-
121.《生诗十首书王堇父慈无量集以凡百畏刀杖无不》 明·陶望龄
从事愁见拘,波臣苦遭荡。
蝈氏群处囊,悲鸣更相仗。
寄书已成悔,见梦徒增妄。
数钱赎尔至,缚解羁囚放。 -
122.《菜薖为永嘉余唐卿右司赋》 明·徐贲
远辞华盖居,来卜山阴宅。
乍到俗未谙,久住地旋辟。
屋庐尚朴纯,楹桷谢雕饰。
高营踞山跗,深甃逗泉脉。 -
123.《遣兴》 明·易恒
生也无涯信有涯,幽情谩自惜芳华。
每怜修洁听诗鹤,难遣低斜篆壁蜗。
境熟不疑身是妄,虑澄始觉梦成赊。
晚晴看遍江头水,流尽西林一片霞。 -
124.《长蘅被放有怀》 明·郑胤骥
今年春榜新,声党多捷中。
本谓子不疑,顾乃独脱空。
才名廿年余,犹复成虚哄。
荣名偶然事,儿女浪飞动。 -
125.《拟古诗(六首·永乐五年)》 明·朱高煦
道君莅天位,聪明迈前人。
绍述溺新法,弃彼艺祖仁。
昏荒事花石,艮岳排秋旻。
师相宠京贯,狂妄开燕云。 -
126.《与胡居士皆病寄此诗兼示学人二首》 唐·王维
一兴微尘念。
横有朝露身。
如是睹(一作都)阴界。
何方置我人。 -
127.《文登蓬莱阁下石壁千丈为海浪所战时有碎裂淘》 宋·苏轼
蓬莱海上峰,玉立色不改。
孤根捍滔天,云骨有破碎。
阳侯杀廉角,阴火发光彩。
累累弹丸间,琐细成珠琲。 -
128.《和陶田舍始春怀古二首》 宋·苏轼
退居有成言,垂老竟未践。
何曾渊明归,屡作敬通免。
休闲等一味,妄想生愧腼。
聊将自知明,稍积在家善。
城东两黎子,室迩人自远。
呼我钓其池,人鱼两忘反。
使君亦命驾,恨子林塘浅。 -
129.《八阵碛》 宋·苏轼
平沙何茫茫,仿佛见石蕝。
纵横满江上,岁岁沙水啮。
孔明死已久,谁复辨行列。
神兵非学到,自古不留诀。 -
130.《离堆行》 宋·范成大
残山狠石双虎卧,斧迹鳞皴中凿破。
潭渊油油无敢唾,下有猛龙跧铁锁。
自从分流注石门,西州粳稻如黄云。
刲羊五万大作社,春秋伐鼓苍烟根。 -
131.《初冬近飲酒作》 宋·范成大
天水邊陲南接蜀,秦山翠照峨峨緑。
世間豈有糞金牛,枉使五丁斧山玉。
罷侯置守自蜀始,监郡東來兩成轂。
至今芙蓉城上土,邦人猶記张儀築。 -
132.《或劝病中不宜数亲文墨,医亦归咎,题四绝以》 宋·范成大
作字腕中百斛,吟诗天外片心。
习气吹剑一吷,病躯垂堂千金。
意马场中汗血,隙驹影里心灰。
吉蠲笔墨安用,付与蛛丝壁煤。 -
133.《自箴》 宋·范成大
有对易成畛域,无情那有从违。
痴人妄认逆境,平地自生铁围。
白傅病犹牵爱,晃公老未断嗔。
莫问是情是性,但参无我无人。
俗物汨陈大好,家奴倒迕何诛。
泡幻初无典要,光阴况已桑榆。 -
134.《夜坐》 宋·陆游
夜永霜浓睡不成,团乐儿女话无生。
金莲妄想消除尽,一碗松肪彻晓明。 -
135.《书感》 宋·陆游
壮岁功名妄自期,晚途流落鬓成丝。
临风画角晓三弄,酿雪野云寒四垂。
金锁甲思酣战地,皂貂裘记远游时。
此心炯炯空添泪,青史它年未必知。 -
136.《书叹》 宋·陆游
人生如春蚕,作茧自缠裹,一朝眉羽成,钻破亦在我。
少年不自珍,妄念然烈火,眼乱舞腰轻,心醉笑齿瑳。
余龄幸早悟,世味无一可;但忆唤山僧,煎茶陈饼果。 -
137.《病中作》 宋·陆游
豫章濒大江,气候颇不令,孟冬风薄人,十室八九病。
外寒客肺胃,下湿攻脚胫,俗巫医不艺,呜呼安托命!我始屏药囊,治疾以清静。
幻妄消六尘,虚白全一性。
三日体遂轻,成此不战胜。
长年更事多,苦语君试听。 -
138.《自勉》 宋·陆游
妄出真成错,归耕惜已迟。
褐温贫始觉,饭美淡方知。
身外元无易,情中自有诗。
穷源那得止,瞑目以为期。 -
139.《卧病》 宋·陆游
人生寓一气,血脉日夜流,秋毫或壅隔,百体若相仇。
嗟予少多艰,衣食拙自谋。
方寸丛百虑,如箭集射侯。
奔走连数岁,呻吟剧兹秋。 -
140.《系舟下牢溪游三游洞二十八韵》 宋·陆游
旧观三峡图,常谓非人情。
意疑天壤间,岂有此峥嵘。
画师定戏耳,聊欲穷丹青。
西游过沔鄂,莽莽千里平,昨日到峡州,所见始可惊,乃知画非妄,却恨笔未精。