,旧说易两篇。 -
507.《赠昙秀》 宋·苏轼
白云出山初无心,栖乌何必恋山林。
道人偶爱山水故,纵步不知湖岭深。
空岩已礼百千相,曹溪更欲瞻遗像。
要知水味孰冷暖,始信梦时非幻妄。 -
508.《寄周安孺茶》 宋·苏轼
大哉天宇内,植物知几族。
灵品独标奇,迥超凡草木。
名従姬旦始,渐播桐君录。
赋咏谁最先,厥传惟杜育。 -
509.《杜沂游武昌以酴醿花菩萨泉见饷二首》 宋·苏轼
酴醿不争春,寂寞开最晚。
青蛟走玉骨,羽盖蒙珠幰。
不妆艳已绝,无风香自远。
凄凉吴宫阙,红粉埋故苑。 -
510.《和钱安道寄惠建茶》 宋·苏轼
我官于南今几时,尝尽溪茶与山茗。
胸中似记故人面,口不能言心自省。
为君细说我未暇,试评其略差可听。
建溪所产虽不同,一一天与君子性。 -
511.《次韵答子由》 宋·苏轼
平生弱羽寄冲风,此去归飞识所従。
好语似珠穿一一,妄心如膜退重重。
山僧有味宁知子,泷吏无言只笑侬。
尚有读书清净业,未容春睡敌千钟。 -
512.《和子由寄题孔平仲草庵次韵》 宋·苏轼
逢人欲觅安心法,到处先为问道庵。
卢子不须従若士,盖公当自过曹参。
羡君美玉经三火,笑我枯桑困八蚕。
犹喜大江同一味,故应千里共清甘。 -
513.《杜介熙熙堂》 宋·苏轼
崎岖世路最先回,窈窕华堂手自开。
咄咄何曾书怪事,熙熙长觉似春台。
白砂碧玉味方永,黄纸红旗心已灰。
遥想闭门投辖饮,鹍弦铁拨响如雷。 -
514.《至秀州赠钱端公安道并寄其弟惠山山人》 宋·苏轼
鸳鸯湖边月如水,孤舟夜傍鸳鸯起。
平明击缆石桥亭,惭愧冒寒髯御史。
结交最晚情独厚,论心无数今有几。
寂寞抱关叹萧生,耆老执戟哀扬子。 -
515.《赠仲勉子文?此诗为黄庭坚作?》 宋·苏轼
雨昏南浦曾相对,雪满荆州喜再逢。
有子才如不羁马,知君心似后凋松。
闲看书册应多味,老傍人门想更慵。
何日晴轩观笔砚,一杯相属更従容。 -
516.《杜沂游武昌,以酴醾花菩萨泉见饷,二首》 宋·苏轼
君言西山顶,自古流白泉。
上为千牛乳,下有万石铅。
不愧惠山味,但无陆子贤。
愿君扬其名,庶托文字传。 -
517.《立秋日祷雨宿灵隐寺同周徐二令》 宋·苏轼
百重堆案掣身闲,一叶秋声对榻眠。
床下雪霜侵户月,枕中琴筑落阶泉。
崎岖世味尝应遍,寂寞山栖老渐便。
惟有悯农心尚在,起瞻云汉更茫然。 -
518.《参寥上人初得智果院会者十六人分韵赋诗轼得》 宋·苏轼
涨水返旧壑,飞云思故岑。
念君忘家客,亦有怀归心。
三间得幽寂,数步藏清深。
攒金卢橘坞,散火杨梅林。 -
519.《人参》 宋·苏轼
上党天下脊,辽东真井底。
玄泉倾海腴,白露洒天醴。
灵苗此孕毓,肩肢或具体。
移根到罗浮,越水灌清泚。 -
520.《和陶西田获早稻》 宋·苏轼
蓬头三獠奴,谁谓愿且端。
晨兴洒扫罢,饱食不自安。
愿治此圃畦,少资主游观。
昼功不自觉,夜气乃潜还。