-
321.《奉和武中丞秋日台中寄怀简诸僚友》 唐·吕温
圣朝思纪律,宪府得中贤。
指顾风行地,仪形月丽天。
不仁恒自远,为政复何先。
虚室唯生白,闲情却草玄。 -
322.《杀气不在边》 唐·孟郊
杀气不在边,凛然中国秋。
道险不在山,平地有摧輈.
河南又起兵,清浊俱锁流。
岂唯私客艰,拥滞官行舟。 -
323.《感怀》 唐·孟郊
秋气悲万物,惊风振长道。
登高有所思,寒雨伤百草。
平生有亲爱,零落不相保。
五情今已伤,安得自能老。 -
324.《石淙(一作五淙十首)》 唐·孟郊
岩谷不自胜,水木幽奇多。
朔风入空曲,泾流无大波。
迢递径难尽,参差势相罗。
雪霜有时洗,尘土无由和。 -
325.《罗氏花下奉招陈侍御》 唐·孟郊
眼在枝上春,落地成埃尘。
不是风流者,谁为攀折人。
宁辞波浪阔,莫道往来频。
拾紫岂宜晚,掇芳须及晨。 -
326.《济源寒食》 唐·孟郊
风巢袅袅春鸦鸦,无子老人仰面嗟。
柳弓苇箭觑不见,高红远绿劳相遮。
女婵童子黄短短,耳中闻人惜春晚。
逃蜂匿蝶踏地来,抛却斋糜一瓷碗。 -
327.《游枋口》 唐·孟郊
一步复一步,出行千里幽。
为取山水意,故作寂寞游。
太行青巅高,枋口碧照浮。
明明无底镜,泛泛忘机鸥。 -
328.《赠郑夫子鲂》 唐·孟郊
天地入胸臆,吁嗟生风雷。
文章得其微,物象由我裁。
宋玉逞大句,李白飞狂才。
苟非圣贤心,孰与造化该。
勉矣郑夫子,骊珠今始胎。 -
329.《送任载、齐古二秀才自洞庭游宣城》 唐·孟郊
洞庭非人境,道路行虚空。
二客月中下,一帆天外风。
鱼龙波五色,金碧树千丛。
闪怪如可惧,在诚无不通。 -
330.《送韩愈从军》 唐·孟郊
志士感恩起,变衣非变性。
亲宾改旧观,僮仆生新敬。
坐作群书吟,行为孤剑咏。
始知出处心,不失平生正。 -
331.《溧阳唐兴寺观蔷薇花,同诸公饯陈明府》 唐·孟郊
忽惊红琉璃,千艳万艳开。
佛火不烧物,净香空徘徊。
花下印文字,林间咏觞杯。
群官饯宰官,此地车马来。 -
332.《送淡公》 唐·孟郊
燕本冰雪骨,越淡莲花风。
五言双宝刀,联响高飞鸿。
翰苑钱舍人,诗韵铿雷公。
识本未识淡,仰咏嗟无穷。 -
333.《酬郑毗踯躅咏》 唐·孟郊
不似人手致,岂关地势偏。
孤光袅馀翠,独影舞多妍。
迸火烧闲地,红星堕青天。
忽惊物表物,嘉客为留连。 -
334.《酬郑毗踯躅咏》 唐·孟郊
不似人手致,岂关地势偏。
孤光袅馀翠,独影舞多妍。
迸火烧闲地,红星堕青天。
忽惊物表物,嘉客为留连。 -
335.《吊元鲁山》 唐·孟郊
搏鸷有馀饱,鲁山长饥空。
豪人饫鲜肥,鲁山饭蒿蓬。
食名皆霸官,食力乃尧农。
君子耻新态,鲁山与古终。 -
336.《峡哀》 唐·孟郊
昔多相与笑,今谁相与哀。
峡哀哭幽魂,噭噭风吹来。
堕魄抱空月,出没难自裁。
齑粉一闪间,春涛百丈雷。 -
337.《杏殇(杏殇,花乳也,霜翦而落,因悲昔婴,故作是诗)》 唐·孟郊
冻手莫弄珠,弄珠珠易飞。
惊霜莫翦春,翦春无光辉。
零落小花乳,斓斑昔婴衣。
拾之不盈把,日暮空悲归。 -
338.《奉和舍人叔直省时思琴》 唐·张籍
蔼蔼紫薇直,秋意深无穷。
滴沥仙阁漏,肃穆禁池风。
竹月泛凉影,萱露澹幽丛。
地清物态胜,宵闲琴思通。
时属雅音际,迥凝虚抱中。
达人掌枢近,常与隐默同。 -
339.《祭退之》 唐·张籍
呜呼吏部公,其道诚巍昂。
生为大贤姿,天使光我唐。
德义动鬼神,鉴用不可详。
独得雄直气,发为古文章。 -
340.《月蚀诗》 唐·卢仝
新天子即位五年,岁次庚寅,斗柄插子,律调黄钟。
森森万木夜僵立,寒气赑屃顽无风。
烂银盘从海底出,出来照我草屋东。