-
1.《仆顷在征四大幕登高望关辅乐之每冀王师拓定》 宋·陆游
八月残暑退,秋声满庭树。
岂无四方志,衰病迫霜露。
辽东黄头奴,稔恶天震怒。
南北会当一,老我悲不遇。 -
2.《登高望春诗》 南北朝·沈约
登高眺京洛。
街巷何纷纷。
回首望长安。
城阙郁盘桓。 -
3.《登高望洛城作》 唐·韦应物
高台造云端,遐瞰周四垠。
雄都定鼎地,势据万国尊。
河岳出云雨,土圭酌乾坤。
舟通南越贡,城背北邙原。 -
4.《高望道中》 宋·贺铸
积雨涨陂塘,田塍插晚秧。
远山宜薄莫,高燕弄微凉。
马革非吾愿,鱼餐餍此乡。
归期知近在,犹待菊华黄。 -
5.《与邓继高望沙山同赋》 宋·曾丰
先喜见沙山,俄藏靉靉间。
云非夺吾好,天固与人悭。
未遽清风起,何当旧观还。
峥嵘终莫掩,兹且听潺湲。 -
6.《登高丘而望远》 唐·李白
登高丘,望远海。
六鳌骨已霜,三山流安在?
扶桑半摧折,白日沈光彩。
银台金阙如梦中,秦皇汉武空相待。 -
7.《高斋闲望言怀》 唐·张九龄
高斋复晴景,延眺属清秋。
风物动归思,烟林生远愁。
纷吾自穷海,薄宦此中州。
取路无高足,随波适下流。
岁华空冉冉,心曲且悠悠。
坐惜芳时歇,胡然久滞留。 -
8.《登东海龙兴寺高顶望海,简演公》 唐·刘长卿
朐山压海口,永望开禅宫。
元气远相合,太阳生其中。
豁然万里馀,独为百川雄。
白波走雷电,黑雾藏鱼龙。 -
9.《登望楚山最高顶》 唐·孟浩然
山水观形胜,襄阳美会稽。
最高唯望楚,曾未一攀跻。
石壁疑削成,众山比全低。
晴明试登陟,目极无端倪。
云梦掌中小,武陵花处迷。
暝还归骑下,萝月映深溪。 -
10.《登高丘而望远》 唐·李白
登高丘,望远海。
六鳌骨已霜,三山流安在。
扶桑半摧折,白日沈光彩。
银台金阙如梦中, -
11.《登梅冈望金陵赠族侄高座寺僧中孚》 唐·李白
钟山抱金陵,霸气昔腾发。
天开帝王居,海色照宫阙。
群峰如逐鹿,奔走相驰突。
江水九道来,云端遥明没。 -
12.《广德初銮驾出关后登高愁望二首》 唐·钱起
长安不可望,远处边愁起。
辇毂混戎夷,山河空表里。
黄云压城阙,斜照移烽垒。
汉帜远成霞,胡马来如蚁。 -
13.《雨后公超谷北原眺望寄高拾遗》 唐·独孤及
崖口雨足收,清光洗高天。
虹蜺敛残霭,山水含碧鲜。
远空霞破露月轮,薄云片片成鱼鳞。
五陵如荠渭如带,目极千里关山春。
朝来爽气未易说,画取花峰赠远人。 -
14.《发白狗峡,次黄牛峡登高寺,却望忠州》 唐·白居易
白狗次黄牛,滩如竹节稠。
路穿天地险,人续古今愁。
忽见千花塔,因停一叶舟。
畏途常迫促,静境暂淹留。 -
15.《新楼诗二十首·海榴亭(在新楼北花开最早所望更高)》 唐·李绅
海榴亭早开繁蕊,光照晴霞破碧烟。
高近紫霄疑菡萏,迥依江月半婵娟。
怀芳不作翻风艳,别萼犹含泣露妍。
摇落旧丛云水隔,不堪行坐数流年。 -
16.《新楼诗二十首·望海亭(在卧龙山顶上越中最高处)》 唐·李绅
乌盈兔缺天涯迥,鹤背松梢拂槛低。
湖镜坐隅看匣满,海涛生处辨云齐。
夕岚明灭江帆小,烟树苍茫客思迷。
萧索感心俱是梦,九天应共草萋萋。 -
17.《许七侍御弃官东归潇洒江南颇闻自适高秋企望…十韵》 唐·杜牧
天子绣衣吏,东吴美退居。
有园同庾信,避事学相如。
兰畹晴香嫩,筠溪翠影疏。
江山九秋后,风月六朝馀。 -
18.《易州登龙兴寺楼望郡北高峰》 唐·贾岛
郡北最高峰,巉岩绝云路。
朝来上楼望,稍觉得幽趣。
朦胧碧烟里,群岭若相附。
何时一登陟,万物皆下顾。 -
19.《鲁望示广文先生吴门二章情格高散可醒俗态…鲁望之命也》 唐·皮日休
我见先生道,休思郑广文。
鹤翻希作伴,鸥却觅为群。
逸好冠清月,高宜著白云。
朝廷未无事,争任醉醺醺。 -
20.《鲁望以轮钩相示,缅怀高致,因作三篇》 唐·皮日休
角柄孤轮细腻轻,翠篷十载伴君行。
撚时解转蟾蜍魄,抛处能啼络纬声。
七里滩波喧一舍,五云溪月静三更。