-
1.《松竹图》 明·唐寅
促席坐鸣琴,写我平生心。
平生固如此,松竹谐素音。 -
2.《小重山·昨夜寒蛩不住鸣》 宋·岳飞
昨夜寒蛩不住鸣。
惊回千里梦,已三更。
起来独自绕阶行。
人悄悄,帘外月胧明。
白首为功名。
旧山松竹老,阻归程。
欲将心事付瑶琴。
知音少,弦断有谁听。 -
3.《松江道中纪事》 明·杨循吉
余生信多厄,浩叹命可嫌。
二年不出门,日白夜有蟾。
云何此举棹,风雨随相淹。
嗟人孰无友,钱子吾所欣。 -
4.《使臣周允写平园老叟真于松竹龟鹤间戏赞》 宋·周必大
松可以傲霜雪,竹可以延风月。
龟巢叶而养气,鹤鸣皋而戢翼。
置闲身于四物,聊窃名于五一。 -
5.《久雨新霁蚤过松竹道院复以雨归因用汪彦章一》 宋·杨冠卿
一春略无十日晴,灶前濈濈蛙黾生。
晨兴登视云霁平,揽衣出门聊意行。
东风吹拂酒面醒,花光掠我双眼明。
举头还听鸠妇鸣,归来有酒愁独倾。 -
6.《送神童胡元弼元英从其父胡庭俊归秋浦》 宋·王之道
西湖清丽春雨余,子今欲去其焉如。
九华插天远在望,三月不见愁容舒。
二儿奔逸汗血驹,辈视长离与鵷雏。
去年冒雪来其俱,一鸣上国惊群儒。 -
7.《避暑松竹间》 宋·陆游
双柶五丈高,万竹一尺围,上有林蝉鸣,下有涧鸟飞。
正午不见日,我来每忘归。
清诗忽陈前,永与世俗违。
直北有异境,烟汀连钓矶。
何当霜雪时,散发槲叶衣? -
8.《妙庭观》 宋·祝铸
石磴飞桥转古坛,钟声敲断水云寒。
道人不复夸盘鼎,自得心传养内丹。
风雨连山松竹鸣,宦途牢落若为情。
中宵嘹亮惊残梦,疑是云和重度声。 -
9.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
10.《临江何氏结亭松间名曰弹秋因王通一来乞诗》 宋·章甫
万籁从风俱发声,唯松得之尤善鸣。
五声水乱无亏成,膝横三尺秋月明。
君家江南一茆屋,直干森森伴幽独。
人言丝竹不如肉,曲肱听度无弦曲。
故山偃盖未十围,猿惊鹤怨吾当归。
聊凭东风寄君诗,风鸣松鸣吾不知。