-
1.《初秋露坐作短歌》 宋·陆游
房星纵,心星横,斗牛阑干河汉明。
青天露坐性所乐,不觉庭树秋风生。
秋风摇落君勿悲,明年花开还满枝。
人生衰谢则已矣,宁复鬒发童颜时! -
2.《夏夜露坐偶书且勉同学子》 宋·陈文蔚
人生邂后如岐路,南北东西忽离聚。
渊明本赋归去来,保社乃今随所寓。
读书不杂嚣尘声,好在园林最幽处。
朱桥跨出林阴外,一水绕庭将绿护。 -
3.《露筋娘子诗(并序)》 明·王彝
淮城小如盖,僻在湖草边。
萧条城下路,昔有两婵娟。
秋姿艳明月,相携良可怜。
小姑泣向嫂,薄暮惨墟烟。 -
4.《林泉怡性歌为东晖上人作》 明·香严和尚
伽黎分付参玄人,水边林下颐天真。
须就松间结茅屋,竟无闲事劳精神。
碧草苍苔净如洗,却教何处飞红尘。
占得白云万余亩,山猿野鸟来相亲。 -
5.《仆性懒慢喜睡而吏事亦早休因得遂其欲琳老数》 宋·毛滂
先生晓开城旦书,坐与老农相嗫嚅。
槐阴翠圆吏已散,归来下帘手撚须,胸中百纸无处使,静看穷达如呼虑。
身閒睡饱亦不恶,何用一躍惊骀驽。 -
6.《感春五首》 唐·韩愈
辛夷高花最先开,青天露坐始此回。
已呼孺人戛鸣瑟,更遣稚子传清杯。
选壮军兴不为用,坐狂朝论无由陪。
如今到死得闲处,还有诗赋歌康哉。 -
7.《啄木儿·自坐自坐》 元·王哲
自坐自坐。
木上见真火。
自哿自哿。
从前没灾祸。 -
8.《和虞沧江见寄宴坐闻秋香》 宋·吴泳
春芳如丽人,骄色不肯除。
秋芳如高士,一味甘恬虚。
我闼本洞然,香负来虚徐。
滋兰露承掌,延桂月满裾。 -
9.《自讼》 宋·郑刚中
我昔岔地冬少袴,四壁亦无惟有柱。
自从脚蹈官职场,暖及奴胥妻子饫。
线因针入敢忘针,入室古云当见妒。
云衢跌足泥淖寒,涕泣牛衣复如故。 -
10.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
11.《七发》 两汉·枚乘
楚太子有疾,而吴客往问之,曰:“伏闻太子玉体不安,亦少间乎?”太子曰:“惫!谨谢客。
”客因称曰:“今时天下安宁,四宇和平,太子方富于年。
意者久耽安乐,日夜无极,邪气袭逆,中若结轖。
纷屯澹淡,嘘唏烦酲,惕惕怵怵,卧不得瞑。 -
12.《与山巨源绝交书》 魏晋·嵇康
康白:足下昔称吾于颍川,吾常谓之知言。
然经怪此意尚未熟悉于足下,何从便得之也?前年从河东还,显宗、阿都说足下议以吾自代,事虽不行,知足下故不知之。
足下傍通,多可而少怪;吾直性狭中,多所不堪,偶与足下相知耳。
闲闻足下迁,惕然不喜,恐足下羞庖人之独割,引尸祝以自助,手荐鸾刀,漫之膻腥,故具为足下陈其可否。 -
13.《小园赋》 南北朝·庾信
若夫一枝之上,巢父得安巢之所;一壶之中,壶公有容身之地。
况乎管宁藜床,虽穿而可座;嵇康锻灶,既暖而堪眠。
岂必连闼洞房,南阳樊重之第;赤墀青锁,西汉王根之宅。
余有数亩敝庐,寂寞人外,聊以拟伏腊,聊以避风霜。 -
14.《瘗旅文》 明·王守仁
维正德四年秋月三日,有吏目云自京来者,不知其名氏,携一子一仆,将之任,过龙场,投宿土苗家。
予从篱落间望见之,阴雨昏黑,欲就问讯北来事,不果。
明早,遣人觇之,已行矣。
薄午,有人自蜈蚣坡来,云:“一老人死坡下,傍两人哭之哀。 -
15.《三都赋》 魏晋·左思
总序
盖诗有六义焉,其二曰赋。
杨雄曰:“诗人之赋丽以则。
”班固曰:“赋者,古诗之流也。 -
16.《七言》 唐·吕岩
金丹一粒定长生,须得真铅炼甲庚。
火取南方赤凤髓,水求北海黑龟精。
鼎追四季中央合,药遣三元八卦行。 -
17.《咏怀八十二首》 魏晋·阮籍
夜中不能寐,起坐弹鸣琴。
薄帷鉴明月,清风吹我襟。
孤鸿号外野,翔鸟鸣北林。
徘徊将何见?忧思独伤心。 -
18.《诗》 唐·拾得
诸佛留藏经,只为人难化。
不唯贤与愚,个个心构架。
造业大如山,岂解怀忧怕。
那肯细寻思,日夜怀奸诈。 -
19.《古意六首》 唐·王绩
幽人在何所,紫岩有仙躅。
月下横宝琴,此外将安欲。
材抽峄山干,徽点昆丘玉。
漆抱蛟龙唇,丝缠凤凰足。 -
20.《游山门呈知府大卿》 宋·姚辟
春风到宛陵,太守遇康乐。
隐几坐高斋,清风媚林壑。
语我诸峰峦,道人古棲吒。
幽潜远江汉,秀耸类衡霍。