-
1.《春夕睡觉》 宋·陆游
破衫羸马老黄尘,人自衰迟岁自新。
积雨恐侵春甲子,昏灯嬾守夜庚申。
花枝影转欹残月,鼻鼾声豪撼四邻。
自笑功名犹有梦,散关金鼓震函秦。 -
2.《生朝自述》 宋·黄庚
都道人生七十稀,老逢初度叹衰迟。
飞觞醉月贫无酒,走笔迎春富有诗。
憔悴自邻蒲柳质,劬劳空起蓼莪思。
门无贺客清如水,独对兰花诵楚辞。 -
3.《泛舟自中堰入湖》 宋·陆游
水缩沙洲出,霜清木叶丹。
鹭群横澹霭,鸦阵报初寒。
冷落人情见,衰迟世念阑。
惟留一句子,村舍话团圞。 -
4.《鼓子花》 宋·郑刚中
鼓子花堪爱,疏葩淡碧时。
未陪葵向日,且伴菊当篱。
土厚根条远,凉多世俗希。
可怜红槿类,无益自衰迟。 -
5.《书愤二首》 宋·陆游
白发萧萧卧泽中,只凭天地鉴孤忠。
厄穷苏武餐毡久,忧愤张巡嚼齿空。
细雨春芜上林苑,颓垣夜月洛阳宫。
壮心未与年俱老,死去犹能作鬼雄。 -
6.《洞仙歌·雪云散尽》 宋·李元膺
一年春物,惟梅柳间意味最深。
至莺花烂漫时,则春已衰迟,使人无复新意。
予作《洞仙歌》,使探春者歌之,无后时之悔。
雪云散尽,放晓晴池院。 -
7.《中年》 唐·郑谷
漠漠秦云淡淡天,新年景象入中年。
情多最恨花无语,愁破方知酒有权。
苔色满墙寻故第,雨声一夜忆春田。
衰迟自喜添诗学,更把前题改数联。 -
8.《题王诜都尉画山水横卷三首》 宋·苏辙
摩诘本词客,亦自名画师。
平生出入辋川上,鸟飞鱼泳嫌人知。
山光盎盎著眉睫,水声活活流肝脾。
行吟坐咏皆自见,飘然不作世俗词。 -
9.《送校理梁同年子辅守彭门》 宋·员兴宗
众万欣有旗,我兴渺无依。
轲雄去则久,道论何其衰。
味薄成抱恶,时趋化心低。
岂谓杳莽中,有子相嬉嬉。 -
10.《早冬游王屋自灵都抵阳台上方望天坛偶吟成章寄…李相公》 唐·白居易
霜降山水清,王屋十月时。
石泉碧漾漾,岩树红离离。
朝为灵都游,暮有阳台期。
飘然世尘外,鸾鹤如可追。 -
11.《送郑仲远》 宋·张九成
仲远英俊人,落笔惊飞电。
来自神仙中,风姿冰雪盥。
我谪天南陲,君来适相见。
忆昔我与君,射策麒麟殿。 -
12.《古今豪逸自放之士鲜不嗜酒》 宋·胡寅
美禄无过酒,星泉奠两仪。
端由皆作圣,意趣少人知。
肇命惟元祀,迎春祝寿祺。
功深资药石,力厚起疲赢。 -
13.《自咏五首》 唐·白居易
朝亦随群动,暮亦随群动。
荣华瞬息间,求得将何用。
形骸与冠盖,假合相戏弄。
但异睡著人,不知梦是梦。 -
14.《自思益寺次楞伽寺作》 唐·白居易
朝从思益峰游后,晚到楞伽寺歇时。
照水姿容虽已老,上山筋力未全衰。
行逢禅客多相问,坐倚渔舟一自思,犹去悬车十五载,休官非早亦非迟。 -
15.《题王维画》 宋·苏轼
摩诘本词客,亦自名画师。
平生出入辋川上,鸟飞鱼泳嫌人知。
山光盎盎著眉睫,水声活活流肝脾。
行吟坐咏皆自见,飘然不作世俗辞。 -
16.《书愤》 宋·陆游
镜里流年两鬓残,寸心自许尚如丹。
衰迟罢试戎衣窄,悲愤犹争宝剑寒。
远戍十年临的博,壮图万里战皋兰。
关河自古无穷事,谁料如今袖手看! -
17.《次迟韵二首》 宋·苏辙
世事非吾忧,物理有必至。
常阳百川竭,顾亦防雨耳。
阴阳相纠缠,反覆更自治。
幽怀澹不起,默坐识其意。 -
18.《过新滩作出峡行》 宋·李曾伯
蜀道登天难,尤难泝流入。
自峡上夔渝,江险滩节密。
前年冲寒来,水落且石出。
寄命竹一缕,寸挽退或尺。 -
19.《春日灞亭同苗员外寄皇甫侍御(一作庾侍郎)》 唐·卢纶
坐见春云暮,无因报所思。
川平人去远,日暖雁飞迟。
对酒山长在,看花鬓自衰。
谁堪登灞岸,还作旧乡悲。 -
20.《春日灞亭同苗员外寄皇甫侍御(一作庾侍郎)》 唐·卢纶
坐见春云暮,无因报所思。
川平人去远,日暖雁飞迟。
对酒山长在,看花鬓自衰。
谁堪登灞岸,还作旧乡悲。