-
1.《省试一一吹竽(乾符二年)》 唐·黄滔
齐竽今历试,真伪不难知。
欲使声声别,须令个个吹。
后先无错杂,能否立参差。
次第教单进,宫商乃异宜。
凡音皆窜迹,至艺始呈奇。
以此论文学,终凭一一窥。 -
2.《霓裳中序第一·一规古蟾魄》 宋·詹玉
一规古蟾魄。
瞥过宣和几春色。
知那个、柳松花怯。
曾磋玉团香,涂云抹月。 -
3.《颂古一○一首》 宋·释子淳
相好巍巍大丈夫,一生无智恰如愚。
从来佛祖犹难望,地狱天堂岂可拘。 -
4.《颂古一○一首》 宋·释子淳
垂手还他作者机,寻常语里布钥旗。
重询拟进归方丈,一句分明更不疑。 -
5.《颂古一○一首》 宋·释子淳
本地灵明无一物,几人认得黄金骨。
扶锹肩上便行时,大辩从来还若讷。 -
6.《颂古一○一首》 宋·释子淳
当机一句玉珊珊,内外玲珑溢目寒。
无漏国中曾不住,有华影里见应难。 -
7.《颂古一○一首》 宋·释子淳
拾得疏慵非觉晓,寒山懒惰不知归。
声前一句圆音美,物外三山片月辉。 -
8.《颂古一○一首》 宋·释子淳
一片灵明本妙圆,个中非正亦非偏。
宝峰瑞草无根蒂,不待春功色自鲜。 -
9.《颂古一○一首》 宋·释子淳
带角披毛异类身,寒灰枯木眼中尘。
虽然未曾先师意,争奈临行一著亲。 -
10.《颂古一○一首》 宋·释子淳
多是从人学得来,一生空反口胡开。
欲穷此片虚明地,七佛前前总不该。 -
11.《颂古一○一首》 宋·释子淳
沧海无风波浪平,烟收水色虚含月。
寒光一带望何穷,谁辩个中龙退骨。 -
12.《颂古一○一首》 宋·释子淳
声前一句口如眉,佛祖从来总不知。
昨夜昆仑闲说梦,白头生得黑头儿。 -
13.《颂古一○一首》 宋·释子淳
昆冈片玉火中润,碧落孤蟾水底圆。
一念翛然无异色,任从沧海变桑田。 -
14.《颂古一○一首》 宋·释子淳
四十九年成露布,五千余轴尽言诠。
妙明一句威音外,折角泥牛雪里眠。 -
15.《颂古一○一首》 宋·释子淳
一念萧萧不记年,皮肤脱落自远全。
长天夜夜清如镜,万里无云孤月圆。 -
16.《颂古一○一首》 宋·释子淳
无相光中未兆身,清虚渺邈岂为邻。
一轮明月当轩照,玉殿萧萧不见人。 -
17.《颂古一○一首》 宋·释子淳
祖代家风没一文,清贫中更是清贫。
著衣吃饭随丰俭,物物头头用最亲。 -
18.《颂古一○一首》 宋·释子淳
三脚灵龟荒径走,一枝瑞草乱峰垂。
昆见闻含山先润,闵兔怀胎月未知。 -
19.《颂古一○一首》 宋·释子淳
一点灵明六不收,照然何用更凝眸。
个中消息人难委,独有虚空暗点头。 -
20.《颂古一○一首》 宋·释子淳
这边那圉总难逢,一句无私不处中。
红日暮沉西嶂外,空留孤影照溪东。