-
161.《六州歌头(和张安国舍人韵呈进彦)》 宋·王之道
燧D044勋业,何敢望西平。
观当日,清大憝,震天声。
绩其凝。
追配汾阳郭,临淮李,扫妖孽,植颠仆,复疆宇,洗膻腥。 -
162.《鹧鸪天(六十日再赋)》 宋·魏了翁
两使星前秉烛游。
滔滔车马九河流。
耳听宣政升平曲,目断炎兴未复州。
闻鼓吹,强欢讴。
被人_送作遨头。
凭谁为扫妖氛静,却与人间快活休。 -
163.《鹧鸪天(六十日再赋)》 宋·魏了翁
两使星前秉烛游。
滔滔车马九河流。
耳听宣政升平曲,目断炎兴未复州。
闻鼓吹,强欢讴。
被人_送作遨头。
凭谁为扫妖氛静,却与人间快活休。 -
164.《水调歌头(己未中秋无月)》 宋·吴潜
今岁月和桂,不肯作中秋。
一年惟此佳节,底事白教休。
我已侵寻七秩,况复轮囷万感,合恨更分愁。
先自无聊赖,雨意得能稠。 -
165.《沁园春(饯余蜀帅)》 宋·李曾伯
天顾坤维,持橐秉旄,屈公此行。
正地雷观象,一阳将复,天星验数,五福初临。
汉指才宣,蜀民相贺,百万耄倪犹更生。
先声布,便胆寒西贼,关塞无尘。 -
166.《高阳台》 宋·张炎
榛中,故未有亦犹今之视昔之感,复叹葛岭贾相之故庐也。
古木迷鸦,虚堂起燕,欢游转眼惊心。
南圃东窗,酸风扫尽芳尘。
鬓貂飞入平原草,最可怜、浑是秋阴。 -
167.《前调(送赵帅镇成都)》 宋·蔡戡
拥节出闽峤,易镇上岷山。
东西崄岨,分陕初不在荣观。
痛念两河未复,独作中流砥柱,屹若障狂澜。
极目神京远,百万虎貔闲。 -
168.《谒金门(李府尹美在)》 宋·朱子厚
待借留、几曾留得,来鸿空怨秋老。
至今父老依依恨,犹说李将军好。
东门草。
早不为东风,遮却长安道。 -
169.《淡黄柳》 宋·詹玉
又次冬,公谨自剡还,执手聚别,且复别去。
怅然於怀,敬赋此解
花边短笛。
初结孤山约。 -
170.《放歌》 清·柳亚子
天地太无情,日月何无光?
浮云西北来,随风作低昂。
我生胡不辰,丁斯老大邦。
仰面出门去,泪下何淋浪! -
171.《田园乐七首·其六/闲居》 唐·王维
桃红复含宿雨,柳绿更带朝烟。
花落家童未扫,莺啼山客犹眠。 -
172.《浯溪中兴颂诗和张文潜二首》 宋·李清照
五十年功如电扫,华清花柳咸阳草。
五坊供奉斗鸡儿,酒肉堆中不知老。
胡兵忽自天上来,逆胡亦是奸雄才。
勤政楼前走胡马,珠翠踏尽香尘埃。 -
173.《送宗判官归滑台序》 唐·任华
大丈夫其谁不有四方志?则仆与宗衮二年之间,会而离,离而会,经途所亘,凡三万里。
何以言之?去年春会于京师,是时仆如桂林,衮如滑台;今年秋,乃不期而会于桂林;居无何,又归滑台,王事故也。
舟车往返,岂止三万里乎?人生几何?而倏聚忽散,辽夐若此,抑知己难遇,亦复何辞!岁十有一月,二三子出饯于野。
霜天如扫,低向朱崖。 -
174.《报任少卿书/报任安书》 两汉·司马迁
太史公牛马走司马迁,再拜言。
少卿足下:曩者辱赐书,教以慎于接物,推贤进士为务,意气勤勤恳恳。
若望仆不相师,而用流俗人之言,仆非敢如此也。
仆虽罢驽,亦尝侧闻长者之遗风矣。 -
175.《答苏武书》 两汉·李陵
子卿足下:勤宣令德,策名清时,荣问休畅,幸甚幸甚。
远托异国,昔人所悲,望风怀想,能不依依?昔者不遗,远辱还答,慰诲勤勤,有逾骨肉,陵虽不敏,能不慨然?自从初降,以至今日,身之穷困,独坐愁苦。
终日无睹,但见异类。
韦韝毳幕,以御风雨;羶肉酪浆,以充饥渴。 -
176.《尚德缓刑书》 两汉·路温舒
汉昭帝逝世,昌邑王刘贺被废黜,汉宣帝刘询刚刚登上皇位。
路温舒呈上奏书,奏书说:昭帝崩,昌邑王贺废,宣帝初即位,路温舒上书,言宜尚德缓刑。
其辞曰:“臣闻齐有无知之祸,而桓公以兴;晋有骊姬之难,而文公用伯。
近世赵王不终,诸吕作乱,而孝文为太宗。 -
177.《潮州韩文公庙碑》 宋·苏轼
匹夫而为百世师,一言而为天下法。
是皆有以参天地之化,关盛衰之运,其生也有自来,其逝也有所为。
故申、吕自岳降,傅说为列星,古今所传,不可诬也。
孟子曰:“我善养吾浩然之气。 -
178.《徐文长传》 明·袁宏道
余少时过里肆中,见北杂剧有《四声猿》,意气豪达,与近时书生所演传奇绝异,题曰“天池生”,疑为元人作。
后适越,见人家单幅上有署“田水月”者,强心铁骨,与夫一种磊块不平之气,字画之中,宛宛可见。
意甚骇之,而不知田水月为何人。
一夕,坐陶编修楼,随意抽架上书,得《阙编》诗一帙。 -
179.《拟孙权答曹操书》 宋·苏轼
权白孟德足下:辱书开示祸福,使之内杀子布,外擒刘备以自效。
书辞勤款,若出至诚,虽三尺童子,亦晓然知利害所在矣。
然仆怀固陋,敢略布。
昔田横,齐之遗虏,汉高祖释郦生之憾,遣使海岛,谓横来大者王,小者侯,犹能以刀自刭,不肯以身辱于刘氏。 -
180.《文与可画筼筜谷偃竹记》 宋·苏轼
竹之始生,一寸之萌耳,而节叶具焉。
自蜩腹蛇蚶以至于剑拔十寻者,生而有之也。
今画者乃节节而为之,叶叶而累之,岂复有竹乎?故画竹必先得成竹于胸中,执笔熟视,乃见其所欲画者,急起从之,振笔直遂,以追其所见,如兔起鹘落,少纵则逝矣。
与可之教予如此。