-
101.《酬处才上人》 宋·王禹偁
我闻三代淳且质,华华人熙熙信佛。
茹蔬剃发在西戎,胡法不敢干华风。
周家子孙何不肖,奢淫惛乱隳王道。
秦皇汉帝又杂霸,只以威刑取天下。 -
102.《采选示王圣美葛子明》 宋·王令
酒盏厌连行,众客喧已醉。
忽得簿上籍,共出名外仕。
孤昂忽雄轩,泯默亦驯致。
追争相後先,得失自愚智。 -
103.《冤妇行》 宋·文同
婉婉西邻女,韶颜艳朝霞。
淑性自天与,少小传令嘉。
孝爱亲党重,巧慧闾里夸。
其母最娇怜,看若眼下花。 -
104.《昨日侍巾钵饭于天宁蒙示佳什谨次韵》 宋·陈与义
朱门未知禅悦义,富不期奢奢自至。
二韮虽寒故是公,万羊贾祸徒封卫。
我公居尘不染尘,便随一钵遗甘辛。
出家虽非将相事,食菜要是英雄人。
臞儒一生用心苦,何曾梦见鸡映黍。
中丞惜福幸见分,晚食从公当羔羜。 -
105.《寄淮南制置使薛户部》 宋·魏野
西自荆巫彻海涯,南从吴越接京华。
半天下管权何重,两地间游路不赊。
山泽利均资我国,江湖璋尽属君家。
帝心已简身宁愧,使额虽雄性不奢。 -
106.《赠友人莫之用》 宋·葛立方
抱犬高眠已云足,更得牛衣有余燠。
起来败絮拥悬鹑,谁羡龙髯织冰縠。
踏翻菜园底用羊,从他春雷吼枯肠。
击钟烹鼎莫渠爱,小芼自许猴葵香。 -
107.《通判国博中斋诗》 宋·强至
天下以中为大本,天地得中能自生。
古之圣贤一用中,政刑礼乐万事平。
於戏后世中道丧,政分宽猛刑重轻。
礼非俭陋则奢僭,乐不专一须锵铿。 -
108.《汉中行》 宋·吴泳
汉中在昔称梁州,地腴壤活人烟稠。
稻畦连陂翠相属,花树绕屋香不收。
年年二月春风尾,户户浇花压醪子。
长裙阔袖低盖头,首饰金翘竞奢侈。 -
109.《骊山歌》 宋·李廌
君门如天深九重,君王如帝坐法宫。
人生难处是安稳,何为来此骊山中。
复道连云接金阙,楼观隐隐横翠红。
林深谷暗迷八骏,朝东暮西劳六龙。 -
110.《古兴》 宋·李新
倮葬畏礼法,厚葬索衣衾。
金缕与玉柙,五陵非不深。
万宝埋幽光,苦为群盗寻。
上古莫封植,弃之中野林。
上以饱飞鸟,下从蝼蚁侵。
人情远臭腐,焉知孝子心。
死者或有知,自亦畏奢淫。 -
111.《元宵小饮游人填塞殊可厌》 宋·姜特立
一灯何似千灯,千灯争如一月。
虽云屋下荧煌,不若空中皎洁。
笙歌万井喧哗,车马九衢填咽。
老子静对婵娟,自是一般奇绝。
混沌灯意略同,矫俗救奢良诀。 -
112.《咏蚕》 宋·姜特立
{左亻右蠡}{左亻右蠡}屡神化,宛宛始成室。
生从五泰初,事至三起毕。
利物先遭烹,谋身自无术。
衣被遍四方,丘山计端疋。 -
113.《梅花六首》 宋·赵蕃
全树婆娑夥匪奢,数枝纖瘦少尤佳。
春风上苑吾何泰,落月孤村汝自嗟。
定论要为尘外物,细看那是世间花。
不然山谷能诗老。
曷与山礬计等差。 -
114.《野趣亭》 宋·汪莘
晚唐多处士,林亭足娱嬉。
吾乡盛儒冠,何园可栖迟。
负者有不能,富者有不为。
我穷不出门,出门复坐驰。 -
115.《春日春陪韩签虞丞解监修禊事即席中有虾菜梨》 宋·曹彦约
雨馀春水压堤沙,柳未花飞蒲茁芽。
清流激湍石佛寺,崇山峻岭野人家。
大酉之山檀溪壑,春俗未改书成车。
居夷骤得群贤集,惠风鼓动生精华。 -
116.《拟古》 宋·苏泂
煌煌庭中菊,秋后各已花。
玄霜下苍叶,憔翠同凡葩。
采之或伤生,不采谓我遐。
遗贱讵不然,无已安其家。 -
117.《寿李使君宣义父子同日》 宋·阳枋
黄梅雨阵歇窗纱,庚梦醒来槐月斜。
拜后拜前欢陆续,老君谪仙同一家。
蝉冠醉倒金貂客,异香飘随青犊车。
旋呼五马博一笑,酒酣逸气凌苍霞。 -
118.《寿襄阃》 宋·李曾伯
江南三月春事浓,人间处处熙东风。
山阴亭下羽觞举,长安小边箫鼓从。
衣冠酣燕太平久,干戈浸钝铁钺朽。
神州风景虽慷慨,已付新亭一杯酒。 -
119.《陈汤卿致绍梅》 宋·方岳
林下风流自一家,纵施朱亦不奢华。
冷香犹带灞桥雪,不比春风桃杏花。 -
120.《赓南塘桂吟》 宋·卫宗武
卉木摇落如齿牙,红紫净尽无浮花。
秋芳俄从天上至,人世有香谁敢夸。
累累金粟叠为蕊,风韵别自成一家。
葱葱绿玉不乞讨色,岁寒气节何以加。