-
1.《洞山(用张之象韵)》 明·陆师道
洞山虚中高揭唇,白石齿齿排为龈。
引吸波浪气吐吞,张吻露腭何鳞皴。
我疑巨鳌踞而蹲,噍物未合口流津。
人言中穹如覆盆,我畏其舌不可扪。 -
2.《次韵王丈丰父待制荔枝二十韵》 宋·苏籀
叶实根株尚老苍,龙鳞皋比贵先尝。
千林断送诗骚酒,三绝无逾色味芗。
烂醖恢台养风骨,涵滋沆瀣结天浆。
怕寒僻处深於越,贽贡无阶遇有唐。 -
3.《茶山诗》 唐·袁高
禹贡通远俗,所图在安人。
后王失其本,职吏不敢陈。
亦有奸佞者,因兹欲求伸。
动生千金费,日使万姓贫。 -
4.《与马异结交诗》 唐·卢仝
天地日月如等闲,卢仝四十无往还。
唯有一片心脾骨,巉岩崒硉兀郁律。
刀剑为峰崿,平地放著高如昆仑山。 -
5.《有木诗八首》 唐·白居易
有木名弱柳,结根近清池。
风烟借颜色,雨露助华滋。
峨峨白雪花,袅袅青丝枝。
渐密阴自庇,转高梢四垂。 -
6.《虎丘寺殿前有古杉一本形状丑怪图之不尽…三百言以见志》 唐·皮日休
种日应逢晋,枯来必自隋。
鳄狂将立处,螭斗未开时。
卓荦掷枪干,叉牙束戟枝。
初惊蟉篆活,复讶獝狂痴。 -
7.《灵溪老松歌》 唐·卢士衡
灵溪古观坛西角,千尺鳞皴栋梁朴。
横出一枝戛楼阁,直上一枝扫寥廓。
白石苍苔拥根脚,月明风撼寒光落。 -
8.《松》 唐·无可
枝干怪鳞皴,烟梢出涧新。
屈盘高极目,苍翠远惊人。
待鹤移阴过,听风落子频。
青青寒木外,自与九霄邻。 -
9.《古松》 唐·齐己
雷电不敢伐,鳞皴势万端。
蠹依枯节死,蛇入朽根盘。
影浸僧禅湿,声吹鹤梦寒。
寻常风雨夜,应有鬼神看。 -
10.《偈颂一百五十首》 宋·释心月
元正启祚,万物咸新。
山形拄丈子,只麽黑鳞皴,时来也解笑翻身。
倒腹倾肠为君说,唱歌须是帝乡人。