-
1.《拈古十四首》 宋·释法薰
开田甚难,难中却易。
展手甚易,易中却难。
说难说易,转见颟顸。
自己若无仙骨,谩言九转迁丹。 -
2.《次韵观弟避难》 宋·陈著
北风行黑杀,东南天柱折。
忠臣锯解头,文士刀抉舌。
我亦走危途,腥埃蒙面铁。
攀缘极棱层,双跟迸皴血。 -
3.《离别难》 唐·薛昭蕴
宝马晓鞴雕鞍,罗帏乍别情难。
那堪春景媚,送君千万里。
半妆珠翠落,露华寒。
红蜡烛,青丝曲,偏能钩引泪阑干¤ -
4.《偈颂一百四十一首》 宋·释师范
大惠老汉无端,随后说难说易。
拈得口兮失却鼻。 -
5.《金刚随机无尽颂·非说所说分第二十一》 宋·释印肃
贝叶非文字,决择世间事。
义理妙难通,假立多门路。 -
6.《师说》 唐·韩愈
古之学者必有师。
师者,所以传道受业解惑也。
人非生而知之者,孰能无惑?惑而不从师,其为惑也,终不解矣。
生乎吾前,其闻道也固先乎吾,吾从而师之;生乎吾后,其闻道也亦先乎吾,吾从而师之。 -
7.《报任少卿书/报任安书》 两汉·司马迁
太史公牛马走司马迁,再拜言。
少卿足下:曩者辱赐书,教以慎于接物,推贤进士为务,意气勤勤恳恳。
若望仆不相师,而用流俗人之言,仆非敢如此也。
仆虽罢驽,亦尝侧闻长者之遗风矣。 -
8.《答客难》 两汉·东方朔
客难东方朔曰:“苏秦、张仪一当万乘之主,而身都卿相之位,泽及后世。
今子大夫修先王之术,慕圣人之义,讽诵诗书百家之言,不可胜记,著于竹帛;唇腐齿落,服膺而不可释,好学乐道之效,明白甚矣;自以为智能海内无双,则可谓博闻辩智矣。
然悉力尽忠,以事圣帝,旷日持久,积数十年,官不过侍郎,位不过执戟。
意者尚有遗行邪?同胞之徒,无所容居,其故何也?”东方先生喟然长息,仰而应之曰:“是故非子之所能备。 -
9.《沁园春·丁酉岁感事》 宋·陈人杰
谁使神州,百年陆沉,青毡未还?怅晨星残月,北州豪杰;西风斜日,东帝江山。
刘表坐谈,深源轻进,机会失之弹指间。
伤心事,是年年冰合,在在风寒。
说和说战都难,算未必江沱堪宴安。 -
10.《太史公自序》 两汉·司马迁
太史公曰:“先人有言:‘自周公卒五百岁而有孔子。
孔子卒后至于今五百岁,有能绍明世、正《易传》,继《春秋》、本《诗》、《书》、《礼》、《乐》之际?’”意在斯乎!意在斯乎!小子何敢让焉!上大夫壶遂曰:“昔孔子何为而作《春秋》哉”?太史公曰:“余闻董生曰:‘周道衰废,孔子为鲁司寇,诸侯害子,大夫雍之。
孔子知言之不用,道之不行也,是非二百四十二年之中,以为天下仪表,贬天子,退诸侯,讨大夫,以达王事而已矣。
’子曰:‘我欲载之空言,不如见之于行事之深切著明也。 -
11.《古怨别》 唐·孟郊
飒飒秋风生,愁人怨离别。
含情两相向,欲语气先咽。
心曲千万端,悲来却难说。
别后唯所思,天涯共明月。 -
12.《问说》 清·刘开
君子之学必好问。
问与学,相辅而行者也。
非学无以致疑,非问无以广识;好学而不勤问,非真能好学者也。
理明矣,而或不达于事;识其大矣,而或不知其细,舍问,其奚决焉?贤于己者,问焉以破其疑,所谓“就有道而正”也。 -
13.《黄生借书说》 清·袁枚
黄生允修借书。
随园主人授以书,而告之曰: 书非借不能读也。
子不闻藏书者乎?七略、四库,天子之书,然天子读书者有几?汗牛塞屋,富贵家之书,然富贵人读书者有几?其他祖父积,子孙弃者无论焉。
非独书为然,天下物皆然。 -
14.《美人对月》 明·唐寅
斜髻娇娥夜卧迟,梨花风静鸟栖枝。
难将心事和人说,说与青天明月知。 -
15.《贺新郎·赋琵琶》 宋·辛弃疾
凤尾龙香拨。
自开元霓裳曲罢,几番风月?最苦浔阳江头客,画舸亭亭待发。
记出塞、黄云堆雪。
马上离愁三万里,望昭阳宫殿孤鸿没。 -
16.《霜天晓角·情刀无斸》 宋·华岳
情刀无断。
割尽相思肉。
说后说应难尽,除非是、写成轴。
贴儿烦付祝。
休对傍人读。
恐怕那懑知后,和它也泪瀑漱。 -
17.《金缕曲·闷欲呼天说》 清·吴藻
闷欲呼天说。
问苍苍、生人在世,忍偏磨灭?从古难消豪气,也只书空咄咄。
正自检、断肠诗阅。
看到伤心翻天笑,笑公然、愁是吾家物!都并入、笔端结。 -
18.《调笑转踏》 宋·郑仅
上助清欢。
女伴相将,调笑入队。
春楼有女字罗敷。
二十未满十五余。 -
19.《偈颂一百六十首》 宋·释宗杲
行不到处说不难,说不到处行不难。
行说难到不难到,拈却门前大案山。 -
20.《贺新郎 赋琵琶》 宋·辛弃疾
凤尾龙香拨。
自开元、霓裳曲罢,几番风月。
最苦浔阳江头客,画舸亭亭待发。
记出塞、黄云堆雪。