-
121.《游兴》 宋·释文珦
不暖亦不寒,气候正清淑。
岸柳尽垂丝,园笋已成竹。
山禽屡催唤,拄杖情又熟。
出门信吾步,岂复计迟速。
渡水或空云,山阴又溪曲。
悠然得真趣,此外非所欲。 -
122.《禅人并化主写真求赞》 宋·释正觉
五叶之华,三斤之麻,外无棱角兮中无孽芽。
箭石不是虎,酒弓不是蛇,千里之失兮毫厘之差。
得非思议兮自谓一曲之士,望绝涯畛兮人称大方之家。 -
123.《禅人并化主写真求赞》 宋·释正觉
默而非缄,辨而罔谈。
须菩提慧空了了,憍尸迦华雨毵毵。
更与刹尘分手眼,何妨机用见鎚钳。
个人自得,古佛同参。 -
124.《禅人并化主写真求赞》 宋·释正觉
像取模画,人成幻化。
得失一阄,是非一马。
建立摐摐,权行且且。
平贴而安,放荡而野。 -
125.《禅人并化主写真求赞》 宋·释正觉
祖祖家传,心心印全。
混沌未受凿,威音不得专。
蕉雷文象齿之所以,桂月晕犀角之能然。
水自竹来兮绿非假借,风从华过兮香有因缘。 -
126.《次韵真歇和尚圆觉经颂一十四首·普贤菩萨章》 宋·释正觉
侬家活计本天然,刹刹尘尘见普贤。
犀角一星蟾影透,神珠九曲蚁丝穿。
觉非渐次亡棱缝,幻自消鎔得混圆。
妙应通身无向背,古菱花不染媸妍。 -
127.《张汉乡写真求赞》 宋·释正觉
顶覆白雪,眼横碧波。
清霜濡斗柄,古壁挂龙梭。
少林之华未老,曹溪之镜非磨。
所得几何,家传不多。
饱谙云水三条篾,钓尽江湖一片蓑。 -
128.《得石刻戏书》 宋·宋伯仁
兰亭墨妙总非真,石鼓遗文字亦湮。
更有断崖刊诅楚,辽哉千载笑亡秦。 -
129.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
130.《治安疏》 明·海瑞
户部云南清吏司主事臣海瑞谨奏;为直言天下第一事,以正君道、明臣职,求万世治安事:君者,天下臣民万物之主也。
惟其为天下臣民万物之主,责任至重。
凡民生利病,一有所不宜,将有所不称其任。
是故事君之道宜无不备,而以其责寄臣工,使之尽言焉。 -
131.《报任少卿书/报任安书》 两汉·司马迁
太史公牛马走司马迁,再拜言。
少卿足下:曩者辱赐书,教以慎于接物,推贤进士为务,意气勤勤恳恳。
若望仆不相师,而用流俗人之言,仆非敢如此也。
仆虽罢驽,亦尝侧闻长者之遗风矣。 -
132.《与山巨源绝交书》 魏晋·嵇康
康白:足下昔称吾于颍川,吾常谓之知言。
然经怪此意尚未熟悉于足下,何从便得之也?前年从河东还,显宗、阿都说足下议以吾自代,事虽不行,知足下故不知之。
足下傍通,多可而少怪;吾直性狭中,多所不堪,偶与足下相知耳。
闲闻足下迁,惕然不喜,恐足下羞庖人之独割,引尸祝以自助,手荐鸾刀,漫之膻腥,故具为足下陈其可否。 -
133.《柳毅传》 唐·李朝威
仪凤中,有儒生柳毅者,应举下第,将还湘滨。
念乡人有客于泾阳者,遂往告别。
至六七里,鸟起马惊,疾逸道左。
又六七里,乃止。 -
134.《七言》 唐·吕岩
周行独力出群伦,默默昏昏亘古存。
无象无形潜造化,有门有户在乾坤。
色非色际谁穷处,空不空中自得根。 -
135.《太上感应篇》 宋·李昌龄
太上曰:祸福无门,唯人自召。
善恶之报,如影随形。
是以天地有司过之神依人所犯轻重,以夺人算。
算减则贫耗,多逢忧患,人皆恶之,刑祸随之,吉庆避之,恶星灾之,算尽则死。 -
136.《劝学》 先秦·荀子
君子曰:学不可以已。
青,取之于蓝,而青于蓝;冰,水为之,而寒于水。
木直中绳,輮以为轮,其曲中规。
虽有槁暴(pù),不复挺者,輮使之然也。 -
137.《芙蓉女儿诔》 清·曹雪芹
维太平不易之元,蓉桂竞芳之月,无可奈何之日,怡红院浊玉,谨以群花之蕊,冰鲛之縠,沁芳之泉,枫露之茗,四者虽微,聊以达诚申信,乃致祭于白帝宫中抚司秋艳芙蓉女儿之前曰:窃思女儿自临浊世,迄今凡十有(通“又)”六载。
其先之乡籍姓氏,湮沦而莫能考者久矣。
而玉得于衾枕栉沐之间,栖息宴游之夕,亲昵狎亵,相与共处者,仅五年八月有奇。
忆女儿曩生之昔,其为质则金玉不足喻其贵,其为性则冰雪不足喻其洁,其为神则星日不足喻其精,其为貌则花月不足喻其色。 -
138.《与吴质书》 魏晋·曹丕
二月三日,丕白。
岁月易得,别来行复四年。
三年不见,《东山》犹叹其远,况乃过之,思何可支!虽书疏往返,未足解其劳结。
昔年疾疫,亲故多离其灾,徐、陈、应、刘,一时俱逝,痛可言邪?昔日游处,行则连舆,止则接席,何曾须臾相失!每至觞酌流行,丝)
竹并奏,酒酣耳热,仰而赋诗,当此之时,忽然不自知乐也。 -
139.《训俭示康》 宋·司马光
吾本寒家,世以清白相承。
吾性不喜华靡,自为乳儿,长者加以金银华美之服,辄羞赧弃去之。
二十忝科名,闻喜宴独不戴花。
同年曰:“君赐不可违也。 -
140.《游泰山六首》 唐·李白
天宝元年四月从故御道上泰山四月上泰山,石平御道开。
六龙过万壑,涧谷随萦回。
马迹绕碧峰,于今满青苔。
飞流洒绝巘,水急松声哀。